Του Νίκου Γεωργόπουλου
Λίγες ημέρες μετά την επέτειο του
ιστορικού όχι, που αντιπροσωπεύει την πυγμή, τη τιμή και την αξιοπρέπεια ενός
λαού που μάτωσε για την πολυπόθητη ελευθερία, αναρωτιέμαι σε πιο συρτάρι του
χρονοντούλαπου της ιστορίας εναπόθεσαν κάποιοι τις ιερές αρχές και τις παραπάνω
αξίες. Ζούμε εδώ και κάποια χρόνια σαν τον καταδικασμένο σε θάνατο, που ενώ
βρίσκεται στην κρεμάλα και του περνούν το σχοινί στο λαιμό την τελευταία στιγμή
αναβάλλεται η εκτέλεση και συνεχίζεται το άγχος αν θα του δοθεί κάποτε χάρη για
να ζήσει. Ασφαλώς ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν μπορούσαμε να φανταστούμε
ότι θα ζούσαμε αυτό τον
ορυμαγδό, αυτό το τσουνάμι που έχει σαρώσει τον ψυχικό
μας κόσμο βασικά. Δεν τολμάς να κοιτάξεις δεξιά και αριστερά και παντού χάος,
θλίψη, άγχος, στρες και ανασφάλεια και οι εταίροι να έχουν γεμίσει την Ευρώπη
με εταίρες ψυχές εξαθλιωμένες από την κρίση και
τη φτώχεια . Αυτή είναι η ζωή που μας αξίζει; Για αυτό στερηθήκαμε τόσα
χρόνια και αγωνιστήκαμε δια μέσου των εντεταλμένων οργάνων μας να παραμείνουμε
στην Ε.Ε και στις προοπτικές που αυτή μας ανέδιδε; Για αυτό τρέξαμε αγώνα
ταχύτητας προκειμένου να μπούμε στο κοινό νόμισμα; Αναπάντητα διαχρονικά
ερωτήματα, τα οποία πιθανόν να παραμείνουν έτσι εσαεί. Είναι τόσα αυτά που
καθημερινά προκύπτουν που η όποια αντίδραση μας
έχει χαθεί στον κυκεώνα των προβλημάτων που μας ταλανίζουν. Αν αληθεύει αυτό που διάβασα κάπου τελευταία
ότι περί τα 6.000.000 συμπατριώτες μας είναι άνεργοι, τότε προμηνύονται
πραγματικά δραματικές καταστάσεις. Το μέλλον του τόπου έχει υποθηκευτεί από
ασυλλόγιστες συμπεριφορές, δράσεις, πράξεις και παραλείψεις ανθρώπων, οι οποίοι
αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων,
ιδιαίτερα επιρρεπείς στα λάθη και κάποιοι εξ αυτών χαλαροί στην ηθική
τους υπόσταση! Το μεγαλύτερο αρνητικό της υπόθεσης και αυτό που με
προβληματίζει ιδιαίτερα, είναι η αδιαφορία και η απάθεια που διακατέχει ένα
μεγάλο μέρος της νεολαίας μας το οποίο απέχει εμφανέστατα από κάθε πνευματική
αναζήτηση και προβληματισμό, έχοντας εστιάσει το ενδιαφέρον του στα υλικά αγαθά
και στην καλοπέραση, αγνοώντας τον κίνδυνο που ελλοχεύει πίσω από τα σημερινά
τραγελαφικά οικονομικά δεινά. Μεγάλη ευθύνη βέβαια έχουμε και εμείς ως γονείς,
που σκεφτόμενοι ενίοτε τα δικά μας παιδικά χρόνια και τις στερήσεις που είχαμε
υποστεί, προσπαθούμε πολλές φορές με λάθος τρόπο να δώσουμε στα παιδιά μας το
κάτι παραπάνω. Τους δίνουμε τα πάντα έτοιμα, απλόχερα και αυτά νιώθουν ασφαλή
στην οικογενειακή θαλπωρή, ζώντας ουσιαστικά εγκλωβισμένα σε ένα γυάλινο
προστατευτικό περίβλημα, το οποίο όμως τα απομονώνει από τη ζοφερή και ομιχλώδη
πραγματικότητα αφήνοντας τά ουσιαστικά
απροστάτευτα. Το μέλλον όμως βασίζεται πάνω τους και όσο αυτά μένουν
αποστασιοποιημένα, βολεμένα και ικανοποιημένα με τα λίγα, όπως με μία βόλτα για
ένα καφέ, καπνίζοντας
τσιγάρο, που πιθανόν να τους προσδίδει
στην παρέα κάποια οντότητα, με μια έξοδο για ποτό στα «επιβεβλημένα» πάρτι του
σχολείου για την οικονομική ενίσχυση που θα δώσουν την ικανοποίηση στο να πάνε κάποια εκδρομή, λες
και πρόκειται για ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου που πρέπει να δουν
οπωσδήποτε γιατί έτσι και αυτό δεν γίνει θα χάσουν μια ανεπανάληπτη εμπειρία,
όσο τους είναι αδιανόητο πλέον να ζουν χωρίς
σερφάρισμα στο διαδίκτυο κάνοντας τσεκ ιν ακόμα και στις πιο ιδιαίτερες
στιγμές τους, όσο ζουν νωχελικά βαδίζοντας σκυθρωποί, απογοητευμένοι
συμβιβασμένοι με την ιδέα της ήττας, τόσο θα είναι υπόδουλοι του σάπιου
υπάρχοντος συστήματος. Κανείς βέβαια
δεν παραγνωρίζει τα οφέλη της
τεχνολογίας και πόσο έχει προσφέρει και θα προσφέρει στην εξέλιξη της
κοινωνίας. Η εξάρτηση η υπερβολική ενασχόληση και η κακή χρήση είναι ο
χειρότερος τρόπος αιχμαλωσίας της σκέψης τους. Επίσης κανείς νοήμων άνθρωπος
δεν επιθυμεί να τους στερεί τη διασκέδαση και την καλοπέραση όλα όμως έχουν ένα
μέτρο και έτσι όπως οδεύει η κατάσταση με τη συνεχή μείωση των μισθών και των
συντάξεων θα κλείσει αναγκαστικά η στρόφιγγα παροχής ρευστού με τα όποια
αρνητικά επακόλουθα. Σε ένα ταξίδι με απρόσμενα εμπόδια, ο δρόμος καθημερινά
στενεύει από όσα προκύπτουν στην πορεία, με αποτέλεσμα να δυσκολεύει το πέρασμα
του, αλλά αυτό δυστυχώς προς το παρόν ουδόλως απασχολεί μεγάλη μερίδα των νέων
ανθρώπων αφού μπορούν και περνούν έστω και με δυσκολία, γιατί μαθαίνουν να ζουν μόνο για το σήμερα. Βέβαια σωστό είναι
αυτό κατά μια άποψη γιατί ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει και αν! Όμως η ζωή έχει
συνέχεια και οφείλουν όλοι να σκέφτονται και μακροπρόθεσμα. Εξάλλου είναι ηλίου
φαεινότερο πλέον ότι αυτές τις επιπόλαιες συμπεριφορές εκμεταλλεύονται
παγκοσμίως οι ειδήμονες, οι λίγοι κακόβουλοι εξουσιαστές που σκοπός τους είναι
να ισοπεδώνουν τις ψυχές και να
αυγαταίνουν με το πρόσχημα της υποτιθέμενης ανάπτυξης και με τη χειραγώγηση της
χαμένης ελπίδας την παραγωγή φθηνών εργατικών χεριών που ολημερίς θα χάνουν το
νόημα της ζωής πάνω στην δουλειά αγωνιζόμενοι για πενταροδεκάρες, βιασμένες
ψυχές και όλα αυτά προκειμένου να
πλουτίζουν σε βάρος τους οι ανεκδιήγητοι σύγχρονοι φεουδάρχες του κατεστημένου.
Είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο όλοι μας, αλλά πολύ περισσότερο οι νέοι
μας, να ξυπνήσουν, να παραδειγματιστούν και να αντιδράσουν. Το μέλλον τους
ανήκει και μόνο αυτοί μπορούν να αλλάξουν πολλά. Ο κόσμος γενικά πρέπει να
αλλάξει ρότα ειδάλλως το ναυάγιο είναι δεδομένο με μαθηματική ακρίβεια, για να συμβεί όμως αυτό εν τέλει πρέπει να
διαφοροποιηθεί ο τρόπος σκέψης,
συμπεριφοράς, δράσης και απόφασης και αυτό μπορεί μόνο να γίνει όταν νέοι
άνθρωποι σκεπτόμενοι, διακατεχόμενοι από αξίες, οράματα, αρχές, χωρίς
δεσμεύσεις και υποχρεώσεις σε συμφέροντα και ολότελα απαλλαγμένοι από τα βαρίδια του παρελθόντος
και του παρόντος, αναλάβουν επιτέλους τα ινία. Αμήν…
Νικόλαος.Σ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ