Του Πάνου Β
Ο νεκρός Αϋλάν έκανε την αρχή στα τούρκικα παράλια. Μέρες
αργότερα και συνεχώς πτώματα παιδιών και των γονιών τους ξεβράζονται από τις
παραλίες της Λέσβου μέχρι τη Χαλκιδική. Τόσα πολλά που δεν φτάνουν πια οι
φωτογράφοι για να τα απαθανατίσουν.
Απαθανατίζουν καθημερινά άλλο ένα παιδικό πτώμα, μετά τα
χρόνια που οι ξεχασμένοι παλαιστίνιοι έδειχναν στις κάμερες τα δικά τους παιδιά
νεκρά από τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Τώρα οι φωτογράφοι των πνιγμών
δείχνουν τα παιδιά των Σύριων που πνίγονται παρέα με τους γονείς τους.
Πως είναι δυνατόν ένας γονιός να βάζει το παιδί του σε βάρκα
με φουρτούνα; Πως είναι
δυνατόν ενώ εμείς το δικό μας το παρακολουθούμε, ακόμα
και με τα μπρατσάκια να τσαλαβουτάει σε δέκα πόντους νερό, γονείς να αφήνουν τα
δικά τους μεσοπέλαγα; Τι μπορεί να σπρώχνει ένα γονιό να διαπράττει μια τυπική
παιδοκτονία; Ποια είναι αυτή η φωτιά που τους κυνηγάει και τρέχει ένας λαός
αλλόφρονας με σύνθημα Γερμανία ή θάνατος;
Η φωτιά που έχει πίσω του ένας λαός με παράδοση γραμμάτων,
τεχνών, πολιτισμού και πολέμων, περιλαμβάνει χημικό πόλεμο, αποκεφαλισμούς στο
ίντερνετ, ομαδικές ανατινάξεις αιχμαλώτων, ακόμα και τον 80ρη αρχαιολόγο να τον
λυντσάρουν πάνω στα αρχαία της Παλμύρα που υπερασπιζόταν μόνος για όλο τον
κόσμο. Περιλαμβάνει την ισοπέδωση πόλεων, την εκτέλεση αδιακρίτως των αμάχων
χωρίς έλεος. Είναι ένας διεθνής και ένας εμφύλιος πόλεμος μαζί, όπου επειδή δεν ξέρεις ακριβώς ποιός είναι ο
εχθρός, έτσι και έχεις όπλο, πυροβολείς όποιον σε πλησιάζει!
Μόνο τότε οι φουρτουνιασμένες θάλασσες σου φαίνονται
γαλήνιες λίμνες, μόνο τότε οι σαπιόβαρκες σου μοιάζουν αθώα λίκνα για τα μωρά
σου.
Η επόμενη δυσκολία είναι το συναπάντημα με τους φράχτες της
ανθρωπότητας. Με συνταράσσουν οι κάτοικοι της Λέσβου που βουτάνε στη θάλασσα
για να σώσουν τους πρόσφυγες. Με ξεπερνούν οι βαρκάρηδες που τρέχουν να
φορτώσουν με δικό τους κίνδυνο τους θαλασσοπνιγμένους. Ως πότε θα μπορούν, ως
πότε θα χωρούν οι βάρκες τους ακόμα περισσότερους;
Η ιστορία μας είναι μια μεγάλη εμπειρία , αλλά ποιος τη
ξέρει και ποιός θα κάτσει να τη διαβάσει τον καιρό των μνημονίων. Διαλυμένη
πολιτικά και κοινωνικά η Ελλάδα από τον πρώτο πόλεμο και τη μικρασιατική
καταστροφή, υποδέχτηκε τότε πριν περίπου ένα αιώνα, ενάμιση εκατομμύριο δικούς
της ,σαν πρόσφυγες. Χωρίς προοπτική για καμία «πλούσια Γερμανία»,
εγκαταστάθηκαν από αντίσκηνα μέχρι τρώγλες οι πιο «πλούσιοι», έγιναν
αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους «ταλαντούχους» ομοεθνείς τους και τελικά
εκατό χρόνια μετά ενσωματώθηκαν(;) με τη μητέρα πατρίδα. Μόνο στην Αθήνα ήρθαν
και έμειναν περισσότεροι από τους τότε Αθηναίους!
Ιστορικός της εποχής αναφέρει μεταξύ άλλων: «…Πρόσφυγες στεγάστηκαν επίσης στο
«αεροδρόμιον Γουδίου», το οποίο επιτάχθηκε για αυτό τον σκοπό, στο Εθνικό
Θέατρο, στο θέατρο Ολύμπια, στο Ζάππειο Μέγαρο, στα Παλαιά Ανάκτορα, σε όλα τα
σχολεία του Πειραιά και σε μεγάλο αριθμό σχολείων της Αθήνας, σε αποθήκες του
Δημοσίου, σε εργοστάσια, ακόμα και σε όλες τις χαρτοπαικτικές λέσχες όπου
εγκαταστάθηκαν «οι της καλλιτέρας κοινωνικής τάξεως πρόσφυγες» με την καταβολή
ανάλογου μισθώματος…»
Και για να μη νομίζει κανείς ότι οι ντόπιοι τους υποδέχτηκαν
σαν δικούς τους Έλληνες, παραθέτω επίσης: «…υπάρχει δωμάτιο; και τους
λέγανε “τσ!”, ούτε όχι δεν λέγανε “τσ!” κάναν με τη γλώσσα τους και αυτό ήτανε.
Εζήτησε λέει ένα ποτήρι γάλα για τη λεχώνα και του είπανε δεν έχουμε. Γιατί μας
θεωρούσανε παράσιτα. “Ήρθαν οι “πρόσφυγγες” να πάρουν το ψωμί μας”, έτσι λέγανε…»
Ανάμεσα στους σημερινούς πρόσφυγες είναι και οι Κρητικοί του
συριακού Χαμιντιέ που από το 1897 ξαναξεριζώθηκαν πάλι και ξαναψάχνουν πατρίδα.
Το καράβι «Ελλάς» συνεχίζει να αρμενίζει και να υποδέχεται. Ανάμεσα στους
κατοίκους της συνεχίζουν να υπάρχουν αυτοί που λένε ένα ξερό τσ! και εκείνοι
που δίνουν στους συνανθρώπους τους από το «μνημονιακό» υστέρημά τους.
Η επιβίωση των Αϋλάν του κόσμου, όλες τις εποχές, εξαρτάται πάντα από τον ανθρωπισμό, όση
αντίρρηση και νάχουν οι άλλοι…
(ιστορικά στοιχεία για
τους πρόσφυγες του ’22 από τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη: http://tvxs.gr/news/taksidia-sto-xrono/prosfyges-sti-metapolemiki-athina-i-afiksi-kai-i-antidrasi-ton-gigenon)
Δημοσιεύθηκε στις 31-10-2015 στον Παλμό της Βόρειας Εύβοιας