Του Π Β
41 χρόνια μετά από τότε ο καθένας μπορεί να λέει ότι θέλει.
Ιστορικοί εμφανίστηκαν από φασίστες μέχρι παραχαράκτες, οι συμπαθούντες των εσατζήδων-κυπατζήδων
και των δολοφόνων έχουν πια δικό τους κόμμα ,η παραχάραξη της πραγματικότητας
είναι εθνικό σπορ. ! Ο θύτες του
Πολυτεχνείου νομιμοποιούν τη παρουσία τους σαν το θλιβερό, φασιστικό,
ρατσιστικό και αποκρουστικό κομμάτι της σύγχρονης Ελλάδας.
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου μοιάζουν απόμακρα, πίσω από τις
ασπρόμαυρες φωτογραφίες του
τανκ που πέφτει πάνω στην Ωραία Πύλη. «Έξω αι ΗΠΑ»,
«έξω το ΝΑΤΟ» μοιάζουν ανορθόγραφες πτυχές μιας άλλης πεθαμένης Ελλάδας.
Ένα τρακόσα οι άνεργοι, αμέτρητοι οι νέοι μετανάστες, η
Βούλτεψη στη θέση του Γεωργαλά, η «κοινοβουλευτική» τροϊκανή δημοκρατία να
ανταγωνίζεται σε αυταρχισμό τη χούντα του Παπαδόπουλου. Οι παρομοιώσεις είναι
αναπόφευκτες για όσους ζούμε και τα δύο γεγονότα στη ζωή μας. Το 1973 από το
2014 διαφέρουν στην ηλικία μας και στο χάσμα μιας ευημερίας ανάμεσά τους, που
οι περισσότεροι δεν βρήκαμε ποτέ.
Ο Μαστοράκης έδωσε τη θέση του στον Πρετεντέρη, η ΥΕΝΕΔ
ξαναπήρε τη θέση της από την ΕΡΤ.Τα τανκς είναι πολύ δαπανηρά για να εισβάλουν
στο Πολυτεχνείο, τη δουλειά τη κάνουν φτηνότερα τα εξοπλισμένα ΜΑΤ , οι
εκλεπτυσμένοι Πρυτάνεις, οι πρόθυμες εφημερίδες.
Η χούντα συνέλαβε τον τρομοκράτη Παναγούλη που πήγε να
σκοτώσει τον Πρωθυπουργό, ενώ το ΠΑΚ έβαζε βόμβες που τρομοκρατούσαν κόσμο και χουντικούς.
Αργότερα τα μέλη του ΠΑΚ έγιναν κυβέρνηση και οι επίγονοί τους τρομοκρατούν τον
κόσμο , ενώ άλλοι τρομοκράτες τους βάζουν βόμβες. Σαν να βλέπω το Μαζιώτη
πρωθυπουργό.Τα παιδιά καταλαμβάνουν σχολεία, εισαγγελείς και αστυνόμοι τρέχουν
στο κατόπι τους, φοιτητές τρώνε ξύλο και καταλαμβάνουν ξανά τις σχολές τους.
Πρώτη δύναμη στα Πανεπιστήμια η Δεξιά, όπως η Πανσπουδαστική της αριστεράς
τότε.
41 χρόνια , εξαντλητικά η ίδια ιστορία. Οι εργαζόμενοι να
παλεύουν για το αυτονόητο, μια δουλειά, μια ασφάλιση, ένα κεραμίδι.Οι κυρίαρχοι
να τους δουλεύουν ψιλό γαζί, με άρτο και θεάματα, από το
Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μέχρι τους Ολυμπιακούς αγώνες της ντόπας και της
ξευτίλας.
Και κάθε χρόνο στις 17 Νοέμβρη, να κινδυνεύουμε πια να
καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο ο Βορίδης ή ο Άδωνης και εμείς να ξεχνάμε.Ή
χειρότερα να μένουμε αδρανείς, ενώ τότε τίποτα δεν μας σταμάταγε να πάρουμε τη
κατηφόρα από το Βύρωνα και το Παγκράτι, ως τη Πατησίων. Η ευθύνη του 2014
συνεχίζει να ανήκει στη γενιά των ασπρομάλληδων που βολεύτηκαν, δουλεύτηκαν,
φοβήθηκαν, κουράστηκαν, εξαγοράστηκαν, και τελικά πέθαναν πριν προφτάσουν να
ζήσουν.
41 χρόνια, μια γενιά
που δε θέλησε να δει την ιστορία, γιατί δεν είχε χρόνο από τη ντισκοτέκ ως τη
καφετέρια, δεν είχε μάτια από το προπατζίδικο ως το κινητό της. Ευτυχώς πάλι,
όχι όλοι.
Ψωμί, παιδεία ,Ελευθερία, είναι πάλι μπροστά μας και η
ελπίδα δεν είναι οι πεθαμένοι. Είναι πάλι τα παιδιά της Ανατροπής, τα παιδιά
του φέισμπουκ που μιλούν αντί να βγάζουν αυτάρεσκες σέλφι, τα παιδιά που δεν
φοβούνται τη σφαλιάρα.
Ο καιρός έχει πάντα γυρίσματα, απλά δεν τον ζούμε οι ίδιοι.
Αυτά, για όσους η 17 Νοέμβρη είναι η πιο ζωντανή μνήμη της
ζωής μας.
Δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας, το Σάββατο 15/11/2014