Του Π Β
Η παιδική μου ζωή σε διαμέρισμα, δεν με άφησε να αναπτύξω
ιδιαίτερες σχέσεις με σκυλιά, γάτες και τέτοια κατοικίδια. Σε κάποιες φάσεις
της ζωής μου ένα χρυσόψαρο ή ένα παπαγαλάκι ήταν οι σημαντικότερες στενές
σχέσεις με το βασίλειο των ζώων, μέχρι που ο θάνατός τους να με πληγώνει
ανεπανόρθωτα και να μη ξαναψάχνω την αναπλήρωσή τους.
Με τον ξενιτεμό μου
στη Βόρεια Εύβοια, μακριά από τα άγχη της πόλης, οι συναναστροφές με τα ζώα αυξήθηκαν ,τόσο στο σπίτι όσο και
με τα ζωντανά των φίλων. Διαπίστωσα και ένοιωσα την αγάπη και την εξάρτηση των
ανθρώπων από το νάζι της γάτας, το παιχνίδισμα του σκύλου ή ακόμα
την αρχοντιά
του αλόγου.
Παράλληλα γύρω μου έγιναν ορατοί κι άλλοι άνθρωποι που δεν
τα άντεχαν αυτά. Πλασμένοι να είναι εχθρικοί στα πάντα και ασύνδετοι στη φύση ,
με αποκάρδιωναν ακόμα και με το ουστ στο σκύλο ή τη κλωτσιά στο ανέμελο γατί. Ακόμα
περισσότερο όταν τα ζωάκια των παιδιών
μου ξεψύχαγαν στα χέρια μας, έχοντας φάει μια φόλα, μέσο θεϊκής επιλογής για το ξεπάστρεμα των ανεπιθύμητων.
Συνάντησα αγέλες σκύλων στο Τελέθριο, που οι κυνηγοί τους
έχασαν ή τους βαρέθηκαν και δεκάδες γάτους που έστρωναν με τα κορμιά τους, τους
κακοτράχαλους δρόμους της Βόρειας Εύβοιας, πατημένοι από αδέξιους οδηγούς.
Μετά ήρθε η κρίση. Τα ζωάκια του σπιτιού ελαττώθηκαν επειδή μοιραζόντουσαν
μια οικονομία που διαλυόταν. Οι σκουπιδοτενεκέδες γέμισαν με γάτες από καλά
σπίτια, που αδυνάτιζαν πια με λιγοστά χύμα αποφάγια, που αντικαθιστούσαν τα
γκουρμέ μπισκοτάκια τους. Τα σκυλιά έχαναν τα αφεντικά τους, καθώς βιαστικά τα
εγκατέλειπαν σε άλλη πόλη νύχτα, μετά από ένα ταξίδι με αυτοκίνητο. Το καλαθάκι
του Μωυσή στο ποτάμι, έψαχνε μάταια για φιλεύσπλαχνους, σε ένα κόσμο που
έχανε την αγάπη του για τα πάντα.
Τα ισχυρά αδέσποτα διασταυρωνόντουσαν και έφτιαχναν,
από όσα επιζούσαν ,νέες γενιές ζώων
ζητιάνων ή ληστών.Βούταγαν το σάντουιτς
του παιδιού στη πλατεία ή έκλεβαν από το
πιάτο πηδώντας στο ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας. Ο αγώνας για επιβίωση αύξησε
τις φόλες και δημιούργησε τις διώξεις
των περισσευούμενων ζώων, από την
αρετή των ανθρώπων .
Ευθανασία, στρατόπεδα αδεσπότων, στείρωση, φαίνονται πιο πολιτισμένες λύσεις από τις
φόλες, ή από τον έλεγχο των γεννήσεων με το ασφυκτικό σακούλιασμα ή το πνίξιμο
στο κουβά με το νερό των ανεπιθύμητων νεογέννητων και το πέταγμά τους στο
νεκροταφείο των σκουπιδιών. Η μοίρα τους όμως είναι να πολλαπλασιάζονται και να
προσαρμόζονται. Άσχετα με τη θεϊκή θέληση των δεσποζομένων αφεντικών τους.
Σε μια σπάνια βόλτα στους πανέμορφους Ωρεούς, βρήκα απάγκιο
με τη χειμωνιάτικη λιακάδα στα καλά καθούμενα, στο ουζερί του Αντώνη. Εκεί
ανάμεσα στα άλλα σκυλιά της παραλίας που περίμεναν καρτερικά τα αποφάγια μας
στο πλακόστρωτο, συνάντησα τον Μουφάσα-έτσι τον ονόμασα. Δεν ήθελε ψωμί και βολεύτηκε
με τις τηγανιτές πατάτες. Η προφανής αριστοκρατική του προέλευση του έδινε
αρχοντιά και τρόπους, σε σχέση με τα διπλανά του «κοπρόσκυλα». Δεν καταδέχτηκε
καν να κοιτάξει τη μινιόν σκυλίτσα της διπλανής παρέας, που ντυμένη με το
πουλοβεράκι της ,κούρνιαζε προστατευμένη από ενοχλητικούς, στην αγκαλιά της
κυρίας της. Έφαγε λιτά κι απομακρύνθηκε αφού δέχτηκε από τους θαμώνες, μερικά
χάδια στο προκλητικά ωραίο, γέρικο τρίχωμά του.
Του υποσχέθηκα μαζί με τη φωτογραφία που του έβγαλα, να
γράψω ένα κείμενο απόγνωσης και ηρεμίας. Ένα κείμενο άσχετο με το τίτλο που
ήθελε η επικαιρότητα και οι πνιγμένοι στο Φαρμακονήσι. Οι επιλεκτικές αγάπες
των ανθρώπων κάνουν τελικά την αγάπη τους κομμάτια και τα κείμενα ακατανόητα.
Γαβ, νιάου! Μοίρα των αθώων είσαι και δική μου μοίρα.
Δημοσιεύθηκε στις 1-2-2014 στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας