αναδεικνύει ένα σημαντικό και άγνωστο στους περισσότερους πρόβλημα .
Αφορά την κατάσταση της δυτικής πλευράς του όρους Κανδήλι. Το
κομμάτι αυτό του Κανδηλίου έχει έκταση 9.000 στρέμματα και έχει
χαρακτηριστεί καταφύγιο άγριας ζωής (Υ.Α. 944/Β/76). Η υπάρχουσα
νομοθεσία προβλέπει την προστασία τέτοιων καταφυγίων από τους
κινδύνους που αναφέρονται παρακάτω . Συγκεκριμένα , σύμφωνα με το νόμο
2637/98 ( άρθρο 57 & 7 και 8) ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας
μπορεί με απόφαση του να απαγορεύσει την βοσκή. Η Δασική Υπηρεσία έχει
την δυνατότητα <<να προγραμματίζει και να εκτελεί ειδικά έργα βελτίωσης
του βιοτόπου των καταφυγίων άγριας ζωής και έργα ικανοποίησης των
οικολογικών αναγκών του
βιολογικού κύκλου των ειδών της άγριας πανίδας .... και ιδίως
αναδάσωση, ..... δημιουργία και ανάπτυξη ζωνών φυτικής βλάστησης>>. Ίσως
η παρακατω επιστολή να κινήσει το ενδιαφέρον των αρμοδίων υπηρεσιών να
ελέγξουν <<(εν δεν το έχουν κάνει ήδη) τη κατάσταση της περιοχής και να
ξεκινήσουν τις διαδικασίες για την εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας
Παρατίθεται το κείμενο της επιστολής.
<<Έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο με τίτλο "μια νήσος στην Ελλάδα",
συγγραφέας του εν λόγω έργου είναι η κυρία Barbro Noel-Baker της
γνωστής οικογένειας, εκδότες αυτού του εγχειρήματος είναι "οι εκδόσεις
των φίλων", μεταξύ του απίστευτου όγκου πληροφοριών που διοχετεύονται
υπό την μορφή ιστορικής πραγματείας και νουβέλας πληροφορήθηκα
εγγράφως πως το όρος Κανδήλι του 19ου αιώνα και μέχρι και τις αρχές
του 20ου αιώνα ήταν ένας παραμυθένιος τόπος που ήταν καλυμμένος με
αδιαπέραστα δάση φυλλοβόλων και αειθαλών δέντρων. Αυτό που μου
κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν η περιγραφή της πλευράς του όρους η οποία
δεν είναι ορατή στους πολλούς, δηλαδή η δυτική του πλευρά η προς τον
Ευβοϊκό γειτνιάζουσα. Ήταν μια καταπράσινη και δυσπρόσιτη Εδέμ στην
οποία ζούσαν ελάφια και αγριογούρουνα καθώς και πλήθος άλλων ζώων που
σήμερα ακούμε μόνο από τις διηγήσεις των γερόντων. Εικάζω χωρίς να
είμαι ειδικός ότι επρόκειτο πραγματικά για ένα παρθένο ανέγγιχτο
οικοσύστημα απο το οποίο δεν απουσίαζε κανένας κρίκος-ούτε θηρευτής
ούτε θήραμα.
Δεν έχασα χρόνο και έσπευσα να εξερευνήσω αυτή την δυσπρόσιτη πλευρά
του Μακίστου, βέβαια οι πληροφορίες που είχα από σύγχρονους ορειβάτες
του ΕΟΣ Ελευσίνας καθώς τυχαίνει να είμαι φίλος του συλλόγου δεν
παρέπεμπαν στην Εδέμ του παρελθόντος αλλά σε ένα "διαολοβούνι" του
παρόντος όπως μου δήλωσε κάποιος φίλος που έτυχε να έχει κάνει την
διάσχιση του όρους αλλά που δεν αποτόλμησε την κατάβαση στον Ευβοϊκό.
Η κατάσταση ήταν όντως απελπιστική, όλη η δυτική πλευρά ήταν υπό
κατάρρευση δεν υπήρχαν παρά μόνο αραιές δεντροστοιχίες που πάσχιζαν να
πιαστούν από λίγη στερεή γη, έμαθα πως κάποια μεγάλη φωτιά το 80 είχε
κατακάψει όλη την πλευρά και σαν να μην έφτανε αυτό υπήρχαν και ορδές
κατσικιών που θέριζαν στην κυριολεξία την όποια μορφή βλάστησης
προσπαθούσε να στεριώσει ανάμεσα στα βράχια και τις σάρες!
Αξίζει να σημειωθεί ότι η κατάβαση μου από το σημείο μεταξύ
δρακότουρλας και κούρβελου μέχρι και τον Ευβοϊκό περίπου στη θέση
κοκκαλάκι είχε χρονική διάρκεια μιάμισης ώρας κι αυτό επειδή το έδαφος
ήταν τόσο σαθρό ώστε ήταν σαν να κατεβαίνω κυλιόμενες σκάλες, η δε
ανάβαση ακριβώς από την ίδια πορεία μου στοίχισε έξι ώρες καθώς κι ένα
ορειβατικό σακίδιο, το οποίο και θυσίασα στο βουνό αφού οποιοδήποτε
πρόσθετο βάρος λειτουργούσε μάλλον αποτρεπτικά.
Ο κίνδυνος της κατολίσθησης ήταν συνεχής λόγω της συνεχούς μετακίνησης
των κατσικιών, πολλές πέτρες περνούσαν ξυστά δίπλα μου τόσο κατά την
κατάβαση όσο και κατά την ανάβαση...
Η αλλοτινή Εδέμ έχει παραδώσει την θέση της σε ένα σεληνιακό τοπίο,
πρόκειται ασφαλώς για μια ακόμη ανοιχτή πληγή που έχουμε προξενήσει
στον πολύπαθο Μάκιστο της αρχαιότητας. Δυστυχώς μετά λύπης μου
διαπίστωσα για ακόμη μια φορά πως κανένας από αυτούς που θα έπρεπε να
έχουν δει την κατάσταση αυτή στην οποία έχει περιέλθει το βουνό μας
δεν την έχουν δει .
Χωρίς να είμαι ειδικός σε αυτά τα θέματα θα ήθελα να κάνω τον δικηγόρο
του διαβόλου και να εικάσω για ακόμη μια φορά, μήπως θα έπρεπε να
απαγορευτεί η βόσκηση στο συγκεκριμένο τμήμα του βουνού; Μήπως οι
υπάλληλοι του δασαρχείου έπρεπε να έπαιρναν τα βουνά!>>
Υ.Γ. Ο συγγραφέας της επιστολής έδωσε την συγκατάθεση του στον
kireas.org για την αναδημοσίευση της στον τοπικό τύπο
Σχετικά
Ν. 2637/98 Άρθρο 57. Καταφύγια Άγριας Ζωής . Τροποποίηση και
συμπλήρωση διατάξεων του ν.δ 86/1969 Δασικός Κώδικας
http://www.et.gr/view_publication/1998/1/200/svg/20?form.submitted=True
Ειδικά δασοτεχνικά έργα, άρθρο 16 του N.998/79 Δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α
289/29.12.1979 ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΑΣΙΚΩΝ ΕΝ ΓΕΝΕΙ
ΕΚΤΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.
http://www.et.gr/view_publication/1979/1/289/svg/8?form.submitted=True
Σύλλογος Περιβάλλον και Πολιτισμός του Δήμου Κηρέως, kireas.org