του Νίκου Γεωργόπουλου
Ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό απόβραδο όπως και τόσα άλλα που έχουν περάσει στη μέχρι σήμερα πορεία της ζωής μου, βρισκόμουν καθισμένος μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου και σπαταλώντας ανούσια τον ελεύθερο χρόνο μου, σερφάροντας στο διαδίκτυο, δέχθηκα ένα απρόσμενο μήνυμα από νεαρό άτομο της περιοχής μας, το οποίο, έχοντας τυχαία διαβάσει κάποιο παλαιό μου κείμενο , είχε εκπλαγεί ευχάριστα με το γλαφυρό τρόπο γραφής μου και τη διαχρονικότητα των όσων διάβασε. Όταν με ρώτησε που θα μπορούσε να διαβάσει κάτι τελευταίο δικό μου και ενώ ένιωθα κολακευμένος, μία στιγμιαία αμηχανία με κυρίευσε στην προσπάθεια μου να δικαιολογήσω τη σιωπή τόσου χρόνου και τότε συνειδητοποίησα την ωμή πραγματικότητα. Γυρνώντας πίσω στη μνήμη μου θυμήθηκα ότι πριν από μερικά χρόνια μιλούσα με ένα φίλο, ο οποίος πέρα από την καθημερινότητα και
τον αγώνα για την επιβίωση, είχε εντάξει στη ζωή του την πνευματική αναζήτηση, το διάβασμα και την υποκριτική τέχνη, δια μέσου της οποίας ταξίδευε νοερά σε διαφορετικές και ενδιαφέρουσες διαδρομές φορτίζοντας τις μπαταρίες της ψυχής του όταν η ρουτίνα και η συνήθεια τις είχαν αποφορτίσει. Μου είχε πει λοιπόν τότε, «Πρόσεξε, γιατί ο τρόπος ζωής μας εδώ είναι σαν το βάλτο και έχει την ιδιότητα αν δεν προσέξεις που πατάς να σε αφομοιώσει και ουσιαστικά να σε βαλτώσει. Μην σταματήσεις να αναζητάς, αν όχι τον ιδεατό, τον ουσιαστικό τρόπο, ώστε σε περίοδο σκουριάς και υποτονικότητας το πνεύμα σου να παραμείνει ξάγρυπνο και ανήσυχο». Επανερχόμενος στο παρόν η απρόσμενη έκπληξη έδωσε τη θέση της στη δεδομένη διαπίστωση. Καιρό τώρα χωρίς ουσιαστικό λόγο είχα εγκλωβίσει τις σκέψεις, τις απόψεις και τις ανησυχίες μου. Επέτρεψα στη λαίλαπα της καθημερινότητας και των προβλημάτων να ατονήσει την πνευματική μου αναζήτηση και να σταματήσει την ανάγκη για εξωτερίκευση των όσων συσσωρεύονται στο σκληρό δίσκο του μυαλού μου. Βρέθηκα να ασχολούμαι με αλλότρια πράγματα, με πεζούς, κενούς και ανούσιους συνανθρώπους μου, έχοντας φτάσει στο σημείο να νιώθω και να αισθάνομαι και εγώ σαν αυτούς άχρωμος, άοσμος, άγευστος και άνοστος! Στην εποχή της ισοπέδωσης των πάντων, ιδιαίτερα των αξιών από υποτιθέμενους νοήμονες ανθρώπους, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την υλική τους δύναμη καθηλώνουν ότι κινείται γα να το ελέγχουν απόλυτα, οφείλουμε να πατήσουμε το κουμπί του στοπ και αφού στην πραγματική ζωή δεν μπορούμε να γυρίσουμε την ταινία πίσω, ας αλλάξουμε ταινία και επιτέλους ας αντιδράσουμε συλλογικά σε ότι μας μαυρίζει την οθόνη. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε τον ουρανό βλέποντας τα καυσαέρια των αεροπλάνων για να αναρωτιόμαστε αν μας ψεκάζουν αντιμετωπίζοντας μας σαν κουνούπια προκειμένου να μας κοιμίσουν Μας έχουν ήδη κοιμίσει , νανουρίζοντας μας γλυκά, χαϊδεύοντας μας εύηχα τα αυτιά και ενώ έχουν βιάσει συθέμελα τον ψυχικό μας κόσμο, εμείς αποχαυνωμένοι τους βλέπουμε, τους ακούμε και από τον ωραίο άνετο καναπέ που μπορέσαμε να πάρουμε την εποχή των παχιών αγελάδων τους επικροτούμε ή αδιαφορούμε και έτσι απλά τους αφήνουμε να μας πάρουν και τη τελευταία ικμάδα ζωής. Αλήθεια όμως τι μπορούμε να κάνουμε εμείς όταν όλος ο κόσμος βράζει; Όταν παντού όπου και να κοιτάξεις επικρατεί η ωμή βία, οι αρρώστιες, ο θάνατος και η ανθρώπινη ζωή έχει ελάχιστη αξία; Το να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων, εμείς ειδικά ως χώρα που είμεθα μια κουκίδα άμμου στην έρημο, φαντάζει ουτοπικό και ουσιαστικά ανεδαφικό. Εμείς σίγουρα δεν μπορούμε να σταματήσουμε τον έξυπνο πύραυλο που από απόσταση χιλιάδων χιλιομέτρων πλήττει νοσοκομεία «κατά λάθος» και σκοτώνει αθώες ψυχούλες μικρών παιδιών, εμείς δεν μπορούμε να αποτρέψουμε το νοσηρό νου ενός κτήνους, που για το παράνομο κέρδος, προκειμένου να ζει αυτός πλουσιοπάροχα, θα πνίξει αλύπητα συνανθρώπους του στη θάλασσα, εμείς δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την ανάπτυξη και την προοπτική που θα φέρει η εύρεση νερού στον Άρη, εμείς δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την επιστήμη να βρει το ιδανικό χάπι που θα κρατάει όρθιο για πολλές ώρες και χωρίς παρενέργειες συγκεκριμένο μέλος του αντρικού σώματος, όταν ο καρκίνος, ο έμπολα και το AIDS θερίζουν ζωές! Εμείς εν τέλει γενικά δεν μπορούμε να αμβλύνουμε τις φοβερές ανισότητες που έχουν επιβάλλει οι λίγοι στους πολλούς. Μπορούμε όμως να γίνουμε οι ίδιοι «ΑΝΘΡΩΠΟΙ» και να ασχοληθούμε με το διπλανό μας όχι για να του πετάξουμε πέτρα να του ανοίξουμε το κεφάλι! Απλά να του πούμε μια καλημέρα βγαλμένη απ’ τη καρδιά μας, να ακούσουμε τον καημό του, να του δώσουμε τη συμβουλή μας, τη γνώμη μας, να μοιραστούμε τους προβληματισμούς, τις αγωνίες και τις σκέψεις μας. Η ουσία βέβαια του συγκεκριμένου ζητήματος είναι να βρούμε τα κλειδιά που θα ανοίξουν την πόρτα σε ένα καλύτερο αύριο, για ένα καλύτερο κόσμο και αυτά είναι το τέλος της ανοχής και της αδιαφορίας και η απαρχή για την ενεργή δραστηριοποίηση της πλειοψηφίας των λαών, συνεπικουρούμενοι από τις αρχές της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της αγάπης και προπάντων της ανθρωπιάς. Πλησιάζοντας αληθινά ο ένας τον άλλον, τείνοντας χέρι βοηθείας και φωνή εγρήγορσης θα ξυπνήσουμε όλοι από το λήθαργο και θα αντισταθούμε θέλοντας και μη, γιατί πολύ απλά εδώ που έχουμε φτάσει πιο κάτω δεν υπάρχει, ή που θα ανέβουμε, ή που θα μας τελειώσουν οριστικά και ειλικρινά πιστεύω ότι αυτή την ικανοποίηση στα ανθρωπόμορφα τέρατα του πλανήτη δεν πρέπει να τη δώσουμε ποτέ.. Νικόλαος.Σ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ Ένας απλός άνθρωπος