Του Αντώνη Σκούρα*
Ένα έγκλημα συντελείτε στη μέση Ανατολή. Έγκλημα χωρίς τιμωρία. Τα εμπλεκόμενα μέρη δε φαίνονται διατεθειμένα να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Τα πρόσωπα του έργου που παρακολουθούμε στις τηλεοράσεις μας παρουσιάζονται ως εξής:
1.Η σιωνιστική Ισραηλινή κυβέρνηση Ολμέρτ, με υπουργό άμυνας τον αντιπρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
2.Το αμερικάνικο ιμπέριαλ, που είτε με άσπρο είτε με μαύρο είτε με δημοκρατικό είτε με ρεμπουμπλικάνο πρόεδρο δε θέλει να εγκαταλείψει το χωροφύλακά του στην τύχη του και τον υπερασπίζεται τόσο υλικά όσο και διπλωματικά.
3.Η φονταμεταλιστική Χαμάς που δεν έχει το θεό της (εξόν απ' το κοράνι).
4. Η διεφθαρμένη και προδοτική κυβέρνηση της Ραμάλα.
5. Η άβουλη και άλαλη διεθνή κοινότητα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ο.Η.Ε,)
και
6. Οι ξεπουλημένες Κυβερνήσεις των Αραβικών Κρατών.
Όλοι αυτοί μετρούν τα λόγια τους, τις κινήσεις τους, τα οφέλη και τις χασούρες τους, τραβάνε γραμμές, γράφουν αριθμούς και κάνουν υπολογισμούς στη γεωπολιτική σκακιέρα. Όλοι αυτοί είναι η μία πλευρά.
Από την άλλη πλευρά οι άμαχοι Παλαιστίνιοι μετρούν πτώματα και αγιάτρευτες πληγές. Δεν έχουν νερό να πιουν, στοιβάζονται σε μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα ενάμιση εκατομμύριο κόσμος και γίνονται τα πειραματόζωα στο μεγαλύτερο γκέτο της ανθρώπινης ιστορίας.
Οι αντιδράσεις από τους πολίτες του πλανήτη είναι σημαντικές και η συμπαράσταση στο παλαιστινιακό λαό είναι αμέριστη και ειλικρινής. Παρόλα αυτά ανήκουν σε μια τεράστια ιδεολογική βεντάλια που εκτείνετε από την άκρα δεξιά, τους ισλαμιστές, ως την ακροαριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μερικές φορές είναι τόσο το μπλέξιμο που μια δράση (έστω και συμβολική) που ως εχτές θα ήταν χαρακτηριστικό δείγμα ακροδεξιάς πρακτικής υιοθετείτε από τους αναρχικούς (πχ ή «επίθεση» και οι καταστροφές στην εβραϊκή συναγωγή του Βόλου).
Είμαι από τους ανθρώπους όπου συνδέω τη δράση μου με την ιδεολογία μου. Όταν συμμετέχω σε μια ειρηνιστική συγκέντρωση γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτή είναι μια βαθιά αντικαπιταλιστική και ουμανιστική στάση. Επομένως όταν ζητώ λύση, αυτό που με ενδιαφέρει είναι τόσο ο παλαιστινιακός όσο και ο ισραηλινός λαός να ζουν χωρίς φόβο και να παράγουν πλούτο και δε μου καίγεται καρφί για την ιστορία και τις ηγεσίες της περιοχής. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν χωρίς ιστορία, η ιστορία δε γράφεται χωρίς ανθρώπους.
Επομένως το πρώτο, το βασικό και άμεσο αίτημα είναι ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΟΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΙ. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να υπάρξει δίκαια και μακρόβια λύση. (Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη)
Το αίτημα επομένως που βάζουν οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών για κατάπαυση του πυρός και από τις δύο πλευρές μπορεί να φαντάζει ωραίο, να ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά μας, αλλά ούτε δίκαιο είναι ούτε βιώσιμο. Συν τις άλλοις εξομοιώνει τα θύματα με τους θύτες, τους φονιάδες με τα πτώματα, το Δαυίδ με το Γολιάθ. Έτσι τώρα βάζουμε στο ίδιο επίπεδο τα εφ δεκάξι με τις σφεντόνες και τις ρουκέτες με τις βόμβες φωσφόρου και κάτι νέου τύπου βόμβες, που όπως λένε οι γιατροί δε μπορούν να τις αντιμετωπίσουν γιατί καταστρέφει τις αρτηρίες των τραυματιών άλλα δεν υπάρχει κάτι ορατό (μέταλλο ή κάτι άλλο) για να το αφαιρέσουν και να αποτρέψουν τον οδυνηρό θάνατο.
Η άποψη (των ακροδεξιών και όχι μόνο) να φύγουν οι εβραίοι από εκεί γιατί η γη ανήκει στη Παλαιστίνη, γιατί οι εβραίοι είναι η μήτρα του κακού του πλανήτη και κρύβονται πίσω από κάθε καταστροφή, συνωμοσία, επιδημία, σεισμό, λοιμό, λιμό, καταποντισμό και γιατί έτσι μας βολεύει και γουστάρουμε. Κατατάσσετε αυτόματα πλάι στην άποψη των σιωνιστών για την εξαφάνιση των αράβων που δεν τους αφήνουν να ζήσουν ήρεμα και απρόσκοπτα καταπατώντας εδάφη, τοποθετώντας έποικους όπου τους κάνει κέφι, ισοπεδώνοντας σπίτια, άσχετα αν υπάρχουν άνθρωποι μέσα (στο κάτω – κάτω αυτοί πολλαπλασιάζονται σα τα κουνέλια, εδώ δεν έχουν νερό να πιούνε προφυλακτικά θα αγοράσουνε;) Ως εκ τούτου στερείτε σοβαρής βάσης και δεν αξίζει καμίας συζήτησης γιατί αυτές οι απόψεις και κυρίως αυτοί που τους εκφέρουν είναι το πρόβλημα και όχι η λύση τους.
Τέλος η «ειρηνιστική», προοδευτική και αριστερή άποψη για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους μπορεί να δείχνει δίκαια, να φέρει –πρόσκαιρα- την ειρήνη αλλά δεν είναι βιώσιμη και θα το βρούμε το πρόβλημα μπροστά μας, όταν η Χαμάς και το παπαδαριό που έχει το πάνω χέρι στο παλαιστινιακό λαό, θα έχει στα χέρια της όχι μόνο ρουκέτες αλλά έναν σύγχρονα εξοπλισμένο τακτικό στρατό που θα τον χρησιμοποιεί είτε ενάντια στο γειτονικό Ισραήλ είτε στους πολίτες του που θα ζητούν δημοκρατίες, ισότητες, φεμινισμούς, ανθρώπινα δικαιώματα και άλλα τέτοια που το Κοράνι δε τα γράφει άρα δεν έχουν λόγο να υπάρχουν.
Στη καλύτερη περίπτωση και αυτό που ονειρευόμαστε οι απανταχού ειρηνιστές είναι να εκλεγεί η Φατάχ που τα έχουν βρει με την Ευρώπη με το Ισραήλ και κυρίως τα έχουν βρει με τον εαυτό τους και δεν έχουν καθόλου τύψεις αν ο λαός ψωμολυσσάει και αυτοί τρώνε τη βοήθεια που δίνεται για να ορθοποδήσει η χώρα.
Έχουν κατηγορηθεί ότι έφαγαν τη προηγούμενη βοήθεια ύψους 900 εκ. δολαρίων- σα να λέμε δύο ΚΠΣ. (Ευτυχώς εμείς στην Ελλάδα έχουμε χρόνια δημοκρατική κουλτούρα και τα λεφτά δε τα έφαγε μόνη της η κυβέρνηση, αλλά τάισε και εργολάβους, στελέχια της δημόσιας διοίκησης, αεριτζήδες και άλλες παραγωγικές και προοδευτικές δυνάμεις του τόπου).
Συνοπτικά αυτό που θέλω να υποστηρίξω είναι ότι οι ορατές και προτεινόμενες λύσεις είναι τόσο αδιέξοδες και αλυσιτελείς που θα οδηγήσουν σε μη δίκαιες λύσεις. Επομένως θα οδηγήσουν σε νέο κύκλο αίματος ακριβώς γιατί δεν θα είναι δίκαιες. (είπαμε δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη).
Και τι να γίνει-θα μου πει κάποιος καλοπροαίρετος- να τους αφήσουμε να σφάζονται;
Αυτό που προτείνω- και το προτείνω σε όλους τους δημοκρατικούς και ευαισθητοποιημένους πολίτες- είναι η φωνή μας να συναντηθεί με τους, ολιγάριθμους προς το παρόν, ισραηλινούς και παλαιστίνιους που ζητούν ενιαίο Παλαιστινιοισραηλινό κράτος (με άλλο όνομα βεβαίως γιατί αυτό είναι γλωσσοδέτης). Να πιέσουμε εμείς τις κυβερνήσεις μας, τη διεθνή κοινότητα και τους ισραηλινούς και παλαιστίνιους να βρουν τη φόρμουλα να ζήσουν σε ένα κράτος που θα σέβεται εξίσου τους πολίτες του ανεξαρτήτως θρησκεύματος, χρώματος ή καταγωγής και να πορευθούν μονιασμένοι στον 21ο αιώνα κάτω από μικτή κυβέρνηση που δε θα τρώει τα λεφτά της εξωτερικής βοήθειας και δε θα φτιάχνει ούτε ρουκέτες ούτε θα δοκιμάζει πόσοι άνθρωποι μπορούν να σκοτωθούν με βόμβες παλαιού και νέου τύπου.
Δύσκολο; Ναι δύσκολο. Αλλά σίγουρα δίκαιο, ειρηνικό και βαθιά ουμανιστικό. Ας το ζητάμε τουλάχιστον. Έτσι έρχονται οι λύσεις. Γιατί αν αφήσουμε τους πρώτους έξι να δώσουν τη λύση επιλέγοντας έναν από αυτούς να ταυτιστούμε μαζί του τότε θα συνεχίσουν να τα κάνουν σα τα μούτρα τους και θα συνεχίσουν να κλαίνε οι όμορφες φατσούλες των παιδιών στη Μέση Ανατολή.
* Ο Αντώνης Σκούρας είναι γνωστός – άγνωστος κουκουλοφόρος αναλυτής, σπούδασε διεθνείς σχέσεις στα μπαράκια ενώ ασχολείται επαγγελματικά με την προώθηση ροφημάτων και αλκοολούχων ποτών.