Του Π Β
Έφτασαν στο αμήν και στο αμάν.
Οι «δεξιοί» Χριστοφής
Ζάχος και Ανέστης Ψαρρός ,βλέπουν
και αυτοί το αδιέξοδο του μνημονίου και απειλούν μέσα από την συμπαθή ΚΕΔΕ με
κλείσιμο, παραιτήσεις, κινητοποιήσεις.
Οι τοπικές κοινωνίες μέσα από ένα χωροταξικό ταξίδι
αυτοδιοικητικών ανακατατάξεων, πέρασαν από τους προέδρους των χωριών που
απολαμβάνουν τη σύνταξή τους με δυο τετραετίες, στον Καλλικράτη και στον
Καποδίστρια , με τους «από δύο χωριά
χωριάτες» δημότες και δημοτικούς
εκπροσώπους. Η δυσανάλογη έκταση με το μικρό
πληθυσμό, κάνει τους τοπικούς μας άρχοντες περισσότερο «φεουδάρχες» παρά
κυβερνήτες μιας πολιτείας.
Κατακαλόκαιρο λοιπόν ανακαλύπτουν κι αυτοί , παρά τις
γνωστές τους πολιτικές πεποιθήσεις, ότι δεν πάει άλλο. Απειλούνται οι
στοιχειώδεις κοινωνικές δομές των Δήμων, η καθαριότητα, το νερό, η
αποχέτευση, οι παιδικοί σταθμοί, τα
ΚΑΠΗ, οι μεταφορές μαθητών.
Η κατάρρευση του συστήματος είναι δίπλα μας και οι αιρετοί
ηγέτες των περιοχών μας σε αδιέξοδο. Σε ένα αδιέξοδο που τους οδήγησε το
πολιτικό σύστημα, που στήριξε παλιότερα και τους ίδιους και στήριξαν και αυτοί
με την επιρροή τους και την ψήφο τους.
Και νάμαστε τώρα , όλοι μαζί πάλι, αγανακτισμένοι.
Για τους Δημάρχους μας όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι απλά.
Η ευθύνη των επιλογών τους δεν είναι μόνο για τις μέρες δόξας, αλλά και για τον
καιρό της καταστροφής. Δεν έχουν να κάνουν με μια απλή πυρκαγιά ή ένα περαστικό
σεισμό. Έχουν να κάνουν με την πείνα, τη φτώχεια ,την ανεργία την αγιάτρευτη αρρώστια.
Έχουν να κάνουν με το νερό της βρύσης, με τα σκόρπια σκουπίδια και την
αποχέτευση. Έχουν να κάνουν με ένα προσωπικό που δεν πληρώνεται ,μέσα στο χάος.
Ο ρόλος του ηγέτη, φαίνεται στα δύσκολα και όχι στη διανομή
του πλούτου των (περασμένων) καλών εποχών. Η ανατροπή της μνημονιακής
καταστροφικής πολιτικής είναι και
ευθύνη των Δημάρχων από τους θώκους που κυβερνούν. Η θεραπεία δεν έχει να κάνει
με μιας μέρας ασπιρίνη, αλλά με τον διαρκή αγώνα της επιβίωσης. Οι Δήμαρχοι
είναι απαραίτητοι για την στοιχειώδη οργάνωση των τοπικών κοινωνιών να
ανταπεξέλθουν στη κρίση. Τα παλαμάκια και τα δεξιά στηρίγματα της εξουσίας
περισσεύουν και περιττεύουν.
Πρώτα από όλους πρέπει να αλλάξουν αυτοί, γιατί το «ποίμνιό τους» τους έχει ανάγκη.
Και η ιστορία θα τους κρίνει, όχι από την εφαρμογή των
μνημονιακών εντολών των πολιτικών τους φίλων. Θα τους κρίνει από το πόσο
κατάφεραν να συμπαρασταθούν στους ανθρώπους που τόσο καιρό ζητούσαν τη ψήφο τους. Η
πολιτική πίεση της παραίτησης απλά φέρνει βολικότερους ή πιο πειθήνιους
αντικαταστάτες. Ή το χειρότερο μια σημαντική απουσία.
Οι σύγχρονες δεξιές πολιτικές είναι πια απέναντι σε όλο τον
κόσμο. Ακόμη και στους επιφανείς «δεξιούς» του κόσμου μας. Ιδού η Βόρεια Εύβοια
λοιπόν, ιδού και το πήδημα.