Του Π Β
Η Ελλάδα επιτέλους βίωσε το σχολικό εκφοβισμό. Όχι γιατί δεν
υπήρχε, αλλά ποτέ πριν δεν της δόθηκε η τόσο άμεση, η τόσο γαργαλιστική και η
τόσο τηλεοπτική προσέγγισή του.
Η Ελλάδα συνήθως αντιλαμβάνεται με χρονική καθυστέρηση την
παγκόσμια εμπειρία. Η κρίση, η πείνα, οι αυτοκτονίες είναι συνήθως ψιλά
γράμματα. Αν γίνουν βολικά γράμματα , η Ελλάδα τα μαθαίνει, αλλιώς απλά τα
προσπερνάει.
Η Ελλάδα έχει και μια δόση Αλτσχάϊμερ. Επιλεκτικού κι αυτού.
Αν ξεφυλλίσουμε τις τηλεοπτικές οθόνες θα χρειαστούμε λίγα χρόνια πριν, για να
ξαναδούμε το βιασμό της μαθήτριας μέσα στο σχολείο της στη νότια Εύβοια. Όχι
απλά εκφοβισμό, βιασμό. Λίγο πιο πριν θα συναντήσουμε την εξαφάνιση του Άλεξ
στη Βέροια, υπόθεση που ανέδειξε άλλη μια
φορά ότι κάτι τρέχει γύρω μας, με τα
παιδιά.
Δακρύσαμε με όλα αυτά και τελικά τα ξεπεράσαμε, μαζί με τη
Νικολούλη. Το ιδιαίτερο, η λειψή «ελληνικότητα»
των προηγούμενων θυμάτων, συνετέλεσε ακόμα περισσότερο στην μνημονική
μας υπέρβαση.
31 χρόνια στα σχολεία έχω συναντήσει καθηγητές που
οδηγήθηκαν στη τρέλα, από το «δούλεμα» των παιδιών. Προκλητικά μες τη τάξη,
απείθαρχα απέναντι στους συναισθηματικά διαφορετικούς, αδίστακτα ακόμα και
απέναντι στην απόγνωση, ανήμπορων να αντιδράσουν συναδέλφων. Παιδιά είναι τι να
τα κάνεις;
Έχω συναντήσει την ίδια τάξη, να κάθεται φοβισμένα σιωπηλή
απέναντι στη διδασκαλία του αυστηρού μαθηματικού, την άλλη ώρα φυσιολογικά
φιλική απέναντι στην αγαπημένη φιλόλογο και την έκτη ώρα να επαναστατεί,
απέναντι στον δυστυχή καθηγητή, του δευτερεύοντος μαθήματος. Τα ίδια παιδιά, με
τόσες διαφορετικές αντιδράσεις.
Τέλος έχω παρατηρήσει σαν θεός, παιδιά να παλεύουν, να
ερωτεύονται, να τσακώνονται, να ανταγωνίζονται. Έχω δει παιδιά να κλαίνε, να γελάνε,
να λυπούνται και να χαίρονται. Έχω δει παιδιά να παντρεύονται και να κάνουν
παιδιά, που τα ξαναστέλνουν πάλι στο ίδιο σχολείο. Και όσο πιο απείθαρχοι ήταν
στο σχολείο οι γονείς, τόσο πιο επιμελείς και αυστηροί γίνονται στο ίδιο σχολείο, με την ανατροφή των παιδιών
τους.
Μέσα στη πίεση των ημερών, στο σχολείο κάναμε σχετικές συζητήσεις.
Με αυτά τα ίδια παιδιά. Το περιεχόμενο δεν πρόκειται ποτέ να το καταλάβει
κάποιος αν δεν είναι εκπαιδευτικός. Θα σας εκμυστηρευθώ μόνο ένα γκάλοπ, σε μια
τάξη. Στην ερώτηση αν στη σχολική τους ζωή έπεσαν έστω και μια φορά θύματα
σχολικού εκφοβισμού , σήκωσαν σύσσωμα τα χέρια. Στην ερώτηση αν έχουν βρει έστω
και μια φορά τον εαυτό τους να εκφοβίζει κάποιον μες στο σχολείο, ξανασήκωσαν
πάλι τα ίδια χέρια!
Το τι εξελίσσεται μέσα στο σχολείο δεν διακόπτεται από
διαφημίσεις ούτε πριν, ούτε στη διάρκεια, ούτε μετά το μάθημα. Ακόμα και στα
διαλλείματα, αυτή τη πεμπτουσία της σχολικής ζωής, τα παιδιά δεν ψάχνουν να
βρουν τηλεόραση. Κυνηγιούνται, κουβεντιάζουν, αγκαλιάζονται, παίζουν, σε
πεντάλεπτα και δεκάλεπτα που τους μένουν πιο αξέχαστα κι από το…μάθημα.
Ο σχολικός εκφοβισμός είναι η κυρίαρχη έννοια των ημερών.
Επιστημονικοφανής επειδή μας απαλλάσσει από τη πραγματικότητα. Αυτή που λέει
ότι το νταηλίκι είναι ο φασισμός που κρύβει ο καθένας μέσα του, κι όταν βρεθεί
η κατάλληλη στιγμή τον εκδηλώνει. Ο φασισμός που δεν χρειάζεται τη βούλα της
Χρυσαυγής. Χρειάζεται εκείνη τη στιγμή που θα χαστουκίσεις το γιό σου επειδή
αντιμίλησε, θα σφάξεις τον άθεο, θα προδώσεις τον φίλο σου επειδή σε ξεπέρασε,
θα περιγελάσεις τον συμμαθητή σου επειδή έχει τη μοναδική αδυναμία από όλες,
που δεν έχεις εσύ.
Σας μιλάω για παιδιά, που σήμερα είναι κοντά 50 χρονών, αλλά
το ίδιο σας μιλάω και για παιδιά που είναι σήμερα μαθητές. Γιατί ζώντας μέσα
στα παιδιά δεν μπορώ να αντιληφθώ ότι μεγαλώνουν και κάποτε σταματούν να είναι
παιδιά. Σαν τα παιδιά μου.
Ή σαν όλο τον κόσμο γύρω μου.