Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Ροβιών τη Δευτέρα 23 Ιουνίου ,παραμονή της γενέθλιου ημέρας του Αϊ -Γιαννιού του Προδρόμου , αναβίωσε το αρχαίο έθιμο του Κλήδονα στο κεντρικό δρόμο του χωριού .
Η γιορτή του Αϊ - Γιαννιού είναι ταυτισμένη με δύο κύκλους εθίμων: με τον Κλήδονα αλλά και με τις
φωτιές που ανάβονται την παραμονή της εορτής, απ' όπου προέρχονται και οι προσωνυμίες «Φανιστής»και «Ριζικάρης», αλλά και «Ριγανάς» επειδή εκείνη την ημέρα μάζευαν ρίγανη
Η λέξη «ο κλήδονας» παράγεται από την αρχαία λέξη «η κληδών», η οποία αναφέρεται στον Παυσανία (Βοιωτικά) Κληδών ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, το μαντικό σημάδι
Στην εποχή του Ομήρου, χρησιμοποιούσαν τη μαγεία του Κλήδονα για να μαντέψουν τα μελλούμενα. Στα χρόνια του Βυζαντίου συναντάμε το έθιμο σαν λατρεία του Ήλιου. Φωτιές ανάβονται και ο λαός πηδά πάνω απ΄ αυτές για να εξαγνίσει το κακό, όπως και σήμερα. Με τα χρόνια ο Κλήδονας χάνει το χαρακτήρα της γενικής μαντικής και περιορίζεται στους ερωτικούς χρησμούς. Ο θεός Απόλλωνας της μαντικής αποσύρεται σιωπηλά και δίνει τη θέση του στον Αϊ Γιάννη, του οποίου τη χάρη επικαλείται ο λαός.
Σύμφωνα με το Στράβωνα, οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τους χρησμούς και τη μαντική ήταν οι Ιδαίοι δάκτυλοι ή άλλως Κουρήτες = μετέπειτα Κρήτες. Επομένως ο Κλήδονας, όπως συνάγεται από τις ορολογίες του (ριζικάρι, μαντινάδα κ.τ.λ.), αλλά και από τα λεγόμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι ένα έθιμο που ξεκίνησε από την Κρήτη και με τον καιρό επεκτάθηκε σ΄ όλη την Ελλάδα.
Το απόγευμα της παραμονής τα ανύπαντρα κορίτσια του χωριού πήγαν στη βρύση για να πάρουν το αμίλητο νερό. Δεν έπρεπε να μιλήσουν σε κανένα σε όλη τη διαδρομή. Το νερό αυτό το έριξαν σε πήλινο δοχείο και μέσα στο δοχείο κάθε μια έριξε κι ένα δικό της αντικείμενο, ένα δαχτυλίδι, ένα τσιμπιδάκι ή ό,τι άλλο. Το δοχείο σκεπάστηκε με κόκκινο πανί, και κλείδωσε ο Κλήδονας.
« Κλειδώνουμε τον Κλήδονα με τ΄ Αι- Γιαννιού τη χάρη , κι όποιος έχει ριζικό , ας έρθει να το πάρει.»
Στη συνέχεια κατά μήκος του κεντρικού δρόμου άναψαν φωτιές με άχυρα και τα ξερά στεφάνια της Πρωτομαγιάς. Συγκεντρώθηκε πάρα πολύς κόσμος. Οι μεγάλοι θυμήθηκαν τα παιδικά τους χρόνια και οι μικροί ξετρελάθηκαν και άρχισαν να πηδούν πάνω από τις φωτιές. Ο χορός πάνω απ' τις φωτιές συνεχίστηκε για πολλή ώρα, αφού συνεχώς τις τροφοδοτούσαν με άχυρα και ξερά χόρτα.
Όταν σουρούπωσε για τα καλά, έφτασε η ώρα για να ξεκλειδώσει ο Κλήδονας.
« Ανοίγουμε τον κλήδονα με του Αι-Γιαννιού τη χάρη ,κι όποιος έχει ριζικό σήμερα να το πάρει.» ή
«Ανοίγουμε τον Κλήδονα με τ' Αι Γιαννιού τη χάρη ,κι όποιος αγάπη έχασε να έρθει να την πάρει».
Τα μικρά παιδιά έβαζαν τα χέρια τους μέσα στον Κλήδονα και «ψάρευαν» τα διάφορα αντικείμενα. Το κορίτσι που αναγνώριζε το δικό της «σημάδι» περίμενε ν' ακούσει και την αντίστοιχη μαντινάδα, που την έλεγε η μεγαλύτερη της συντροφιάς.
Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της!
«Σήμερα που 'ναι τα' Αι Γιαννιού του Θιου ζητώ μια χάρη
Του χρόνου σαν και σήμερα να γίνουμε ζευγάρι»
Του χρόνου σαν και σήμερα να γίνουμε ζευγάρι»
«Στο όνομα σου ορκίζομαι στο κλήδονα επάνω
αν δεν σε κάνω ταίρι μου καλιά 'χω να πεθάνω»
αν δεν σε κάνω ταίρι μου καλιά 'χω να πεθάνω»
Ήταν μια βραδιά με γέλια, ενθουσιασμό και αναμνήσεις.
Και του χρόνου με υγεία όλοι μαζί ξανά!!