Του Π Β
Εντατικότερος ο ρυθμός των απολύσεων, με ψευδεπίγραφη
κινητικότητα, ακόμα λιγότερος δημόσιος τομέας. Λιγότερη εκπαίδευση, λιγότερη
τοπική αυτοδιοίκηση, λιγότερη υγεία.
Στον ρυθμό του καλοκαιριού στο τόπο μας λίγα πράγματα
φαίνονται, γιατί ο μήνας που θρέφει τους υπόλοιπους είναι εδώ. Να βγουν οι
λογαριασμοί μιας χρονιάς, τα χρέη για την εφορία, τα νοίκια. Να βγει το μαύρο
μεροκάματο που θα απαλύνει την οικογενειακή τραγωδία. Να γίνουν με τη τελευταία
ικμάδα δύναμης των πολιτιστικών συλλόγων, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις του
καλοκαιριού.
Η κουβέντα με τους επαγγελματίες κάνει σαφές το ότι ο κόσμος
στη παραλία δεν μεταφράζεται
αυτόματα και με κόσμο στα μαγαζιά. Περικοπές στο
ντύσιμο, στο φαγητό, στο παγωτό ακόμα και στον καφέ. Φτηνοαγορές από τα
μπακάλικα ή σουπερμάρκετ για να κάνουν τα παιδιά επτά μέρες αντί έξι τα μπάνια
τους και μετά πίσω σπίτι. Τέρμα η «αρπακόλλα»
του καφέ των 3-4 ευρώ στη ξαπλώστρα.
Η ανεργία , η ανασφάλεια και οι μαύρες προσδοκίες δεν πάνε
διακοπές.
Η αντίσταση στις πλατείες είναι πρωτοφανέρωτη για καλοκαίρι,
αλλά όχι αρκετή. Αποφασισμένοι για την εφαρμογή του σχεδίου εξόντωσης επαγγελματιών
και εργαζομένων , οι εθελόδουλοι τα δίνουν όλα με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα. Νοσοκομεία,
σχολεία, Δημόσιες υπηρεσίες.
Τον ιδιωτικό τομέα τον έχουν διαλύσει ήδη από καιρό και
μένουν οι συνθήκες Μανωλάδας και το απλήρωτο ΤΕΒΕ, να συντηρούν τα μαγαζιά με
τους ανασφάλιστους και κακοπληρωμένους .Ο Δημόσιος τομέας χάνοντας ακόμα και τα
νομοθετημένα δικαιώματά του ,διαλύεται προς όφελος «ημετέρων»
Η κοινωνική οργάνωση και αντίσταση θα είχε μια ελπίδα μέσα από τη δράση των
δημάρχων και των εκλεγμένων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Εκεί πια ο άστεγος, ο
άνεργος δεν είναι ανώνυμοι αλλά είναι οι δικοί μας οι γείτονές μας. Στις
τοπικές κοινωνίες η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών σημαίνει ζωή για τους έχοντες
και παραγκουπόλεις για τους μη έχοντες, δηλαδή τελικά ζωή για κανέναν.
Η διαμαρτυρίες και οι παραστάσεις της ΚΕΔΕ μπορεί να έχουν
ένα γενικό πολιτικό χαρακτήρα, αλλά ο ξεσηκωμός θα μπορούσε να έρθει αν οι
δήμαρχοι ενημέρωναν , οργάνωναν και ξεσήκωναν τελικά τους πολίτες τους ,αντί να
μένουν σε ανακοινώσεις.
Γιατί ο καθένας μπορεί να ξεσηκωθεί για την υγεία του, τη
παιδεία του, την ασφάλειά του, την καθαριότητά του, την ύδρευσή του, τον
παιδικό του σταθμό, τους δρόμους του, όταν νοιώθει ότι αυτά τον αφορούν και όχι
αυτά που του κελαηδεί ο ΣΚΑΪ.
Το δυστύχημα είναι ότι οι τοπικές εξουσίες μένουν σκλάβες
στο κομματικό τους παρελθόν, αναζητούν αμφίβολες συμμαχίες για την πολιτική
τους επιβίωση, αντί να αποκτούν τη μοναδική τους έγκυρη καταξίωση: τον
διεκδικητικό αγώνα μαζί με τον κόσμο που τους εξέλεξε.
Δεν μπορούν πια οι δήμαρχοι να κάνουν ότι δεν το
καταλαβαίνουν. Εκλέχτηκαν μέσα από μια πανδαισία του ΠΑΣΟΚ-ΝΔ δικομματισμού και
τερματίζουν με ίδιους πολιτικά υπευθύνους σαν μειοψηφίες πια, την καταστροφή και
της χώρας και των δήμων τους.
Η κατάντια της τοπικής αυτοδιοίκησης έχει ονοματεπώνυμο. Και
οι δυο βάρκες, παλαιοκυβερνήτες και λαός, έχουν πια μεγάλη απόσταση για να πατήσει κάποιος πάνω τους ταυτόχρονα.
Η μάταιη αντίσταση των λόγων πρέπει να δώσει θέση στην
αντίσταση και στην αντεπίθεση των πράξεων. Και στους Δήμους μας οι Δήμαρχοι και
οι συν αυτούς, μπορούν να παίξουν το ρόλο
του ηγέτη ή του «χωροφύλακα».
Εκλογές έρχονται λοιπόν…
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 27-7-2013