Μες την κιτρινίλα τόσες μέρες , παρέα με το αφρικανικό έδαφος που ταξιδεύει στον αέρα και μας σκεπάζει τον ήλιο, μας κλείνει το λαιμό από μπουχό , γεμίζει τα πνευμόνια μας και μας χαλάει το ηλιόλουστο κέφι πώς να μη σκέφτομαι συνέχεια μαύρα;
Αν γίνει ο εφιάλτης του Λιθάνθρακα στο Μαντούδι πραγματικότητα, κάπως έτσι δεν θα είναι ο καθημερινός μας ουρανός; Μόνο και μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να πάρω τα όπλα και να βγω στους δρόμους.
Όμως ενοχλητικό είναι αυτό που βλέπουμε ενώ αυτό που δεν φαίνεται, δεν μυρίζει, δεν έχει γεύση ουδόλως μας ενοχλεί.
Ας πούμε ακόμα δεν είδαμε πυρκαγιά αλλά περιμένουμε την πρώτη φλόγα για να μιλήσουμε για την δασοπροστασία. Παράλληλα δειλά δειλά καίμε τις ξεχασμένες κλάρες δίπλα στα δάση ευελπιστώντας ότι έχει ακόμα αρκετή υγρασία για να τα σώσει από μας.
Μετά διαβάζουμε για μπαρμπουνάκι με αρσενικό και μπακαλιάρο με υδράργυρο αλλά δεν μας πολυκόφτει αν ο Δήμαρχος έγραψε την ανακύκλωση στα παλιά δημοτικά αρχεία ενώ εμείς πετάμε μπαταρίες και σπασμένα θερμόμετρα όπου λάχει (εμείς οι βλάχοι)
Το γάργαρο νεράκι κυλάει στα μπαλκόνια , από κει στα φυτώρια με τις ντοματιές, στους κήπους, στις διαρροές από τα καζανάκια , από τα κακοσυντηρημένα δίκτυα αλλά εμείς που να δούμε τις δεξαμενές ύδρευσης και τους υπόγειους ταμιευτήρες που δεν έχουν πια αρκετό νερό για το καλοκαίρι.Άσε θα κάνει οικονομία ο γείτονας και για τα βρωμόνερα έχουμε ασφάλεια δημοσίου για τον γαστρεντερολόγο.
Τόσες μέρες με σκεπασμένο τον ήλιο και με ζέστη δεν δουλεύει ούτε ο ηλιακός.Ακόμα και με την οικολογική μου συνείδηση παίζει η μετεωρολογία.
Άτιμη φύση αφού σου φερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο γιατί εσύ τα βάζεις μαζί μας;
Πάντως σε προειδοποιούμε με τους στίχους από ένα τραγούδι που η πολιτική το έκανε γνωστότερο: Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!
Αν γίνει ο εφιάλτης του Λιθάνθρακα στο Μαντούδι πραγματικότητα, κάπως έτσι δεν θα είναι ο καθημερινός μας ουρανός; Μόνο και μόνο που το σκέφτομαι μου έρχεται να πάρω τα όπλα και να βγω στους δρόμους.
Όμως ενοχλητικό είναι αυτό που βλέπουμε ενώ αυτό που δεν φαίνεται, δεν μυρίζει, δεν έχει γεύση ουδόλως μας ενοχλεί.
Ας πούμε ακόμα δεν είδαμε πυρκαγιά αλλά περιμένουμε την πρώτη φλόγα για να μιλήσουμε για την δασοπροστασία. Παράλληλα δειλά δειλά καίμε τις ξεχασμένες κλάρες δίπλα στα δάση ευελπιστώντας ότι έχει ακόμα αρκετή υγρασία για να τα σώσει από μας.
Μετά διαβάζουμε για μπαρμπουνάκι με αρσενικό και μπακαλιάρο με υδράργυρο αλλά δεν μας πολυκόφτει αν ο Δήμαρχος έγραψε την ανακύκλωση στα παλιά δημοτικά αρχεία ενώ εμείς πετάμε μπαταρίες και σπασμένα θερμόμετρα όπου λάχει (εμείς οι βλάχοι)
Το γάργαρο νεράκι κυλάει στα μπαλκόνια , από κει στα φυτώρια με τις ντοματιές, στους κήπους, στις διαρροές από τα καζανάκια , από τα κακοσυντηρημένα δίκτυα αλλά εμείς που να δούμε τις δεξαμενές ύδρευσης και τους υπόγειους ταμιευτήρες που δεν έχουν πια αρκετό νερό για το καλοκαίρι.Άσε θα κάνει οικονομία ο γείτονας και για τα βρωμόνερα έχουμε ασφάλεια δημοσίου για τον γαστρεντερολόγο.
Τόσες μέρες με σκεπασμένο τον ήλιο και με ζέστη δεν δουλεύει ούτε ο ηλιακός.Ακόμα και με την οικολογική μου συνείδηση παίζει η μετεωρολογία.
Άτιμη φύση αφού σου φερόμαστε με τον καλύτερο τρόπο γιατί εσύ τα βάζεις μαζί μας;
Πάντως σε προειδοποιούμε με τους στίχους από ένα τραγούδι που η πολιτική το έκανε γνωστότερο: Σιγά μη κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!