Του Πάνου Β.
-Ξύπνα μου λέει, να πας σχολείο.
-Όχι δεν πάω, απεργώ.
Η σιγή απορίας με αφήνει μόνο να σκέφτομαι. Απεργώ και
σκέφτομαι, ή λίγο αργότερα απεργώ και γράφω.
Ψάχνω για δικαιολογίες: Γιατί να κάνω απεργία; έχω τη
δουλειά μου, έχω το μισθό μου, έχω τη δημοσιοϋπαλληλική σιγουριά μου. Άσε που είμαι
και φιλοκυβερνητικός. Άσε που στις 20 Σεπτέμβρη επαναβεβαίωσα αυτά που ζούμε και
σήμερα απεργούμε εναντίον τους παρά τη ψήφο μου.
Απεργώ κοντά 30-και βάλε-χρόνια τώρα. Αν βάλω και τις αποχές
και καταλήψεις σαν
μαθητής και φοιτητής απεργώ όλη μου τη ζωή. Απεργώ για να
αλλάξει ο κόσμος να γίνει καλύτερος και πιο δίκαιος. Απεργώ γιατί οι συλλογικές
προσπάθειες έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα.
Σαν απεργός όπως και σήμερα ήμουν πάντα μειοψηφία. Οι
περισσότεροι γύρω μου τη μέρα της απεργίας δούλευαν.
Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ,η ΓΕΣΕΒΕ, οι εργατοπατέρες του έθνους, εξήγγειλαν
πάντα μια πεπατημένη εικονική απεργία, από δίπλα οι διασπαστές του εργατικού
κινήματος, ΠΑΜΕ να αλλάξουμε την ταμπέλα της Ορθοδοξίας για τη διαδήλωση, και
τα σωματεία ανάλογα με τη χρονιά τους ακολουθούσαν λίγο ή λιγότερο. Ποτέ πολύ.
Το να απεργείς σήμερα σημαίνει ότι έχεις δουλειά για να
απεργήσεις. Οι άνεργοι είναι πολύ περισσότεροι από τους απεργούς και κοντεύουν
να γίνουν ίσα με τους εργαζόμενους. Αν μάλιστα θεωρήσεις ότι εργάζονται και μια
σειρά δούλοι με αμοιβές τριτοκοσμικές σε ένα πρώτης τάξης κόσμο σαν την Ελλάδα,
τότε τα πράγματα μπλέκουν. Οι δούλοι απεργούν ακόμα λιγότερο από όλους.
Το να απεργείς από τη δουλειά σου σήμερα σημαίνει ότι θα
έχεις δουλειά και όταν επιστρέψεις αύριο. Ο φόβος της απόλυσης του απεργού , κάνει
τον ιδιωτικό τομέα κατά κανόνα απεργοσπάστη ενώ τον δημόσιο τομέα το αποκούμπι
των στατιστικών της απεργίας. Η εργατική νομοθεσία είναι μάλλον εργοδοτική
νομοθεσία μέχρι που η πρώτη φορά κάποια κυβέρνηση να την αλλάξει.
Γενικά οι σημερινοί αντικυβερνητικοί που έχω γύρω μου δεν απεργούν.
Δεν το διανοήθηκαν φυσικά ούτε όταν ήταν οι δικοί τους στη κυβέρνηση. Μερικοί
τσιτώνουν τα φρύδια γράφοντας αντικυβερνητικούς λίβελους στα φεισμπούκια τους,
αλλά τι να κάνουμε σήμερα έχει δουλειά, έχει 40ρικο (ας πούμε) που δεν πάει
χαμένο. Όσο και να προσπαθώ δεν θυμάμαι καμία κυβέρνηση να έπεσε από απεργία. Έπεσαν
όμως μια σειρά εργασιακών δικαιωμάτων από πληθώρα απεργοσπαστών.
Απεργώ από την άλλη για να αλλάξει η κυρίαρχη πολιτική. Για
να καθορίζει τα πράγματα συνολικά και συλλογικά η Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΛΑΕ ,της
ΑΝΤΑΡΣΥΑ,των ΜΛ, οι παγιδευμένοι
αριστεροί του δεξιού χώρου, ακόμα και του ΚΚΕ που η Πορτογαλία πιθανά να τους
δείξει νέους δρόμους συνεργασίας. Θα μου πείτε αυτό είναι αδιανόητο ,αλλά όσα
έγιναν τα περιμένατε, έ!;
Απεργώ και από τις ελιές. Εκεί που το ΟΧΙ δεν πουλάμε είναι
ανάγκη, ο καπιταλισμός δίνει στον ελαιοπαραγωγό πενταροδεκάρες, ενώ σε αυτόν με
τα γκοτζιμπέρι αχρείαστο πλούτο. Οι ελιές θα είναι στη θέση τους και αύριο και
του χρόνου, με την ίδια τιμή, την ίδια πενιχρή απόδοση και τις ίδιες αρρώστιες.
Οι αγρότες θα έχουν πάει αλλού.
Τέλος απεργώ και για μια μνήμη. Στις 12 Νοέμβρη του 2009 ο
αριστερός πατέρας μου εγκατέλειψε τον περίεργο τούτο κόσμο. Δεν πρόφτασε να δει
το πρώτη φορά αριστερά αλλά πίστευε και είχε την πείρα ότι ακόμα και σε πολύ
μεγαλύτερες αντιξοότητες η αριστερά ήταν πάντα η λύση. Αυτό που με δίδαξε ήταν να είμαι καρτερικός και να διαβάζω.
***(ή δεύτερη φορά αριστερά έως πολλοστή φορά αριστερά που νομίζω
πάλι ότι θα απεργώ…)