Του Πάνου Β.
Τι θυμάστε από τις εκλογές του Σεπτέμβρη; Αν τα πιάσουμε όλα
μαζί θα πούμε στενοχώρια και έκπληξη. Στενοχώρια για το σύνολο των κομμάτων
πλην ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ και έκπληξη για τη νίκη του Λεβέντη και την υπεραξία της
πολιτικής που διαμορφώνει ο Αλέξης Τσίπρας.
Το να διεκδικούν οι «λοιποί» όσους απείχαν νομίζω είναι
υπερβολή, γιατί όσοι βαρέθηκαν ή δεν μπόρεσαν να πάνε να ψηφίσουν συνέβη από
τους ΝΔ έως τους συριζαίους ψηφοφόρους
και τελικά η συνειδητή αποχή δεν θα γίνει ποτέ μετρήσιμο μέγεθος και στο
φινάλε , καλά
κάνει όποιος δεν γουστάρει να ψηφίσει!
Εκτιμώντας το αποτέλεσμα των εκλογών σιγούρεψα τη διαίσθηση
που είχα , ότι δηλαδή ο κόσμος εμπιστεύτηκε τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση
με την ανεπάρκεια των άλλων, σε σχέση με την προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού
και σε σχέση με την αριστερή σταθερότητα και την ελπίδα μάχης, για να περισώσει
η κυβέρνηση ότι μπορεί από τη θύελλα που έρχεται. Ο λαός επέλεξε ΣΥΡΙΖΑ και
λιγότερο η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έθελξε τον λαό.
Όντως σε ένα αλλοπρόσαλλο πολιτικό σκηνικό τι να εμπιστευθείς;
Τον Μεϊμαράκη ψηλό και μάγκα, την Φώφη με φόντο Βενιζέλο και Λαλιώτη να
προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι η επικεφαλής ή το Σταύρο τον ανεκδιήγητο να
ψάχνει σταυρούς για μη υπάρχουσες διαφορές; Τη μεγαλύτερη ήττα υπέστη νομίζω η
αριστερή πτέρυγα της ορθοδοξίας που για μια ακόμα φορά μπερδεύει αν είναι
στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζει. Η μοναδική αντιμνημονιακή δύναμη της
βουλής χρειάζεται διαφορετική πολιτική, αλλά είναι κολλημένα άτολμη.
Ο προβληματισμός ξεκινάει από δυο ξεχωριστές παρουσίες. Ο
Λεβέντης μπαίνει μετά από χρόνια επιμονής
χωρίς πολιτικούς και χωρίς πολιτική, με αξιοζήλευτο ποσοστό για τους
εξωκοινοβουλευτικούς. Απολίτικος νεωτερισμός που γρήγορα θα τελειώσει. Από την
άλλη χιλιάδες έλληνες συνυπέγραψαν την δολοφονική παραδοχή του Μιχαλολιάκου στη
δολοφονία του Φύσσα. Οι φασίστες της Ελλάδας από την εποχή των συνεργατών των
Γερμανών στη κατοχή έως τη Χούντα και σήμερα, ζουν και βασιλεύουν και
εκκολάπτουν το αυγό του φιδιού. Οι κοινωνικές άμυνες περιορίζονται στον
αποτροπιασμό και στη καταδίκη του καναπέ, αλλά τα πράγματα είναι πολύ πιο
σοβαρά.
Για τις απουσίες από τη Βουλή προφανώς οι Λαφαζάνης και σία δεν είχαν το 62% του ΟΧΙ
και ούτε το ΟΧΙ τους ήθελε. Διέσπασαν ακόμα και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μη μπορώντας να
βρουν κοινό τόπο, αν και τα ποσοστά μαζί θα τους έδιναν κοινοβουλευτική
παρουσία, το αντιμνημονιακό φιλοδραχμικό αντιευρωπαϊκό τραλαλά, τους άφησε έξω.
Δεν τους έκανε ο λαός τη χάρη, πληρώνοντας τους με το νόμισμα των διασπαστών.
Δια ταύτα: Αν είχαμε απλή
αναλογική τόσο ο Γενάρης όσο και ο αχρείαστος Σεπτέμβρης θα είχαν αναγκάσει
τη πολιτική στην Ελλάδα να βρει κοινό τόπο. Η αριστερά δεν θα είχε διασπαστεί,
το μνημόνιο-αντιμνημόνιο σαν πολιτική δεν θα μπορούσε να υπάρχει, οι θέσεις θα
ήταν προσγειωμένες και καθαρότερες. Η απλή
αναλογική στις επόμενες εκλογές είναι και ο μόνος δρόμος της προόδου και
της σταθερότητας. Αν αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι πολιτικοί τότε ο λαός θα
μείνει περισσότερο ήσυχος στο σπίτι του κοιτώντας ταινίες και όχι ντιμπέιτ. Όσο
για ψηφοφόρους, θα ψηφίζονται οι βουλευτές μεταξύ τους.
Οι επόμενες εκλογές είναι κοντά. Ποιός θα τολμήσει να τις
ζητήσει;
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας στις 26-9-2015