Του Π Β
Σε όλη τη συνειδητή πολιτική ζωή μου θυμάμαι μόνο ένα
πρόεδρο να ξεχωρίζει: Το Στεφανόπουλο όταν τα χώνει στον Κλίντον. Όλοι οι
υπόλοιποι ή υπήρχαν ή όχι ήταν το ίδιο και το αυτό. Παλαίμαχοι της πολιτικής
που γινόντουσαν ρεζίλι για να εξυπηρετούν ένα τίτλο, αυτό της προεδρευόμενης
δημοκρατίας.
Ένας ένδοξος γεράκος που άφηνε το στίγμα του ή κλαίγοντας σε
κάποια παρέλαση ή πετώντας ένα ανάδελφο έθνος για να προβληματίζει του
λεξιγνώστες.
Έτσι το πρόσχημα των επόμενων εκλογών , δηλαδή η εκλογή του
προέδρου της Δημοκρατίας από 17 έως 29 Δεκέμβρη, έχει καταντήσει αηδία. Μου
θυμίζει τους αόρατους εθνικούς κινδύνους ή τα εθνικά θέματα προηγούμενων
10ετιών , που επιστρατευόντουσαν
σε μια νύχτα, να γίνουν οι εκλογές που
επιθυμούσε είτε η δεξιά είτε το Πασόκ. Την επόμενη μέρα οι σοβαροί λόγοι είχαν
χαθεί δια μαγείας.
Η έλλειψη ευθύτητας και ειλικρίνειας της πολιτικής σκηνής
ξεφτίλισαν στο προεδρικό θώκο, από τον Σαρτζετάκη ως τον Καραμανλή
,δημιούργησαν καρικατούρες σαν τον Παπούλια και τώρα ψάχνουν τα τηλεοπτικά
προσχήματα για να αναδείξουν σαν μέγιστο άνδρα για μια ελάχιστη θέση, τον
Σταύρο Δήμα.
Ήδη το δεξιό επιτελείο αυτομειώνει τη σπουδή του, με την ανάδειξη
του γεγονότος ότι κάποτε τον χαστούκισε η μάνα της Ντόρας και τον απέπεμψε σε
μια νύχτα, ενώ τώρα θα ήθελαν να αποτελέσει σύμβολο καραδεξιάς πυγμής,
προσωπικά για τον Σαμαρά.
Θα μπορούσε φυσικά να προταθεί οποιοσδήποτε ή και κανένας.
Θα αρκούσε ένα τυπικό νομοσχέδιο και η πρόκληση ότι αν το ψήφιζαν 180 σημερινοί
βουλευτές, τότε «Κάρολε περίμενε τη σειρά σου» και «Αλέξη άει παράτα μας στη
πορεία μας για το νέο μνημόνιο».Ούτε εκλογές, ούτε ορειμαγδός , ούτε τίποτα…
Όμως τα προσχήματα είναι και η ουσία της σημερινής
πολιτικής.Η βεβαιότητα για τους 180 πηγάζει ανεξάρτητα από το πρόσωπο Δήμα,
μόνο αν αυτοί είναι ήδη «κλεισμένοι»!180 ονόματα, με τηλέφωνα και υπεύθυνες
δηλώσεις ότι: «…ότι νάναι και το ψηφίζω, για το καλό και της χώρας και του
Βενιζέλου και των τραπεζών κλπ κλπ…».Αν αυτό δεν συμβαίνει, που είναι και το
λογικότερο, η επιλογή Δήμα αποτελεί ένα απονενοημένο διάβημα εξόδου, μια ηχηρή
ταρατατζούμ αποχώρηση του στυλ: εμείς θέλαμε να σας σώσουμε αλλά οι βουλευτές
δεν ήθελαν.
Οι βουλευτές, επειδή ο λαός δεν ήθελε τέτοια «σωτηρία» καιρό
τώρα.
Και μετά τις 29 έρχεται η πρώτη επίσημη προεκλογική
περίοδος. Γιατί σίγουρα θα ακολουθήσουν κι άλλες. Σε κάποια από αυτές θα
χρειαστεί να εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας για να ξαναυπογράφει τα τετελεσμένα.
Θα χρειαστεί να σχηματιστεί μια νέα κυβέρνηση, που το πρώτο της μέλημα είναι η
καθιέρωση της απλής αναλογικής και το δεύτερο η αποκατάσταση της ηρεμίας σε ένα
ολοκαύτωμα.
Θα πρέπει η κυβέρνηση που θα γίνει και όταν θα γίνει, να
είναι απαλλαγμένη από τις πολιτικές και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Θα
πρέπει κι αυτός ο λαός να μπορεί να χρησιμοποιεί το δικαίωμά του στη
Δημοκρατία, με μυαλό και συνεχή εγρήγορση.
Τότε πιστεύω, ότι θα άξιζε αυτή η χώρα να έχει ένα αληθινό
πρόεδρο, μιας αληθινής Δημοκρατίας. Έχω την ελπίδα να το προφτάσουμε σε αυτή τη
ζωή.