του ΠΒ
Ημερομηνίες σύμβολα, ημερομηνίες που κάνουν τη μνήμη των
ανθρώπων να ριγεί. Ημερομηνίες που όσα λουλούδια και να βγάλει η άνοιξη, δεν
μπορεί να τα κάνει να μυρίζουν καλύτερα από την ίδια την ιστορία.
8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση , 8 ώρες ύπνος το αίτημα
για τους εργάτες στο Σικάγο το
1886.Γνωρίζουν την βίαιη αστυνομική καταστολή και η πρωτομαγιά της εργατικής
τάξης φυτρώνει μες το αίμα .Τη πρωτομαγιά του 1893 στην Ελλάδα το πρώιμο εργατικό κίνημα
ζητάει 8ωρο , Κυριακάτικη αργία και ασφάλιση για τα εργατικά ατυχήματα. Το 1936
οι καπνεργάτες διαδηλώνουν τη πρωτομαγιά στη Θεσσαλονίκη και ο νεκρός Τάσος
Τούσης, ενώ σπαράζει η μάνα του πάνω από το πτώμα του, δίνει την έμπνευση για
τον επιτάφιο στο
Γιάννη Ρίτσο και τη δύναμη για μεγαλύτερους αγώνες στο
εργατικό κίνημα.
Πρωτομαγιές παντού σαν παγκόσμια φωτιά δυναμώνουν τα
αιτήματα των εργαζομένων και κάνουν πιο ξεκάθαρο ότι οι εργάτες του κόσμου
δουλεύουν , ενώ αυτοί που δουλεύουν τον κόσμο κερδίζουν.
Σήμερα στο τόπο μας δεν ξέρεις αν θα πρέπει να μετρήσεις
εργάτες εργαζόμενους, εργάτες άνεργους, εργάτες ξενιτεμένους. Εργάτες που
δουλεύουν απλήρωτοι για μήνες, εργάτες που δουλεύουν ανασφάλιστοι, εργάτες που
δεν ξέρουν τι πάει να πει 8ωρο, αργία ή σύμβαση εργασίας. Όποιους από αυτούς
μετρήσεις θα μετράς εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια.
Στις ξένοιαστες ελληνικές θάλασσες μαζί με τα φύκια και τα
ψάρια, επιπλέουν εκατοντάδες πτώματα άλλων εργατών που η φασιστική βία, η πείνα
και οι στερήσεις, τους διώχνουν από τα σπίτια τους για να βρουν ένα καλύτερο
μέλλον, πλάι στους λιγότερο φουκαράδες. Τη πρωτομαγιά στη Μεσόγειο οι κανονικοί
καρχαρίες γίνονται αιμοσταγείς σαν τους οικονομικούς καρχαρίες, που θυσιάζουν
στους βωμούς της απληστίας κάθε στιγμή χιλιάδες ψυχές.
Η πρωτομαγιά στο τόπο μας θέλουμε να είναι ανέμελη και
ειρηνική, με γεμάτες τις παραλίες από εκδρομείς και τις ταβέρνες με τα
τσιπουράδικα φίσκα από δραπέτες των μεγαλουπόλεων. Θέλουμε τον καλό καιρό του
τριήμερου για να δώσει την οικονομική ανάσα στον ασφυκτικό διαρκή χειμώνα μας.
Θέλουμε τόσα λίγα , ξεχνώντας τόσα πολλά.
Η πρωτομαγιά γεμάτη κόκκινες παπαρούνες μυρίζει τον ιδρώτα
της εργασίας των Κινέζων , των Ταϋλανδών , των Μπαγκλατεσιανών που μας ντύνουν
φθηνά και μας εξοπλίζουν με ακριβά κινητά σε λογικές τιμές, με ανταμοιβή τους
ένα δικό μας ξεροκόμματο. Μας φέρνουν κοντά σε όλους τους ξενιτεμένους εργάτες
μας, που βοηθούν τους διαφορετικούς δυνάστες του κόσμου να θησαυρίζουν,
χρησιμοποιώντας μια εργατική δύναμη που δεν ξόδεψαν δεκάρα για να την
εκπαιδεύσουν.Μας φέρνουν κοντά στους εργάτες της απόγνωσης των Σκουριών, που
όπως οι εργάτες της Γιούκαρ στη Μπομπάλ το 1984, ρισκάρουν το καρκίνο τους για την πρόσκαιρη
επιβίωσή τους.
Οι πρωτομαγιές στο κόσμο είναι ένας διαρκής δρόμος για
αγώνα. Ένας κόσμος που παλεύει να βρει το δίκιο του απέναντι σε ένα άλλο κόσμο,
δυνάστη και κακό. Στις άκρες του δρόμου χιλιάδες κουρασμένοι απαγκιάζουν σε
καναπέδες, χαζεύουν το ΣΚΑΙ και πιστεύουν ότι το μνημόνιο είναι λύση. Χιλιάδες
αποπροσανατολισμένοι μαζεύουν λουλούδια, αντί να κάνουν τις κλάρες όπλα.
Και ευτυχισμένοι , όλοι αυτοί που μαζί τα φάγανε και
συνεχίζουν να τα τρώνε, τραγουδούν: Ο Μάιος μας έφτασε, εμπρός βήμα ταχύ, να
τον προϋπαντήσετε παιδιά στην εξοχή.
Οι δρόμοι της πρωτομαγιάς χωρούν όλο τον κόσμο. Οι
περπατησιές διαφέρουν.
Καλούς και ανθοφόρους αγώνες, για όλους λοιπόν.
Δημοσιεύθηκε τον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 1-5-2015