JIMMYS για την Β.Ε.
Ένας από τους πολλούς μύθους που
ακούμε αυτό τον καιρό για την παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι πως με
αυτό ζήσαμε
καλύτερα. Με το ευρώ γίναμε ισχυροί και ανεβάσαμε αρκετά το
βιοτικό μας επίπεδο.
Είναι όμως έτσι; Πράγματι τα νοικοκυριά απέκτησαν πολλές μεγάλες
τηλεοράσεις, dvd, laptop, desktop, netbook, i-pad, i-pod, smartphones,
gadgets, gps, όλες τις απαραίτητες ηλεκτρικές συσκευές, ντουλάπες
γεμάτες ρούχα,
υποδήμματα, αξεσουάρ και πολλά ακριβά οχήματα ΙΧ. Οι τόποι διασκέδασης
γέμιζαν ασφυκτικά ενώ τα Σαββατοκύριακα οι δημοφιλείς προορισμοί
βούλιαζαν. Λεφτά υπήρχαν… Θυμάμαι να βλέπω τα club γεμάτα, τα μπουζούκια
το ίδιο, τους θαμώνες
καλοντυμένους, έξω παρκαρισμένα πανάκριβα αμάξια, και τα χρήματα να
ξοδεύονται αφειδώς.
Μου προξενούσε μεγάλη εντύπωση καθώς ούτε τότε υπήρχαν δουλειές, οι
μισθοί ήταν της πλάκας και η Ελλάδα δεν ήταν μια οικονομικά ανθηρή χώρα.
Και απορούσα πού τα έβρισκαν τα χρήματα όταν όλοι κλαίγονταν; Πώς
μπορεί να ανεβάσαμε βιοτικό επίπεδο με μισθούς 600 ευρώ για ένα νέο που
μόλις εισήλθε στην αγορά εργασίας ή 1.300 ευρώ για έναν έγγαμο με
παιδιά που τα βασικά έξοδα είχαν πολλαπλασιαστεί με τη μετάβαση στο
ενιαίο νόμισμα; Η απάντηση είναι απλή, με ΔΑΝΕΙΚΑ.
Ήδη από τα τελευταία χρόνια της δραχμής όταν είχε αρχίσει να διαφαίνεται η είσοδός μας στο ευρωπαϊκό νόμισμα η κάνουλες των τραπεζών είχαν αρχίσει να ανοίγουν και τα δάνεια να ρέουν. Έπειτα με το ευρώ το χρήμα κατέστη ένα φθηνό προϊόν για τις τράπεζες. Το “αγόραζαν” χαμηλά και το “πουλούσαν” ακριβά σε σχέση με το πόσο το έπαιρναν. Όποιος ήθελε έπαιρνε δάνειο. Από τα συνηθισμένα στεγαστικά μέχρι τα καινούρια προϊόντα όπως εορτοδάνειο, διακοποδάνειο, καταναλωτικό κτλ.
Όμως θυμάμαι ότι αν δεν είχαμε λεφτά δεν πηγαίναμε διακοπές, δεν αγοράζαμε δώρα και δεν ψωνίζαμε. Πολύ απλά. Ποτέ δεν μπήκαμε στη λογική "πως θα πάω το καλοκαίρι στη Σαντορίνη; Ας πάρω 1.000.000 δρχ (ήτοι 3.000 ευρώ) δάνειο". Αν το έλεγες αυτό δημόσια πριν, π.χ. 15 χρόνια, θα σε χλεύαζαν. Κι όμως πέρασε και αυτό στο DNA του Έλληνα.
Τα ερωτήματα που πρέπει να τεθούν είναι: Πως τα στελέχη των τραπεζών ενέκριναν δάνεια αφειδώς; Πώς ένας π.χ. οικογενειάρχης με μισθό 1.200 ευρώ και με ένα στεγαστικό δάνειο στην πλάτη μπορούσε και έπαιρνε καταναλωτικό δάνειο; Πώς άνθρωποι οι οποίοι είχαν φεσώσει τράπεζες και εκτοξεύσει κάρτες ελάμβαναν διαρκώς νέες πιστώσεις; Προς τι ο διαβόητος Τειρεσίας; Τι εξυπηρετούσαν ορισμένα ήδη δανείων; Αν εξαιρέσει κανείς τα στεγαστικά - επισκευαστικά δάνεια, τα υπόλοιπα τι λόγο ύπαρξης είχαν; Π.χ. καταναλωτικά δάνεια των 5.000 - 10.000 - 15.000 ευρώ ή διακοποεορτοδάνεια τι θα προσέφεραν; Ήταν δάνεια τα οποία δίδονταν στον αιτούντα για να τα ρίξει στη δουλειά του ή γενικώς με την προοπτική να γεννήσουν χρήμα και πλούτο; ΟΧΙ. Ήταν δάνεια για να ξοδευτούν σε αγαθά και απολαύσεις που ο αιτών ζητούσε και δυστυχώς ελάμβανε για να τα σκορπίσει ενώ δεν τα είχε. Και τώρα που οι τράπεζες θα πωληθούν σε ξένους να δούμε πως θα τα αποπληρώσουν…
Ναι λοιπόν, γεμίσαμε υλικά αγαθά (που τώρα δεν μπορούμε να συντηρήσουμε) και ζήσαμε καλύτερα από πλευράς απολαύσεων με το ευρώ αλλά όχι χάρη στο ευρώ. Χάρη στα δάνεια που αυτό εξασφάλιζε. Κοινώς, ανεμομαζέματα - διαβολοσκορπίσματα. Το όνειρο τελείωσε, ο εφιάλτης ξεκίνησε...