Του ΠΒ
Όπως και πέρσι περίμενα τον τελευταίο. Το θεωρούσα σαν την
ελάχιστη υποχρέωση της δικής μου συμμετοχής
Για την πρώτη και τους υπόλοιπους τα δικαιολογημένα παλαμάκια
ήταν πολλά. Στο τέλος ο κόσμος είχε αραιώσει και οι δυο τελευταίοι κολυμβητές
του ΣΚΥΛΛΙΑ 2012, ερχόντουσαν κουρασμένοι από τα βαθιά.
Τρεις ώρες μετά την πρώτη, ο Ηλίας Μόρφης , έδωσε τη δική του διάσταση στο θέμα της συμμετοχής.
Τρεις ώρες παραπάνω από την πρώτη παλεύει με τα κύματα, τρεις ώρες παραπάνω τον
απειλεί η υποθερμία, επτάμισυ συνολικά ώρες προσπαθεί και καταφέρνει να
ξεπεράσει τον εαυτό του, τις αντοχές της ίδιας του της φύσης.
«Φτάσε όσο πιο ψηλά μπορείς λέει η ευχή του παππού στον Καζαντζάκη(αναφορά
στον Γκρέκο). «Δώσε μου μια πιο
αντρίκια ,κρητικιά ευχή» την απορρίπτει εκείνος. «Τότε να φτάσεις εκεί που δεν
μπορείς!», του απαντά και του δίνει το μεγαλείο της αναζήτησης του ανέφικτου.
Στο τέλος με απουσία του μεγάλου πλήθους, αλλά παρουσία των λίγων φίλων του, ο
κολυμβητής βυθίζεται στην αγκαλιά τους, που τον υποδέχονται με αγάπη και
ειλικρίνεια σαν τον μοναδικό νικητή.
Η φωτογραφία του , το χαμόγελό του δείχνει τη νίκη απέναντι
στο μέχρι πριν λίγο ανυπέρβλητο. Πέρασε από τη Στερεά στην Εύβοια κολυμπώντας,
ενώ όλοι οι καλοζωισμένοι γεμίζουν τις κοιλιές τους με μουσακάδες στη παραλία
της Λίμνης, κοιτώντας αδιάφορα.
Το «δεν μπορώ» είναι ένα σύγχρονο όριο για τον πολιτισμό ,
για την παιδεία για τον αθλητισμό, για την πολιτική, για τους κοινωνικούς
αγώνες. Το αναγνωρίζουν όλοι σε κάθε ανεπαρκή, δεν το λέει κανείς όταν γίνει
δήμαρχος ή πρωθυπουργός.
Η απέλπιδα προσπάθεια έχει να κάνει με ασφυκτικούς χρόνους,
με πιέσεις και κοροϊδίες, με ανυπέρβλητα προσωπικά κόστη. Είναι το σύγχρονο
εμπόδιο για τους απελπισμένους του καναπέ.
Οι αγωνιστές μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας παλεύουν
μια ζωή για ένα κομμάτι τίμιο ψωμί, δίπλα σε αυτούς που σε πέντε λεπτά
καθαρίζουν με μια Ζήμενς, ένα υποβρύχιο, ένα Βατοπαίδι και λύνουν στιγμιαία το
πρόβλημα για τις ζωές συγγενών ,φίλων και απογόνων. Εις βάρος πάντα των
αγωνιστών της ζωής.
Το να μπορείς να κολυμπάς και να επιπλέεις σε όλη σου τη ζωή
,κόντρα στις προκλήσεις και στις αντιξοότητες σε φέρνει κοντά στην ανθρώπινη
φύση και σου απονέμει το μοναδικό χρυσό μετάλλιο.
Της Θεϊκής σου
υπόστασης.
Για αυτό εκτιμώ περισσότερο τους τελευταίους των μαραθωνίων.
Αυτοί τα κατάφεραν
ενώ εγώ απλά τους κοίταγα.
δημοσιεύθηκε στον Παλμό της Β.Εύβοιας στις 7-8-2012