μαχόταν όλη του τη ζωή για τις ιδέες του, τα πιστεύω του, ο άνθρωπος,
ο γιατρός, ο τίμιος ηθικός Λεωνίδας Μάνδρας. Ο φίλος μας, ο
συνάνθρωπος(πάντα ήταν κοντά στον άνθρωπο) ο λάτρης της ιστορίας, της
ελληνικής γλώσσας, της φιλοσοφίας και των αρχαιοελληνικών αρχών, ο
ακούραστος συνειδητός πολίτης, ο ιδρυτής του Συλλόγου Προστασίας
Περιβάλλοντος Χαλκίδας, ο παθιασμένος οικολόγος έφυγε.
¨Έτοιμος, με το νόμισμα στην τσέπη και όχι στο στόμα, όπως
εκμυστηρεύτηκε το τελευταίο του απόγευμα στον επιστήθιο φίλο του,
πέρασε τις πύλες του Αχέροντα. Έφυγε όπως ήθελε. Μέσα στην θάλασσα που
ήταν η μεγάλη του αγάπη. Οι θεοί του τον αγάπησαν. Άκουσαν τα λόγια
του, όταν κάποιο βράδυ σε μάζωξη του Δ.Σ. του συλλόγου μας είπε: «
Θέλω να πεθάνω μέσα στην θάλασσα. Κάνοντας κατάδυση.» και εκπλήρωσαν
την επιθυμία του. Και γιατί όχι. Ήταν ένας άνθρωπος που νοιαζόταν για
όλη την κτίση. Για τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση.
Όλοι εμείς που χρόνια μαζί του στον σύλλογο ζούσαμε ζεστές, ανθρώπινες
βραδιές, θα τον θυμόμαστε πάντα να έρχεται κάθε Δευτέρα βράδυ με μια
σακούλα γεμάτη πλαστικά, χαρτιά και ότι άλλο είχε μαζέψει για να
ανακυκλώσει στον δρόμο του από το ιατρείο στα γραφεία του συλλόγου.
Έφευγε με μια άλλη σακούλα, γεμάτη με ψίχες ψωμιού που είχε πάρει από
το βραδινό μας φαγητό (το καθιερωμένο μετά το συμβούλιο στο ίδιο πάντα
ταβερνάκι εδώ και χρόνια ) για να ταΐσει τα περιστέρια στο μπαλκόνι
του ιατρείου του στην Αγία Βαρβάρα. Κάποιο βράδι είχε έρθει στο
σύλλογο με μια γλάστρα με ένα ημιξεραμένο φυτό. Δεν άντεχε να το
αφήσει στα σκουπίδια που κάποιος το είχε πετάξει.<< Εδώ κάποιος θα του
ρίχνει λίγο νεράκι>> είχε πεί. Το πάθος του για την σωστή χρήση της
γλώσσας, μας είχε οδηγήσει πολλά βράδια σε ατέλειωτες συζητήσεις γύρω
από την φιλοσοφία των λέξεων και το μεγαλείο της αρχαιοελληνικής
γραμματείας. Ήταν εκείνος που μας έφερνε ταινίες ελληνικής μυθολογίας
για τα παιδιά μας, κείμενα από εφημερίδες και ότι θεωρούσε ότι μπορεί
να ενδιαφέρει τον καθένα από εμάς ξεχωριστά. Τα δείπνα που καθιέρωσε
με ομιλίες και συζητήσεις για την αρχαία Ελλάδα θα μείνουν στην μνήμη
της πόλης.
Αυτός ήταν ο Λεωνίδας. Και πολλά ακόμη. Ένας σπάνιος άνθρωπος.
Η τελευταία πρόταση του τελευταίου ηλεκτρονικού μηνύματος που έλαβα
από εκείνον δυό μέρες πρίν φύγει, έγραφε: { Ζήσε την ζωή σου έτσι,
ώστε όταν πεθάνεις να είσαι ο μόνος που θα χαμογελάς ενώ όλοι γύρω σου
θα κλαίνε}. Και τα κατάφερε!
Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας φίλε!
Μαίρη Χουλιέρη-Τσουκαλά
Γραμματέας του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος Χαλκίδας. 28/8/2009