Του Πάνου Β.
Από τις 25 Γενάρη ως της 5 Ιούλη οι χαρές ήταν πολλές και οι
λύπες λίγες. Αμέσως μετά η πίκρα και το ξάφνιασμα, λες και νιώθεις πάνω από το
ωραίο σου φαΐ να σε ψεκάζουν με το φλιτ, για να διώξουν τις μύγες.
Θα ένοιωθα απατημένος σύζυγος της Αριστεράς αν δεν κράταγα
πάντα μια πισινή αντί για τον πισινό της απραξίας. Η πολυτασική ενότητα , αυτή
των διαφόρων συνιστωσών, ήταν
εκείνη η επιλογή που οδήγησε την Αριστερά στην
εξουσία. Την οδήγησε επειδή ένας κόσμος βρήκε σε αυτή το πολιτικό αποκούμπι
μετά τον 40χρονο εξευτελισμό κάθε πολιτικής έννοιας και διαδικασίας, από το
κράτος των «διπολικών» διπόλων ΠΑΣΟΚΟΝΔ. Με χαρά και συνθήματα η Βαστίλη έπεσε
και η Αριστερά μπήκε στο δρόμο της πραγματικότητας, στρίβοντας αεράτη από το
δρόμο της αντιπολίτευσης.
Εκεί όσοι παρακολουθούσαν τα πράγματα έβλεπαν σιγά σιγά, ότι
μπορεί η …σαρξ να επιθυμούσε, αλλά το πνεύμα φάνηκε αδύναμο. Επειδή τα 300δις
χρέος, έχουν τελικά γύρω τους εκείνους τους μηχανισμούς, εκείνους τους
επιστήμονες και εκείνα τα σχέδια , με αποκλειστικότητες και υποδομές από Τρόϊκα
εσωτερικού μέχρι εξωτερικού, από ΜΜΕ εσωτερικού μέχρι εξωτερικού, που δίνοντας
τον δικό τους αγώνα, στραγγαλίζουν όχι μόνο κυβερνήσεις αλλά και λαούς. Φάνηκε
περίτρανα με το ΟΧΙ και τις κλειστές τράπεζες. Χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω για
τη νίκη μας.
Οι εκτιμήσεις του λαού μας είναι γενικά δύο, εκ των υστέρων.
Η πρώτη «τι τα θες, με το κεφάλαιο δεν τα βάζει κανείς» και η δεύτερη «προδότες
αλήτες όλοι είναι μνημονιακοί».
Όσοι παρακολουθούμε στενά την αριστερά τόσα χρόνια, δύσκολα
φανταζόμαστε ότι ο Τσίπρας και η παρέα του εξύφαναν τόσα χρόνια, συνωμοτικό
σχέδιο για την εύκολη υποταγή της χώρας στο 3ο μνημόνιο, με αντάλλαγμα μια
καρέκλα. Ακόμα και το κουτσουμπόκομα, στο
έμφυτο αντισυριζικό του κόλλημα, δεν βρίσκει πολύ διαφορετική
φρασεολογία, από τους απέναντι κατάμαυρους.
Οι οπαδοί του ΝΑΙ καταλάγιασαν και βρήκαν τον αριστερό
πρωθυπουργό τους για τα δεξιά τους όνειρα. Κοιμόμαστε όλοι πια με το ευρώ
αγκαλιά και οι άνεργοι ψάχνουν τα σαπιοκάραβα ή σαπιοαεροπλάνα, της μεγάλης
φυγής και της απελπισίας.
Με το κεφάλαιο δεν τα βάζει κανείς, εκτός αν οργανωθεί με
όπλα και θέληση και αφού απομονωθούμε σαν έθνος, τότε θα οικοδομήσουμε τη
δικτατορία του προλεταριάτου που θα παράγει στα εργοστάσιά της, τα δικά της
ακριβότερα κομπιούτερ ή οδοντογλυφίδες. Έτσι απλά, αλλά χρονοβόρα. Σίγουρα για αυτή την οργάνωση, δεν
μπορώ να περιμένω για τόοοσες ζωές, γιατί δεν τις έχω.
Ο ενδιάμεσος δρόμος για μια δικαιότερη κοινωνική οργάνωση,
που να έχει τη δημοκρατία να αποφασίζει για αυτή και όχι να της επιβάλουν τη θέλησή τους άλλοι, μου φαίνεται πιο πρακτική και λιγότερο
ουτοπική διαδρομή.
Η αριστερά πάντα ήταν χώρος πολλών συζητήσεων και ακόμα
περισσοτέρων απόψεων. Που έχουν κοινό χαρακτηριστικό να θέλουν να βελτιώσουν τη
ζωή των καθημερινών ανθρώπων. Που αντιλαμβάνονται ότι η ζωή ίσων, ανεξάρτητων
και μορφωμένων ανθρώπων προάγει αυτό που λέμε κοινωνικό σύνολο. Με αυτή την
ιδέα μάλλον εμπιστεύομαι τη κυβέρνηση
της αριστεράς, επειδή πιστεύω τις δικαιολογίες της. Επειδή έζησα τις ουρές στα
ΑΤΜ και τη δύναμη των ανθρώπων, που ενώ οι άλλοι τους τρομοκρατούσαν, αυτοί
απάντησαν ΟΧΙ. Επειδή όλοι αυτοί ξαναβρήκαν στη κυβέρνηση Τσίπρα εκείνο το
στήριγμα, που τους δίνει 60 ευρώ τη μέρα , άσχετα αν δεν μπορούν οι
περισσότεροι να τα έχουν για 30 μέρες το μήνα.
Αυτή η αριστερά έχει και τη δύναμη για τη καλύτερη λύση. Η
στενοχώρια μου δεν μου επέτρεψε να σκεφτώ ότι ο έρπης του πρωθυπουργού ήταν
φτιαχτός. Όσο και να διαφέρω καταλαβαίνω ότι το μιντιακό πριόνισμα της Ζωής,
του Γιάνη, της Βαλαβάνη, του Κατρούγκαλου, δεν θέλει να πριονίσει πρόσωπα, αλλά
το δέντρο.
Η Αριστερά δεν χάνει, είναι πάντα εδώ. Δεν κουτοπονηρεύεται
ποταμίσια, γιατί είναι ανοιχτή σαν βιβλίο στη κοινωνία. Γιατί μαθαίνει και
δυναμώνει από τα λάθη της. Γιατί αν και η εικόνα της συμφωνίας της Βάρκιζας με
τον αντάρτη που κλαίει επανέρχεται, ακολουθεί η ΕΔΑ που χρειάστηκε μια χούντα
να την ανακόψει. Ακολουθεί πάλι ένας ΣΥΡΙΖΑ που χρειάστηκε η παγκόσμια
οικονομική υπεροπλία να τον παγιδέψει. Ο πόλεμος είναι εδώ, μπρος τις κάμερες
όπως στο ΙΡΑΚ και στη Γάζα αλλά διαφορετικός.
Και στις δύσκολες στιγμές ο καθένας συσπειρώνεται γύρω από
αυτούς που έχει ή νομίζει ότι έχει
εμπιστοσύνη. Ακόμα…
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 1-8-2015