Του Π Β
Η απεργία, παρά το κρύο, ξαναμάζεψε τους λιγότερο
απαισιόδοξους. Η κουβέντες έχουν να κάνουν με το μέχρι πότε θα αντέξουν οι
γαντζωμένοι από την εξουσία και λιγότερο με το τι θα κάνουν οι επόμενοι που θα
έρθουν. Οι κυβερνήσεις έχουν σταματήσει εδώ και καιρό να πέφτουν από τις
απεργίες. Ούτε καν θροΐζονται.
Ακόμη και οι παλινωδίες του εξουσιαστικού διδύμου, με το
μπες βγες από το μνημόνιο, δεν κάνουν καμία εντύπωση επειδή τόσα χρόνια στο
ψέμα, είναι αδύνατον να τους πιστέψει
κανείς. Ο Μήτσος ο ψεύτης, ο βοσκός,
έγινε αυτοκράτορας. Και οι λύκοι γύρω του δεν άφησαν αρνί σε κανέναν.
Τα χρέη μαζεύονται , ότι έχει απομείνει ξεπουλιέται, η
τρόϊκα για καλό και για κακό μένει στο εξωτερικό, γιατί καταλαβαίνουν κι αυτοί
ότι θα υπάρχει στριμωξίδι κάποια στιγμή στα αεροδρόμια και δεν θα ξέρουν αν θα
μπορούν να ξαναφύγουν.
Έρχεται το 2015 σε λίγο, η κυβέρνηση των ιδίων εδώ και πέντε
χρόνια, εξαφάνισε το κοινωνικό κράτος που έτσι κι αλλιώς ήταν λειψό και
ακολουθώντας το μονοπάτι που της χάραξαν μένει με μια κάλπικη πλειοψηφία στο
κοινοβούλιο, έχοντας χάσει πανηγυρικά σε εκλογές και γκάλοπ.Το ίδιο το
κοινοβούλιο με τις αποκαλύψεις για κουμπαράδες και μιζάρισμα για την εκλογή του
νέου προέδρου, της (ποιας;) Δημοκρατίας, ξευτιλίζεται κάθε μέρα ακόμα
περισσότερο και απαξιώνεται στη συνείδηση του κόσμου.
Το γιατί αντέχουν τόσα χρόνια έχει δυο όψεις: Η πιο σίγουρη
είναι ότι τους κρατάνε γερά παρά τις χιλιάδες σφαλιάρες για να κάνουν τη
δουλειά τους. Τα 120 δις έγιναν 300, τα πλεονάσματα από την «ορθολογιστική»
οικονομία σε μια νύχτα αποδεικνύονται παραμύθια της Χαλιμάς, και τα φίλια Μέσα
με νύχια και με δόντια λιβανίζουν τα μηδενικά για να φαίνονται δεκάρια.Η άλλη
όψη είναι κι ο λαός που απηυδισμένος αλλά και εξαντλημένος, εξαθλιωμένος αλλά
και αποσβολωμένος, χάνει τη δυναμική των δρόμων και περιμένει τη ξεκούραστη
δυναμική της κάλπης.
Χωρίς ντροπή, αυτοί που δεν τολμούσαν να εμφανιστούν δημόσια
για να αποφύγουν το γιαούρτωμα και τη δημόσια μούντζα, μαζεύουν τα κομμάτια
τους και προσπαθούν να πάρουν κάτι από τη πίτα των αδιάφορων.Το ΠΑΣΟΚ
διαλύθηκε, ο ΓΑΠ επανέρχεται, το Ποτάμι προσφέρεται για τη κολυμπήθρα του
Σιλωάμ των ατόλμων. Ακόμα και οι φασίστες δεν μοιάζουν να απασχολούν κανένα
μιας και οι φυλακές τους χώρεσαν, αλλά δεν έκρυψαν τα εγκλήματά τους.
Ο μέγας Αλέξανδρος δε βρέθηκε για να μας σώσει πρόσκαιρα,
αλλά το καταραμένο φίδι συνεχίζει να γυροφέρνει.Οι κάμερες έφυγαν από την
Αμφίπολη αλλά δεν πήγαν στο ξεπούλημα όλων των αεροδρομίων της χώρας. Μισθοί
,συντάξεις δεν φτάνουν να πληρώσουν τις δόσεις του ΕΝΦΙΑ αλλά και κει ο
ισολογισμός μένει άφαντος. Τα σχολεία εξακολουθούν να μην έχουν καθηγητές στα
κρύα του Δεκέμβρη, τα πανεπιστήμια να μην έχουν καθαρίστριες και η κάμερα
βρίσκει μόνο σκουπίδια στο τραπέζι του πρύτανη, αντί να κοιτάξει τους
διαδρόμους πηγαίνοντας.
Οι τοπικές δημοτικές αρχές και οι κοινωνίες, ανακαλύπτουν
σιγά σιγά κι αυτές μετά τη φόρα των επινικίων, ότι λεφτά δεν υπάρχουν, έργα δεν
γίνονται, δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν.
Ο πάτος μοιάζει απέραντος σε μια χώρα που ψυχορραγεί
ψάχνοντας την ελπίδα. Και ολοένα και περισσότερο οι επόμενες εκλογές φαίνονται
κι αυτές ανεπαρκείς για να αλλάξουν το σκηνικό.
Όπως οι άνθρωποι, οι χώρες δεν είναι παντοτινές. Ιδιαίτερα
αν δεν έχουν τίποτα, ακόμα και μετά την παρακμή τους.