Του
Βασίλη Κεδίκογλου
Το ζήτημα της
αξιοποίησης, με την ιδιωτικοποίηση, της Δημόσιας περιουσίας και στην Εύβοια,
είναι στην επικαιρότητα. Άρθρα και ανακοινώσεις φορέων βλέπουν το φως της
δημοσιότητας, παράλληλα με διαμαρτυρίες και κλαυθμούς για την απώλεια της
Κρατικής Ιδιοκτησίας και την «αβελτηρία» της Κυβέρνησης για το ξεπούλημα
φιλέτων του Εθνικού πλούτου. Ξεπούλημα λέγεται όταν μια εκποιούμενη πηγή
εκτιμάται αρμοδίως, από κατάλληλο και νόμιμο όργανο, πως αξίζει 100 μονάδας και
κατακυρώνεται στον αγοραστή αντί 20 ή 30 μονάδων. Τέτοιο φαινόμενο ούτε
καταγγέλθηκε ούτε παρουσιάστηκε και ούτε κατακύρωση, κάτω από το ύψος της
εκτίμησης πραγματοποιήθηκε. Η ιδιωτικοποίηση γίνεται κυρίως για να αναπτυχθεί μια πλουτοπαραγωγική πηγή ώστε να
προσφερθούν θέσεις απασχόλησης και εισόδημα στους κατοίκους της περιοχής όπου η
πηγή, να ενισχυθεί η Εθνική Οικονομία με Κρατικά έσοδα από την ανάπτυξη και τη
δραστηριότητα και πολύ λιγότερο γίνεται για τα έσοδα από την πώληση. Το βαρύνον
στοιχείο είναι η αξιοποίηση δια της ανάπτυξης, θέσεις εργασίας και εισοδήματα.
Απώλεια της Κρατικής
ιδιοκτησίας δεν υπάρχει. Το άρθρο 106 του Συν/τος δίνει τη δυνατότητα
κρατικοποίησης, εξαγοράς, επιχειρήσεων, εφ’ όσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν
ζωτική σημασία για το κοινωνικό σύνολο. Οποιαδήποτε πηγή πωλούμενη σήμερα,
αύριο με ένα διάταγμα κρατικοποιείται, με απλές διαδικασίες κρατικών
(ελληνικών) υπηρεσιών, αν η επανάκτηση κριθεί συμφέρουσα και σκόπιμη.
Κριτήριο εκμετάλλευσης της πλουτοπαραγωγικής πηγής
πρέπει να είναι η απασχόληση, το εισόδημα, η Κοινωνική ευημερία και όχι η
καταγωγή, δημόσια ή ιδιωτική του φορέα εκμετάλλευσης. Αποστολή του Κράτους και
της Αυτοδιοίκησης Τοπικής, Περιφερειακής, δεν είναι δραστηριότητες τις οποίες
άνετα εκτελεί ο ιδιωτικός τομέας, οι πολίτες, ατομικά ή συλλογικά. Το Κράτος
μπορεί να αναλάβει ρόλους όπως το 1974 έως 1985, αν ο Ιδιωτικός Τομέας δεν έχει
μέγεθος ώστε να ανταποκριθεί. Το 1974 – 1985 το Κράτος ανέλαβε ρόλους
Διϋλιστήρια, Ναυπηγεία, ΟΤΕ, ΔΕΗ, Επικοινωνίες, ΠΥΡΚΑΛ, ΕΒΟ, κ.λ.π διότι ο
Ιδιωτικός Τομέας δεν είχε δυνατότητες να ανταποκριθεί. Σήμερα, πρόβλημα
επάρκειας του Ιδιωτικού Τομέα δεν υφίσταται. Αποστολή του Κράτους είναι η
εθνική Άμυνα, η Ασφάλεια η Δημόσια Τάξη, η Κοινωνική πολιτική, η πρόνοια, η
εποπτεία της οικονομίας, οι εξωτερικές σχέσεις κ.λ.π και όχι συναλλαγές μικροεπιχειρήσεων.
Ανάλογα λειτουργούν σήμερα οι Δήμοι και οι
Περιφέρειες στον αναπτυγμένο κόσμο. Κρατούν δι΄ εαυτόν την εποπτεία και τη
φροντίδα παιδείας, εκπαίδευσης ασφάλισης και προπαντός Κοινωνικής Πρόνοιας. Εποπτεύουν με αυστηρότητα και ευθύνη, με
στόχο την πλήρη κάλυψη των αναγκών του Δημότη κρατούν στην αυτεπιστασία ό, τι
δεν μπορούν ή δεν συμφέρει να εκτελέσουν οι ιδιώτες.
Στις διαμαρτυρίες
φέρεται ως άστοχη ενέργεια η Ιδιωτικοποίηση του Υδροθεραπευτηρίου Αιδηψού.
Αξίζει να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη τούτο: Το 1985-1986 παραδόθηκε στον ΕΟΤ
ένα υδροθεραπευτήριο τελευταίας τεχνολογίας με όλες τις δυνατότητες σε λουτρά
και φυσιοθεραπεία. Ως απόδειξη ανωτερότητας της εγκατάστασης το Υδροθεραπευτήριο
εφοδιάστηκε με πλήρη εγκατάσταση κλιματισμού. (air conditioning) για την προσέλκυση και υψηλού επιπέδου
λουομένων. Ε, η εγκατάσταση κλιματισμού
δεν λειτούργησε ποτέ!. Σήμερα ασφαλώς είναι κατεστραμμένη. Ο αριθμός των
χρηστών του υδροθεραπευτηρίου, όλων των κατηγοριών, φθίνει. Με ποιό επιχείρημα
ζητείται να συνεχιστεί μια αποτυχημένη διαχείριση;
Προ δεκαετίας περίπου
συστήσαμε, με δημόσια αναφορά, η Λιμενική Επιτροπή Αιδηψού να μην
χρηματοδοτήσει την αναστήλωση του «ΚΥΜΑ» αλλά μετά την έγκριση της αναστήλωσης
από το Υπουργείο Πολιτισμού να το δημοπρατήσει με εκχώρηση σε ιδιώτη-φορέα με
μίσθωμα και χρήση για ορισμένα χρόνια. Η σύσταση δεν εισακούσθηκε, μάλλον
συκοφαντήθηκε. Τώρα θα λειτουργούσε και θα ήταν μεγάλο ελιξήριο, κράχτης
τουριστικής προβολής. Από έτους έχουν αρχίσει οι διαδικασίες να εκτελεστεί ως
δημόσιο έργο με δημόσια χρηματοδότηση η αναστήλωση του «ΚΥΜΑ». Αμφιβάλλω, αν στην ερχόμενη δεκαετία θα
έχει κατασκευαστεί. Το κόστος θα είναι δυσθεώρητο.
Οι πλουτοπαραγωγικές
πηγές, όλες, πρέπει να αναπτύσσονται και υπό την εποπτεία δημόσιας εξουσίας και
τους περιορισμούς του νόμου, να λειτουργούν εύρυθμα και να αποδίδουν θέσεις εργασίας, εισόδημα και έσοδα.
Αυτό ενδιαφέρει τους πολίτες. Ποιός έχει τη διαχείριση ως ιδιοκτήτης είναι
εντελώς τριτεύον θέμα, για τους πολίτες, αυτό αφορά μόνον τη Δημόσια εξουσία, η
οποία για τον τρόπο άσκησης της εποπτείας και τα αποτελέσματα λογοδοτεί.
Πλουτοπαραγωγικές πηγές σχολάζουσες ή εν αργία, μόνον και μόνον γιατί πρέπει να
ανήκουν στο Κράτος, την Περιφέρεια ή το Δήμο είναι μεγίστη ζημιά και στοιχείο
δηλωτικό υπανάπτυξης και αδιαφορίας.
Πλουτοπαραγωγικές πηγές
διαχειριζόμενες από ιδιώτες έχουν κατά κανόνα καλύτερα αποτελέσματα. Ο ιδιώτης
επιχειρηματίας νοιώθει στα πλευρά του την πίεση του κόστους που πρέπει να αποσβεστεί
και για να είναι βιώσιμος, να έχει μέλλον, πρέπει η διαχείριση να έχει
πλεονάσματα, κέρδος.
Η δημόσια διαχείριση
έχει προαπαιτούμενα τη βούληση, τον πατριωτισμό, τον αλτρουϊσμό χαρακτηριστικά
τα οποία η πείρα απέδειξε ότι είναι εν ανεπαρκεία, σε σπάνι.
Β Α Σ Ι Λ Ε Ι Ο Σ Σ. Κ Ε Δ Ι Κ Ο Γ Λ Ο Υ
ΕΜΜ.ΜΠΕΝΑΚΗ 146 Τ.Κ 11473 ΑΘΗΝΑ – ΤΗΛ 2103300519 - FΑΧ 2103300519
Στην Αθήνα 20 . 05. 2013