Λεωνίδας Τζάνης
Αυτά τα χρόνια που περιπλανιέμαι, περίεργα πως, αλλά έχω αποκτήσει κάποιους συντρόφους!! Αναφέρομαι στα Ξωτικά, τις Νύμφες, τις Νεράιδες που με «περιτριγυρίζουν». Ο λογισμός σας πάει, ότι αρχίζω να μετατρέπομαι σε αλαφροΐσκιωτο. Δεν νομίζω να έχω αποκτήσει τέτοιες ικανότητες απλώς η παρουσία αυτών των πλασμάτων έχει να κάνει περισσότερο με τους τόπους που επισκέπτομαι. Άλλωστε τέτοια πλάσματα ο σοφός λαός στο βάθος των αιώνων διάλεγε να τοποθετεί σε όμορφους ονειρεμένους τόπους αποδίδοντας στην περιοχή την μαγεία που της αρμόζει.
Λοιπόν χαράζοντας την ρότα μου νοτιοανατολικά έβαλα για προορισμό την περιοχή του Πάντερμου. Νόμιζα αρχικά ότι αυτός ο πρώτος πλους για φέτος θα ήταν απλά μια δοκιμή του σκαριού για τους καλοκαιρινούς μου Νόστους…. Αυτό που θα πρέπει όμως να ξέρει ένας ναυτικός που σέβεται τον εαυτό του είναι ότι ποτέ ένα ξάνοιγμα στην απεραντοσύνη της θάλασσας δεν είναι κάτι το απλό…. και έτσι λίγες ώρες πριν τον απόπλου, να σου, εμφανίστηκαν Νεράιδες στην «πλώρη» μου.
«….Την ονομασία Παντέρμο την πήρε από το ότι η περιοχή αυτή μένει πάντα έρημη. Πάντα έρημο – παντέρμο….. Εκεί λοιπόν, λένε πως κάθε βράδυ κατέβαιναν οι νεράιδες με νταούλια, βιολιά και λογιών λογιών όργανα, πίναν νερό από την πηγή, λούζονταν, χτενίζονταν και μετά στήναν χορό, εκεί δίπλα παίζοντας τα όργανα και τραγουδώντας πολύ δυνατά. Απόγιαζε, λένε, και τράνταζε όλος ο Πάντερμος από τα ξεφωνητά και τα τραγούδια….. Και λένε, πως σαν τύχαινε κανένας κείνη την ώρα σε κείνο το μέρος κι άκουγε τ’ όνομα του κι αποκρινόταν στις φωνές, του παίρναν τη μιλιά κι έμενε μουγκός σ’ όλη του τη ζωή...»
Απο το βιβλίο "Μύθοι, Θρύλοι, Παραδόσεις" του Τάσου Παπαποστόλου
Εκδόσεις Άγκυρα - Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (http://www.metafysiko.gr)
Με αυτά υπόψη μου αποπλέω για άλλη μια φορά από το γνώριμο σημείο, από την παραλία του Νέου Πύργου με ώρα απάρσεως 04:00 (τελικά αποκτώ τα χούγια του αλαφροΐσκιωτου). Με συντροφεύει το ελαφρύ θρόισμα των φύλλων της μεγάλης λεύκας στην άκρη του χωριού. Πρώτες κουπιές, τα φώτα σύντομα χάνονται κάπου δεξιά στην πρύμνη και μισό μίλι πιο πέρα αγκαλιά με το σκοτάδι περνάω την Πύλη… το Πέρασμα προς τους θρύλους. Αυτή βρίσκεται στο στενό μεταξύ της στεριάς και της Νησιώτισσας, το νησάκι με τα ερείπια στην ράχη του που παραπέμπουν μάλλον σε μεσαιωνικό κάστρο, βίγλα ή μύλο. Και πραγματικά πλέοντας τέτοια ώρα από κάτω οι σκιές αυτών των μεσαιωνικών σμιλευμένων λίθων σε γεμίζουν με αρκετά εφόδια μυστήριου και θρύλων μέχρι να σε παραδώσουν στο Πάντερμο και την αγκαλιά των Νεράιδων….
Στην υπόλοιπη διαδρομή αφήνομαι και απολαμβάνω τον έναστρο ουρανό μέχρι ένα πεφταστέρι γοργά να χαμηλώσει μαζί με το βλέμμα μου προς το παρατηρητήριο μου την βίγλα μου για την σημερινή Αυγή. Είναι ο βράχος στην κόψη των δύο λωρίδων αμμουδιάς που σχηματίζονται μπροστα από μια λιμνοθάλασσα Εκεί αποβιβάστηκα και σαν νέος βιγλάτορας στάθηκα να παρατηρήσω στα Ανατολικά τον ερχομό του Πρώτου Ήλιου.