Του Πάνου Βασιλόπουλου
Βαρέθηκε να βλέπει τηλεόραση και βγήκε βόλτα.
Μόνος στη πόλη εδώ και καιρό μακριά από τους δαπανηρούς
φίλους, μακρύτερα από τους απαιτητικούς συγγενείς. Τα 5 κατοστάρικα της δουλειάς
φτάνουν για τα υποτυπώδη της γκαρσονιέρας , ακόμα και το κάπνισμα είναι
πολυτέλεια και ευτυχώς το έκοψε. Στη δουλειά ανεβοκατεβάζει καφάσια και
μοιράζεται με τους δίπλα του άκεφα κάποιες φάσεις από το
θρύλο ή τι θα έπαιζε
στο «πάμε στοίχημα», αν του έμενε κανά ευρώ περίσσευμα.
Τριαντάρης , μακριά από το στυλ του Μπραντ Πιτ, μακρύτερα
από την μόρφωση του Πρετεντέρη, καμιά σχέση με την ευφράδεια του Άδωνι, χωρίς
καν το χιούμορ του Λαζόπουλου. Οι γυναίκες τον βλέπουν και στρίβουνε και απορεί
δειλά περπατώντας, το πόσα μοναχικά κορίτσια βλέπει, χωρίς να τον κοιτάζει
καμία. Μόνος σε ένα κόσμο μοναχών.
Απορεί όμως. Μέχρι το λύκειο δεν είχε ακούσει τίποτα για
σοβιέτ, ήταν πάντα αφηρημένος και αντισχολικός, δεν γούσταρε να μάθει κάτι
παραπάνω , διαβάζοντας παραπάνω. Τα βιβλία τα επέστρεφε στο τέλος πάντα
καινούργια.Λίγο πριν άκουσε τον Σαμαρά να λέει «να μην αφήσουμε το ΣΥΡΙΖΑ να
μας κάνει σοβιέτ» και τσαντίστηκε με την αμάθειά του. Ήξερε όλα τα είδη από
σάλτσες, όλα τα ονόματα της Α εθνικής, αλλά σοβιέτ, τι είναι αυτό, τρώγεται;
Για το Σαμαρά είχε ακούσει ότι ομολόγησε ότι ήταν μα…..ς από
μόνος του σε τηλεοπτικό σποτ. Ο Βενιζέλος του την έδινε, γιατί ενώ ήταν κι
αυτός χοντρούλης, έδειχνε κύρος με ψεύτικο καθωσπρεπισμό και αυθάδεια. Από
Μιχαλολιάκο μεριά, τους είχε αποκυρήξει μετά τη δολοφονία του Φύσσα, δεν είναι
έτσι οι ντόμπροι Έλληνες. Κουβέλη δεν τον θυμάται καν, Καμένος του διέφευγε ένεκα
το όνομα. Το ΚΚΕ του φαινόταν πολύ εκκλησιαστική ορθοδοξία για τα κυβικά του. Ούτε
ο ίδιος δεν ήταν τόσο στενοκέφαλος.
Ο Τσίπρας του την έδινε για άλλο λόγο. Νέος, στυλάτος και
γλυκομίλητος, αντί να λυσσάει τα γκομενάκια ασχολήθηκε με τη πολιτική. Να
μιλάει στη Βουλή και να φεύγει ο Σαμαράς στο άκουσμά του. Ένα καλό μισθό θα
μπορούσε νάχει κι έξω από τη βουλή , στο κόσμο, ας πούμε σαν μπάρμαν. Τι του
πρόσφερε το ΣΥΡΙΖΑ;
Να πάει, να μη πάει να ψηφίσει, να πάει και να ψηφίσει τι
και πως;
Γυρίζει σιγά σιγά σπίτι. Ανηφορίζει το δρόμο χαζεύοντας την
εικόνα με τα ξενοίκιαστα, τόσο καιρό μαγαζιά. Στο μοναδικό φωταγωγημένο Προπατζήδικο
κάποιοι βλέπουν το αγώνα του βάζελου, ποσώς τον ενδιαφέρει…Άσε που σκέφτεται
ότι κι ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης κι ο Ιβάν ,παίζουν ένα θέατρο
των βολεμένων και αυτός δεν θέλει βαράει παλαμάκια σε κανέναν.
Παραπέρα ο άστεγος της γειτονιάς έχει λουφάξει στη κόχη του,
ενώ τα γνωστά γερόντια περιμένουν να περάσει για να ξαναψάξουν τα σκουπίδια.
Τόσα χρόνια και τάχα ντρέπονται.
Φαντάσου νάχαμε σοβιέτ σκέφτεται. Όλους αυτούς τους άπορους
θα τους κατασπάραζαν. Του πήγαινε καλύτερα το σοβιέτ σαν τέρας παρά σαν σύστημα
, αλλά πάλι δεν τον γέμιζε.
Έξω από τη πόρτα της πολυκατοικίας του τον περιέλαβε ένα
ζευγάρι χαρούμενων , χοντρούληδων. Πάρε του είπε , Η ΕΛΠΙΔΑ ΕΡΧΕΤΑΙ, και του
έδωσε ένα φυλλάδιο με τα ψηφοδέλτια μέσα.
Για πρώτη φορά επαναστάτησε και ρώτησε αγνώστους.
-Ρε παιδιά ξέρετε τι είναι το σοβιέτ;
-Ένα συμβούλιο εργατών , που τα παλιά χρόνια ασκούσε εξουσία
και κυβερνούσε κράτη, του απάντησε η κοπέλα. Για τη Δευτέρα όμως έχουμε στο
μυαλό μας κάτι καλύτερο, του χαμογέλασαν και τον άφησαν με απορίες,
συνεχίζοντας τη προεκλογική τους καμπάνια παρακάτω, στους άδειους δρόμους.
Του άρεσε η απάντηση. Αμέσως στο μυαλό του οι γέροι άποροι
κι ο άστεγος έμειναν ζωντανοί από το τέρας που δεν υπήρχε. Η γνώση είναι
ελπίδα, το κατάλαβε και νίκησε και το δικό του φόβο. Αυτή τη φορά δεν τσαλάκωσε,
ούτε πέταξε το φάκελο.
Την ημέρα των εκλογών είχε επιτέλους κάτι σημαντικό να
κάνει.