Ε.ΚΙΝΗ.ΣΥ.
του Ιωάννη Παλάντζα
Το χρίσμα συνδεόταν διαχρονικά με την απόδοση σε μια θνητήπροσωπικότητα των χαρακτηριστικών και της αίγλης μιας υπεροντότητας, η
οποία νομιμοποιούσε και εξουσιοδοτούσε τον εκλεκτό της να την
εκφράζει, να αντλεί από τη δυναμική της και να απολαμβάνει αξιωματικά
την εύνοια μερών του κοινωνικού συνόλου, στο οποίο απευθυνόταν σχεδόν
πάντα με την επιδίωξη ποδηγέτησής του.
Στις περισσότερες των περιπτώσεων η απονομή του ήταν μια
διαδικασία, η οποία λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη, και συνήθως πλαισιωνόταν
από ένα αυστηρό τυπικό, το οποίο όσο και αν μετασχηματίστηκε με την
πάροδο του χρόνου, πάντα διατηρούσε την αρχή της συλλογικής-αγοραίας
επιδοκιμασίας ή και αποδοκιμασίας.
Στη σημερινή συγκυρία της αναμονής απόδοσης χρισμάτων προς
κομματικούς υποψηφίους η διάσταση αυτή φαίνεται να καταστρατηγείται.
Αφού οι κομματικοί μηχανισμοί, ανίσχυροι πλέον να πειθαρχήσουν τις
κοινωνικές ομάδες στις οποίες απευθύνονταν, συνεχίζουν να λειτουργούν
ως εκφραστές πλειοψηφικών τάσεων, ενώ ουσιαστικά οι ίδιοι και οι
τοπικές κομματικές οργανώσεις έχουν απωλέσει από καιρό την
αναγκαιότητα διατήρησής τους, με τη σημερινή τους τουλάχιστον μορφή.
Γιατί και οι ίδιες, στα πλαίσια κάποιου σκεπτικού, συνέβαλαν
πρωτογενώς στην επιλογή εκείνων των εκλεκτών, οι οποίοι, σαν έτοιμοι
από καιρό, όταν ανδρώθηκαν πολιτικά φάνηκε ότι η προγενέστερη
αναζήτηση του κομματικού χρίσματος αντικαταστάθηκε από την αναζήτηση
άλλων ομοήχων του.
Η επιβεβαίωση και επαλήθευση αυτού του ισχυρισμού καθημερινή
υπόθεση. Και η έκτασή του, δυστυχώς, ολοένα διευρυνόμενη.
Ποιον τελικά ενδιαφέρει αυτή υπόθεση;
Τα μεν κόμματα, στα πλαίσια της επίφασης του εκσυγχρονισμού σε
πολλές των περιπτώσεων θα ήθελαν να απαλλαγούν από υποψηφιότητες πρώην
και νυν πολιτικών τους στελεχών, των οποίων ο βίος και η πολιτεία δεν
ήταν η αναμενόμενη, αλλά και η συνεισφορά τους στην τοπική πολιτική
κακοδαιμονία καθοριστική. Όμως και τα ίδια αυτοπαγιδευμένα από τα
προγενέστερα ατοπήματα τους επιδιώκουν να προβάλλουν την
νεωτεριστικότητά τους με την αναζήτηση εκλεκτών υποψηφίων μέσα από τη
χρήση της νέας τεχνολογίας και της εθελούσιας αυτοπρόταξης των συνήθων
υπόπτων.
Επειδή, όμως, οι καιροί οι μενετοί, καλούμαστε συντόμως να
εκφράσουμε τη δημοκρατική μας συνείδηση μέσα από τις επερχόμενες
εκλογές για την ανάδειξη των τοπικών αρχόντων, όντας σε μια κατάσταση
κοινωνικής αφασίας, αφού προσερχόμαστε σε αυτές με την διαφαινόμενη
τάση αποστασιοποίησης και γενικότερης αποχής από τα διαδραματιζόμενα.
Με μια γενικότερη δηλαδή απαξίωση του γενικότερου πολιτικού
συστήματος, για την παγίωση του οποίου έχουμε βέβαια μεγάλη
συνυπευθυνότητα.
Αφού, σαν εκλογικό σώμα, εντασσόμαστε είτε στη γενιά που
περηφανώς οικειοποιείται την εμπλοκή της στο χρονικό του Πολυτεχνείου
είτε σαν γενιές της Μεταπολίτευσης, οι οποίες συνολικά θα καταγραφούν
από τον ιστορικό του μέλλοντος σαν μια περίοδος καταναλωτικής
αυταπάτης και αποδόμησης του κράτους δικαίου και όλων εκείνων των
κατακτήσεων, οι οποίες δεν παραχωρήθηκαν αλλά κατακτήθηκαν μέσα από
αγώνες και αίμα προγενεστέρων.
Όλοι μας τις τελευταίες δεκαετίες ταχτήκαμε και υπηρετήσαμε τα
ιδεώδη μας, όπως αυτά πάντα εκφράζονταν από τους πολιτικούς
σχηματισμούς στους οποίους εντασσόμασταν. Αυτό άλλωστε οφείλαμε να
κάνουμε μέσα στα λελογισμένα πλαίσια πολιτικοποίησης μιας ευνομούμενης
δημοκρατίας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς απογοητευθήκαμε, αφού
είμαστε γνώστες πολλών περιπτώσεων όπου η πλειοψηφία αυτών στους
οποίους εμπιστευθήκαμε την υλοποίηση των πολιτικών οραματισμών μας
υπέκυψαν στο δέλεαρ του νεοπλουτισμού και του πολιτικού αμοραλισμού.
Και η χειρότερη τους σε μας παρακαταθήκη είναι η στρέβλωση
κάποιων κυρίαρχων αρχών της δημοκρατίας μας, από τις οποίες έχουμε
παρασάγγας απόσταση. Θα θυμηθώ μία από αυτές, με την οποία
υπερθεμάτιζε στις συνεντεύξεις του ένα πρόωρα αποχωρήσαντα από τη ζωή
στέλεχος του αναζητούμενου σοσιαλισμού: αγώνας, αγώνας, αγώνας.
Ποιον αγώνα αγαπητοί φίλοι έχουμε δώσει ή θα δώσουμε
προκειμένου να συμβάλλουμε για ότι πρόκειται να διαμορφωθεί στο άμεσο
μέλλον σχετικά με ότι μάς αφορά άμεσα, για την οικογένειά μας , τα
παιδιά μας, τα σχολιά μας, τα δάση, τη θάλασσά μας; Θα είμαστε απλοί
θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου, όπου κάθε διάθεση αυτοκριτικής
απουσιάζει, αναμάρτητων αυτοδιοικητικών, ακροβολιστών που δεν έχουν
την τόλμη να συνταχθούν και να εκφραστούν πριν την απόφανση της
πυθίας;
Η επερχόμενη διοικητική μεταβολή φαντάζει ως μια τελευταία
ευκαιρία να επιδιώξουμε για αυτά που σε εθνικό επίπεδο δεν μπορέσαμε
να εφαρμόσουμε. Γιατί ο Καλλικράτης αποτελεί ένα μέσο για να
οδηγηθούμε ψηλότερα ή για να καταποντιστούμε, ένα εργαλείο που
προβάλλει μεν μια νέα αντίληψη εξουσίας και αυτοδιαχείρισης, ικανής
να οδηγήσει στην περιφερειακή ανάπτυξη ή αποκέντρωση, αλλά που, αν
εκτελεστεί με τη νοοτροπία της αυτοδιοικητικής γενιάς της Εποχής του
Καποδίστρια, η αποτυχία του είναι δεδομένη.
Ποιο, λοιπόν, είναι το ζητούμενο; Μα η ενεργοποίηση της
συντριπτικής πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος, που διαθέτει μεν την
εφυϊα να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει την περιρρέουσα κακοδαιμονία
αλλά αρκείται μόνο να την επισημαίνει, να την ξορκίζει και να έχει την
αυταπάτη ότι θα αυτοϊαθεί. Ξεχάσαμε αγαπητοί φίλοι τις καταβολές μας,
τον κινηματικό χαρακτήρα των πολιτικών κομμάτων στα οποία εντασσόμαστε
και διυλίζουμε τη μίζερη καθημερινότητάς μας καταπίνοντας την κάμηλο.
Χρειαζόμαστε μια νέα εκκίνηση, μια επαναφορά όλων αυτών των
ποιοτικών χαρακτηριστικών που επιδεικνύαμε σαν κοινωνία, όταν
μπορούσαμε ακόμα να συνδιαλεχθούμε, να συνυπάρξουμε, να
συλλειτουργήσουμε και να συναποφασίσουμε. Να κατορθώσουμε μέσα από τη
συλλογικότητα των αποφάσεών μας να αισθανόμαστε συνυπεύθυνοι για τις
επιλογές μας και όχι συνένοχοι σε αυτό που θα διαμορφωθεί με την
αναμενόμενη αποχή μας.
Ο νέος Δήμος που θα προκύψει μέσα από τη συνένωση των
παλαιότερων Δήμων Ελυμνίων, Κηρέως και Νηλέως σίγουρα έχει να
αντιμετωπίσει από σύστασής του πολλές δυσκολίες. Το παρελθόν μάς έχει
κληροδοτήσει μια ανυπαρξία οποιαδήποτε προσπάθειας συνεργασίας των
τριών όμορων Δήμων στους τομείς της συνδυασμένης ανάπτυξης, της
εκτέλεσης Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, της προστασίας και διαχείρισης του
περιβάλλοντος και στην εκτέλεση έργων υποδομής. Με προίκα την
μακρόσυρτη νέα επωνυμία, ο νέος Δήμος θα έχει να αντιπαλέψει και με
μια διαφαινόμενη ουρά χρεών και προβλημάτων.
Όμως, υπάρχει ελπίδα, αφού τα εκπληκτικά ποιοτικά και ποσοτικά
χαρακτηριστικά που διαθέτει η περιοχή, είναι ικανά να την επαναφέρουν
σε τροχιά προόδου σε συνδυασμό με την επιλογή προσώπων, τα οποία δεν
θα επιβληθούν εκ των άνω αλλά θα προκύψουν μέσα από διαδικασίες
μαζικές και θα ανταποκρίνονται στα νέα χαρακτηριστικά που θέλουμε να
φέρουν οι εκφραστές της εξουσίας. Δυστυχώς, η λαϊκή έκφραση όπως αυτή
προέκυπτε, παραμονές εκλογών, από μαζικές συναθροίσεις και ζυμώσεις
δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Η ευτυχής, όμως, συγκυρία ύπαρξης για
την περιοχή ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης παρέχει μια καινούρια
δυνατότητα απεγκλωβισμού, αφού διαμορφώνεται ένας χώρος συνάντησης
ανθρώπων που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς και
μπορούν να δομήσουν τη δική τους πρόταση για την επερχόμενη διοικητική
μεταβολή.
Με το παρόν άρθρο, λοιπόν, ανιχνεύεται η προοπτική οργάνωσης
μιας πρωτοβουλίας, η οποία απευθύνεται σε όλους όσους συλλογούνται
ακόμα ελεύθερα και πιστεύουν ότι μπορούν να έχουν άποψη και δικαίωμα
συμβολής σε ότι αφορά τη ζωή τους. Σε όλους αυτούς που θα μπορούσαν να
συμμετέχουν ισότιμα σε μια Ε.λεύθερη Κίνη.ση Συ.μπολιτών, η οποία θα
μπορούσε, αν τύχει και της ανάλογης κοινωνικής αποδοχής και στήριξης,
να εκφράσει ανόθευτα τη λαϊκή βούληση και να ανοίξει επιτέλους ένα
δημιουργικό διάλογο για τα επερχόμενα. Σε όλους αυτούς που αναζητούν
μια νέα Εκκίνηση.
Παλάντζας Ιωάννης