από το μπλογκ του Λεωνίδα Τζανή,
...Σκιρτήματα του καλοκαιριού της πρώτες μέρες του Ιουνίου και όπως εδώ και 4 χρόνια, βρέθηκα να κωπηλατώ χαράματα, με πορεία προς το Αργυρόνησο (Ημερολόγιο Καταστρώματος 16/7/2011) ...Aνάμεσα στους παφλασμούς του κουπιού, τον ήχο και το χάδι της Πρωινής Αύρας, «στριφογύρισε» στο μυαλό μου μια περίληψη για το τι θα απολαύσω μέχρι η ρότα μου να με φέρει πίσω πάλι στη παραλία του Νέου Πύργου ....προγραμματισμός ;; στην περιπέτεια και στις συγκινήσεις;;...σίγουρα όχι......και αποδείχθηκε περίτρανα το αντίθετο.
Σταθερές αξίες βέβαια ένας καταπληκτικός ήλιος που ξεπρόβαλε πίσω από τα Τσουκαϊτικα (ακρωτήρι Γαράς), ακόμα αξία.......βλέπε ομορφιά.....να σταθώ με το καγιάκ κάτω από το Φάρο του Αργυρόνησου και να θαυμάσω το μπλε του ουρανού να αγγίζει τον δείκτη των σημείων του ορίζοντα......να γίνεται γυαλί και αμέσως την σκυτάλη να παίρνει το λευκό.....για να καταλήξει μετά από τους βράχους στο γαλάζιο της θάλασσας με τις χρυσαφένιες πινελιές δωρισμένες από τον πρωινό Ήλιο.
Σε αυτό το γαλάζιο εμφανίστηκε η έκπληξη που μου επιφύλασσε το ανατολικό άκρο του Αργυρόνησου. Μια επιβλητική Φώκια έβγαζε το κεφάλι της ξεφυσώντας και αφού μου έριχνε κοφτές ματιές, βουτούσε απαλά στα κρυστάλλινα νερά για αναζήτηση "μεζέδων".
Εκεί κάτω από το Φάρο του Αργυρόνησου άρχισε ένα παιχνίδι κρυφτού ανάμεσα στο όμορφο Θηλαστικό και τον ανυπόμονο Ερέτη που αδημονούσε να απολαύσει και να αποθανατίσει την κάθε εμφάνισή της κοντά στο καγιάκ του.
Βέβαια η "συναναστροφή" με τις Μονάχους – Μονάχους (Monachus monachus) κρατάει εδώ και τρία χρόνια, όπου το 2010 απολαύσαμε μαζί με τον γιό μου στα Λιχαδονήσια ένα ζευγάρι που έπαιζε γύρο από το καγιάκ μας ...και πέρσι έπαιξα το ίδιο κρυφτό στο φάρο έξω από την Νησιώτισσα (Ημερολόγιο Καταστρώματος 09-07-2011).
Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να σταματήσω το "κρυφτούλι", που άλλωστε ενοχλούσε και αυτό το πλάσμα. Έτσι "αγκυροβόλησα" στο μικρό προβλήτα, στα νότια του φάρου, ανέβηκα και στάθηκα στα βράχια κάτω από το κτήριο ....και αποζημιώθηκα πλήρως.Από κάτω μου η "φίλη" μου (ή μάλλον φίλος εάν κρίνω από το μέγεθος) αναζητούσε πια αμέριμνη την τροφή της κι εγώ στεκόμουν και την... Θαύμαζα....Θαύμαζα πόσο αρμονικές κινήσεις μπορεί να κάνει ένα κύτος 200-300 κιλών μέσα και έξω από τα καταγάλανα του Βόρειου Ευβοϊκού .......λοιπόν η αγαλλίαση η συγκίνηση, το δέος ...είχαν ήχο .....το ξεφύσημα αυτής ...της Μονάχους - Μονάχους που με μάγεψε......