Ένας νεκρός πιλότος

Ο θάνατος ενός ακόμη αεροπόρου βύθισε την οικογένειά του στο πένθος και μένα σε σκέψεις. Ένας νέος, σύμβολο της εθνικής άμυνας ενάντια στην τούρκικη επιβουλή, συντρίβεται με το πανάκριβο αεροπλάνο του, (που τα αγοράζουμε από τους αμερικάνους) κατά τη διάρκεια νυχτερινής άσκησης για να μάθει να είναι έτοιμος κατά των Τούρκων και το άψυχο κορμί του βυθίζεται στο Αιγαίο. Η Τουρκική φρεγάτα που κάνει δίπλα άσκηση για την άμυνα των Τούρκων κατά των Ελλήνων,(αγορασμένη κι αυτή πιθανότατα από τους Αμερικάνους) περισυλλέγει το πτώμα του άτυχου αεροπόρου. Τέλος το ελληνικό πολεμικό ελικόπτερο προσγειώνεται στο μέχρι πριν λίγα λεπτά εχθρικό πλοίο και παραλαμβάνει τον νεκρό μας πιλότο. Αυτή η βραδιά από τη μια φτιάχνει πολεμικά θύματα από την άλλη κάνει μια επίδειξη αβροφροσύνης μεταξύ των αντιπάλων. Αυτός ο εξοπλιστικός ανταγωνισμός έχει γονατίσει τους γείτονες λαούς χρόνια τώρα, όπως και πολλούς λαούς του κόσμου. Αν ούτε το πλοίο ούτε το αεροπλάνο ήταν χρειαζούμενα τόσοι πιλότοι θα ήταν ζωντανοί και οι λαοί Τουρκίας και Ελλάδας πιθανόν να είχαν σχέσεις όπως εμείς με τους πιο πρόσφατους εχθρούς μας Ιταλούς και Γερμανούς. Το συμφέρον της έντασης πηγάζει κύρια από το συμφέρον των εμπόρων όπλων. Η φιλία των λαών μπορεί να οικοδομηθεί και πηγάζει από στιγμές μεγαλείου όπως αυτό το βράδυ στο Αιγαίο. Ένας νεκρός πιλότος έκανε κουρέλι το «παιχνίδι» των εχθροπραξιών. Πόσοι όμως ακόμα νεκροί πιλότοι χρειάζονται για να το καταλάβουμε;