Ο λεγόμενος Καποδίστριας 2, όπως γνωρίζουμε είναι μία φυσική συνέχεια
του σχεδίου συνένωσης Δήμων και Κοινοτήτων με απότερο στόχο την
οικονομική αλλά και διοικητική ανεξαρτησία(ή αυτονομία αν προτιμάτε)
της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης. Όμως, όπως άλλωστε συνέβη και
με την πρώτη φάση του σχεδίου, είναι πολύ πιθανό να παρατηρηθούν σε
γενικό βαθμό προστριβές με γειτονικούς δήμους σχετικά με το ποια θα
πρέπει να είναι η έδρα του νέου καποδιστριακού δήμου, ή έστω απλά, και
προστριβές σχετικά με τις περιοχές όπου θα προσαρτηθούν. Αξιοσημείωτο
το παράδειγμα και της Κοινότητας βραχασίου στο νομό Λασιθίου της
Κρήτης. Επί του συγκεκριμένου τώρα, η συνένωση των δήμων Αιδηψού,
Ιστιαίας, Αρτεμισίου, Ωρεών και Λιχάδας, είναι κάτι το οποίο ίσως
μοιάζει αναπόφευκτο. Το σημείου όπου θα διαφωνήσω με το σχόλιο της κ.
Τσαρούχα είναι μπορεί μεν ο δήμος Ιστιαίας να έχει πιο νοικοκυρεμένα
οικονομικά θεωρητικά από το δήμο Αιδηψού, όμως αν μη τι άλλο, ο δήμος
Αιδηψού, σε περίπτωση της ανωτέρω συνένωσης, θα έχει πολλά να δώσει
από οικονομικής φύσεως, αν αναλογιστούμε τους φόρους που εισπράττει ο
δήμος από τους λουόμενους, τόσο σε επίπεδο διαμονής, όσο και σε
επίπεδο θεραπευτικού τουρισμού/υδροθεραπευτηρίου. Επίσης, ως πολιτικά
σκεπτόμενο ον, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ένα τεράστιο κατεμέ
κομμάτι που εσωκλύει τέτοιου είδους διαδικασίες, και το οποίο
συνοψίζεται σε δύο (2) λέξεις:πολιτικό κόστος. Κάθε δήμαρχος είναι
σίγουρο πως θα σκεφτεί το τι μέλλει γενέσθαι εκλογικά στον νέο δήμο
που θα προκύψει, τι ισορροπίες θα πρέπει να κρατήσει και τι παιχνίδι
να παίξει. Αν αυτά φαντάζουν πολύ παρασκηνιακά, αρκεί να αναλογιστούμε
το γεγονός πως ακόμα και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, υπάρχει το
κατώτατο όριο 3% για τα κόμματα, προκειμένου να εισέλθουν στη
βουλή.Αυτό λειτουργεί και ως αποτρεπτικό προκειμένου να εισέλθει στη
Βουλή κόμμα π.χ. Μουσουλμάνων Ελλάδας. Είναι ένα κομμάτι το οποίο
πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως
απαιτείται γενικότερα μία αμοιβαία παραχώρηση από όλες τις πλευρές
προκειμένου να προκύψει μία κοινώς αποδεκτή λύση η οποία θα είναι
αποδεκτή από την απόλυτη πλειοψηφία των δημοτών των ανωτέρω δήμων. Για
εμένα, μιας και έχει δοθεί ήδη το ερέθισμα, πρέπει να ξεκινήσει ένας
γύρος ανοιχτών συνομιλιών και συζητήσεων, με πρωτοβουλία των Δήμων,
ούτως ώστε να γνωρίζουμε πού βαδίζουμε.
Αντώνης Αγγελάκης, απόφοιτος Φιλοσοφικής Σχολής, μέλος Ν.ΠΑΣΟΚ, δημότης Αιδηψού
του σχεδίου συνένωσης Δήμων και Κοινοτήτων με απότερο στόχο την
οικονομική αλλά και διοικητική ανεξαρτησία(ή αυτονομία αν προτιμάτε)
της πρωτοβάθμιας τοπικής αυτοδιοίκησης. Όμως, όπως άλλωστε συνέβη και
με την πρώτη φάση του σχεδίου, είναι πολύ πιθανό να παρατηρηθούν σε
γενικό βαθμό προστριβές με γειτονικούς δήμους σχετικά με το ποια θα
πρέπει να είναι η έδρα του νέου καποδιστριακού δήμου, ή έστω απλά, και
προστριβές σχετικά με τις περιοχές όπου θα προσαρτηθούν. Αξιοσημείωτο
το παράδειγμα και της Κοινότητας βραχασίου στο νομό Λασιθίου της
Κρήτης. Επί του συγκεκριμένου τώρα, η συνένωση των δήμων Αιδηψού,
Ιστιαίας, Αρτεμισίου, Ωρεών και Λιχάδας, είναι κάτι το οποίο ίσως
μοιάζει αναπόφευκτο. Το σημείου όπου θα διαφωνήσω με το σχόλιο της κ.
Τσαρούχα είναι μπορεί μεν ο δήμος Ιστιαίας να έχει πιο νοικοκυρεμένα
οικονομικά θεωρητικά από το δήμο Αιδηψού, όμως αν μη τι άλλο, ο δήμος
Αιδηψού, σε περίπτωση της ανωτέρω συνένωσης, θα έχει πολλά να δώσει
από οικονομικής φύσεως, αν αναλογιστούμε τους φόρους που εισπράττει ο
δήμος από τους λουόμενους, τόσο σε επίπεδο διαμονής, όσο και σε
επίπεδο θεραπευτικού τουρισμού/υδροθεραπευτηρίου. Επίσης, ως πολιτικά
σκεπτόμενο ον, δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ένα τεράστιο κατεμέ
κομμάτι που εσωκλύει τέτοιου είδους διαδικασίες, και το οποίο
συνοψίζεται σε δύο (2) λέξεις:πολιτικό κόστος. Κάθε δήμαρχος είναι
σίγουρο πως θα σκεφτεί το τι μέλλει γενέσθαι εκλογικά στον νέο δήμο
που θα προκύψει, τι ισορροπίες θα πρέπει να κρατήσει και τι παιχνίδι
να παίξει. Αν αυτά φαντάζουν πολύ παρασκηνιακά, αρκεί να αναλογιστούμε
το γεγονός πως ακόμα και στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, υπάρχει το
κατώτατο όριο 3% για τα κόμματα, προκειμένου να εισέλθουν στη
βουλή.Αυτό λειτουργεί και ως αποτρεπτικό προκειμένου να εισέλθει στη
Βουλή κόμμα π.χ. Μουσουλμάνων Ελλάδας. Είναι ένα κομμάτι το οποίο
πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας. κλείνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως
απαιτείται γενικότερα μία αμοιβαία παραχώρηση από όλες τις πλευρές
προκειμένου να προκύψει μία κοινώς αποδεκτή λύση η οποία θα είναι
αποδεκτή από την απόλυτη πλειοψηφία των δημοτών των ανωτέρω δήμων. Για
εμένα, μιας και έχει δοθεί ήδη το ερέθισμα, πρέπει να ξεκινήσει ένας
γύρος ανοιχτών συνομιλιών και συζητήσεων, με πρωτοβουλία των Δήμων,
ούτως ώστε να γνωρίζουμε πού βαδίζουμε.
Αντώνης Αγγελάκης, απόφοιτος Φιλοσοφικής Σχολής, μέλος Ν.ΠΑΣΟΚ, δημότης Αιδηψού