Του Π Β
Μιλώντας για ποτάμια ξεχάσαμε τόσο το νερό, όσο και τη
κοίτη.
Ο αυλικός δημοσιογράφος, συνονόματος του μεγάλου Μίκη, έχει
τη τύχη της ευρύτατης αποδοχής και χωρίς ουσιαστικό κόπο, εξαργυρώνει το
καλοξυρισμένο προφίλ του στη μάχη των ευρωεκλογών. Βαφτίζει τη πορεία του
αναιδέστατα ποτάμι.
Νομίζω όμως ότι αντί για ποτάμι θα έπρεπε να ονομασθεί
κανάλι. Γιατί εκεί υπάρχει ο
προκατασκευασμένος τρόπος να κατευθύνεις ασφαλώς
το νερό όπου θες.
Τα νερά κυλούν και για τη προσωπική ζωή του καθενός μας
φτάνοντας κάποτε στη θάλασσα. Σε ένα τέλος.
Κάποιες φορές αισθάνομαι ορμητικός και θέλω να παρασύρω τα
πάντα. Κάποιες άλλες σαν καταρράκτης σε μια αμφίβολη ελεύθερη πτώση. Κάποτε απλώνομαι
να αγκαλιάσω τις καλλιέργειες στη κοίτη μου και κάποτε διχάζομαι για να
προφτάσω τα πάντα. Στην αναβροχιά στερεύω και στη καταιγίδα πλημμυρίζω από οργή,
χαρά και ελπίδες.
Δεν θα μπορούσα να συγκριθώ με τους Σταύρους αυτού του
τόπου, αλλά ποτέ δεν επέλεξα τα βρωμόνερα ή τις λάσπες. Όνειρό μου να είμαι ένα
ρυάκι για να ενωθώ μαζί με τα άλλα, στον ορμητικό ποταμό της ανατροπής.
Χαίρομαι τα ποτάμια του τόπου μας. Ο Κηρέας, ο Νηλέας,η
Σπιάδα, οι καταρράκτες στη Δρυμώνα,
ακόμα και αυτός ο Ξηριάς που περιμένει την ανάκαμψη. Χαράζουν, με νερά ή χωρίς,
το κορμί της Βόρειας Εύβοιας, έχοντας δώσει σε αυτήν πολύ περισσότερα από εμάς
τους περαστικούς.
Μισώ την ιδέα όταν λέει κάποιος ποτάμι να εννοεί πια τον
Σταύρο Θεοδωράκη, σαν σήμα κατατεθέν των ποταμών.
Από την άλλη ψαρεύοντας μπριάνες μικρός στον Σπερχειό ,
έμαθα ότι το ποτάμι ξεγελά τους εχθρούς του, σε μπερδεύει και χάνεσαι,
αλλάζοντας ροή ώρα με την ώρα , μέρα με τη μέρα. Αν και μια γραμμή στο χάρτη
δεν ξέρεις το ρηχό και το βαθύ του. Μόνο αν ξεπλυθείς βαθειά μέσα του, βρίσκεις
πορεία.
Το κατάδικό μου ποτάμι σήμερα έχει μπερδέψει τη πηγή και τις
εκβολές του. Νομίζω ότι τα νερά μου ανακυκλώνονται με τα ίδια και τα ίδια.
Πιθανά να φταίει η παρατεταμένη ανομβρία , πιθανά και το φράγμα που δεν μπορώ
να ξεπεράσω: Να σκέφτομαι και να γράφω χωρίς όρια.
Θέλω να δηλώσω την ειλικρινή εκτίμησή μου και να ευχαριστήσω
τη Πάρη και τους συνεργάτες της στον «Παλμό», που με βοήθησαν παραχωρώντας μου
απλόχερα χωράφι για γράψιμο και επικοινωνία, στη μοναδική εφημερίδα της Βόρειας
Εύβοιας.
Ευχαριστώ και όσους με τίμησαν με το διάβασμά τους και με τα
καλά τους λόγια. Ευχαριστώ ακόμα και όσους με διάβασαν και απηύδησαν , αφού κι
αυτοί αφιέρωσαν λίγα λεπτά από τη ζωή τους στις μονομανίες μου.
Εύχομαι τα ρυάκια ολονών να συνεχίσουν κελαριστά να κυλούν
και κάποτε να συναντηθούμε στο καθοριστικό ποτάμι της ζωής μας.
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 8-3-2014