Πιστεύοντας στο Θεό της ατομικής ιδιοκτησίας φτάνεις για μια ακόμα φορά στους πιστούς της ανθρώπους.Για μια σταλιά γης μεγαλύτερη από ένα τάφο, που περιμένει έτσι κι αλλιώς και τους δυο τους.
Για μια δικαιολογία που θα λέει ότι το "έκανα για τα παιδιά μου", για μια κρυμμένη αφορμή
ή και το νάζι κάποιας γριάς χήρας.
Ο κόσμος των αγρίων ζώων που ορίζουν με τα ούρα τους τον χώρο και η μάχη των αρσενικών λύκων να επικρατήσουν στον αγώνα για το δυνατότερο αγρίμι.
Στη Σερραίϊκη αλλά και πανελλήνια αυτή συνηθισμένη περίπτωση, το ένα DNA σκοτώνει το όμοιό του, τα παιδιά του ίδιου σπόρου των γονιών τους, καταδικάζονται στο μίσος και τελικά λάμπει ο άνθρωπος , ο μικρός αυτός και Μέγας Μαλάκας.
Ευτυχείς όσοι δεν το νοιώθουν , ευτυχέστεροι όσοι δεν το καταλαβαίνουν.
Μια μικρή βοήθεια από το παρελθόν εδώ: