του ΠΒ
Τη στιγμή που η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, η
αφραγκία είναι το ορατό αποτέλεσμα ακόμα
και στα καφενεία του τόπου, η ανέχεια συναγωνίζεται με την κακομοιριά και το
φόβο του τι μας ξημερώνει, γεννήθηκε επίσημα η ΒΙΠΕ Μαντουδίου.
Με νωπά σβησμένες τις μνήμες για τον αγώνα ενάντια στο
εργοστάσιο Λιθάνθρακα, η επιχειρηματική ταμπέλλα Βιομηχανική Περιοχή, θα
στολίζει τα νέα έργα της περιοχής.
Η τσιμινιέρα πλάι στο δάσος, ο αγωγός πλάι στη θάλασσα , τα
φορτηγά ανάμεσά μας στο δρόμο στο
Δερβένι, εικόνες από το μέλλον για ένα
διαφορετικό τοπίο της Βόρειας Εύβοιας.
Οι κινητοποιήσεις ενάντια στη ΒΙΠΕ δεν τελεσφόρησαν ,
έμειναν στο διαδικτυακό λόγο σαν γραμμένη ιστορία και περνάνε τώρα στην επόμενη
φάση, αυτή της ακύρωσης των αποφάσεων.
Η ελπίδα των ανέργων της περιοχής είναι ισχυρότερος λόγος,
από την τεκμηρίωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της ΒΙΠΕ.
Οι νέοι οικοδόμοι θα πάρουν την ευκαιρία τους με 5-6
κατοστάρικα το μήνα και οι εργαζόμενοι θα περιμένουν στην ουρά για 4 ή 8 ώρες
με απεριόριστη εκμετάλλευση, να αναλάβουν τις ελάχιστες βιομηχανικές θέσεις
εργασίας, μετά τα έργα. Η εικόνα της ανάπτυξης , είναι το ίδιο ζοφερή όπως και
αυτή της ανεργίας.
Δεν γνωρίζω το πώς θα μπει έστω και ένα τούβλο στη νέα ΒΙΠΕ
με τις επικρατούσες συνθήκες. Όταν η αποβιομηχάνιση της χώρας έχει περιορίσει
σε μονοψήφιο το ποσοστό του βιομηχανικού προλεταριάτου, όταν οι Άραβες δεν
παίρνουν ούτε χάρισμα το Ελληνικό , όταν τα κλειστά εργοστάσια είναι κανόνας,
όταν η πρόσβαση και επικοινωνία με τη Βόρεια Εύβοια είναι δύσκολη ακόμα και με
ΙΧ.
Γνωρίζω όμως ότι ο απελπισμένος θα χαρίσει την υγεία του για
ένα ξεροκόμματο, ο ανταγωνισμός για ξεροκόμματα ανάμεσα στους απελπισμένους θα
γεννήσει νέους μπράβους και το μυαλό στη πείνα σταματά να δουλεύει καλά.
Αυτό το γνωρίζουν και τα αφεντικά της ΒΙΠΕ, μέσα και έξω από
την κυβέρνηση των μνημονίων.
Για άμυνα μένει ο
λόγος και τα επιχειρήματα. Όμως ποτέ αυτά δεν χόρτασαν κανέναν. Μπαίνουμε στην
εποχή που ο καθένας χάνει τη βόλεψή του.
Το καλοριφέρ , το ΙΧ, το ρεύμα, το κεραμίδι, η εθνοκάρτα, η περίθαλψη, το
σχολείο, το καρότσι του σουπερμάρκετ, είναι πια μη δεδομένα.
Τώρα στη λίστα σε ανεπάρκεια μπαίνουν η θάλασσα, το βουνό κι
καθαρός αέρας. Οι απελπισμένοι απλώνουν προς το παρόν το χέρι και όσο φοβούνται, τόσο πιο αδύναμοι γίνονται. Η
κάτω βόλτα αρχίζει και αφορά πολύ περισσότερους. Και η άμυνα γίνεται φωνή στην
έρημο που δεν ακούει κανείς. Εσύ ακούς ακόμα;
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της ΒΕ, στις 12-2-2013