Αποστολόπουλος Νίκος
Η συνειδητή ευρωπαϊκή αποσιώπηση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος,
η πολιτική συνενοχή και η παραδειγματική τιμωρία του Έλληνα κακού «λύκου»
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ακούσαμε όλοι μας τις προηγούμενες ημέρες τον επικεφαλής του Eurogroup Jean - Claude Juncker να παραδέχεται ότι οι πάντες στην Ευρώπη γνώριζαν το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδος, άρα και πού αυτό θα οδηγούσε αν δεν λαμβάνονταν αυστηρά διαρθρωτικά μέτρα εγκαίρως. Αυτή η ομολογία σε συνάρτηση με την αναφορά του στην παραδοχή πρώην πρωθυπουργού της χώρας μας (τον οποίο βέβαια δεν μας κατονομάζει) ότι κυβερνούσε μια διεφθαρμένη χώρα, μας βάζουν σε σκέψεις για το ρόλο της Ε.Ε. και τη σχέση μεταξύ των αξιωματούχων της και των ελληνικών κυβερνήσεων της τελευταίας τουλάχιστον δεκαετίας.
Κανείς λοιπόν δεν ήξερε, αλλά όπως αποδείχθηκε όλοι γνώριζαν στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα ότι βαδίζει η χώρα μας με μαθηματική ακρίβεια στην οικονομική κατάρρευση και στην αδυναμία αποπληρωμής των περιβόητων δανείων του παρελθόντος και των πάσης φύσεως οικονομικών της υποχρεώσεων. Όλοι όμως σιωπούσαν για τους δικούς του λόγους ο καθένας χωριστά. Οι Ευρωπαίοι δανειστές μας για τον αυτονόητο λόγο που διέπει τη σχέση δανειστή και δανειζόμενου ώστε να συντηρείται μακροχρόνια ένα status quo οικονομικής εξάρτησης και παρεμβατισμού και η εκάστοτε ελληνική πολιτική ηγεσία, κυρίως των δύο μεγάλων κομμάτων, για να καθίσταται δυνατή η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας διαμέσου του λαϊκού ερείσματος που τους παρεχόταν απλόχερα με αντάλλαγμα πάντα μία θέση στο δημόσιο τομέα ή μια ρουσφετολογικής φύσεως ενέργεια. Κάπως έτσι «ευχαριστημένοι» οι πάντες φτάσαμε στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς όπου πρωταγωνιστεί η οικονομική δυσπραγία, η οικονομική αριθμολατρεία, η ανεργία, η κοινωνική απόγνωση και η απαισιοδοξία για το μέλλον. Ο ελληνικός λαός από πρωταγωνιστής της ιστορίας του παρελθόντος, μεταμορφώθηκε στο σύγχρονο κακό «λύκο» που εξαπατούσε όλα αυτά τα χρόνια την αθώα «ευρω-κοκκινοσκουφίτσα», σε μια διαφορετική θα λέγαμε ανάγνωση του δημοφιλούς αυτού παιδικού παραμυθιού. Αναλογιζόμενοι έτσι το τέλος του παιδικού αυτού αφηγήματος και προς τέρψη και «κάθαρση» (για να δανειστούμε και έναν όρο του αρχαιοελληνικού δράματος) των ευρωπαίων θεατών, ο Έλληνας κακός και δόλιος «λύκος» πρέπει να τιμωρηθεί για τις πράξεις του. Το ΔΝΤ, η Ε.Ε. και οι Ευρωπαίοι Γερμανοί και λοιποί δανειστές μας σε ρόλο σωτήρα και τιμωρού συγχρόνως, ανέλαβαν (ή καλύτερα τους επετράπη) να σχεδιάσουν αυτό το εγχείρημα προς αποκατάσταση της αδικίας και παραδειγματισμό των υπολοίπων υποψήφιων «κακών λύκων» που ορέγονται τα χρήματα των ευρωπαϊκών ταμείων και αποκλίνουν από τις επιταγές και τις νόρμες του ευρωπαϊκού και κατ’ επέκταση του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Η Ελλάδα, από την οικονομική ευμάρεια και τους κομπαστικούς ρυθμούς ανάπτυξης τους οποίους διατράνωνε τα περασμένα έτη, μετέβη στην εποχή του περιβόητου και ανελαστικού μνημονίου το οποίο ως ένα οιονεί φιρμάνι οφείλουμε να ακολουθήσουμε αφενός για να επέλθει η οικονομική μας ανάκαμψη και σωτηρία και αφετέρου για να τιμωρηθούμε για τα λάθη και τις παραλείψεις του παρελθόντος φτάνοντας ακόμα και στα όρια της ηθικής αυτομαστίγωσης καθώς και της οικονομικής εξαθλίωσης.
Πολλοί Έλληνες πολίτες, θέλοντας να περιγράψουν με γλαφυρό τρόπο την εξωγενή παρέμβαση στη χώρα, κάνουν λόγο για μια μοντέρνα «κατοχή» διαφορετικής μορφής μεν από εκείνη της γερμανικής περιόδου (που ούτως οι άλλως οι ιστορικές συγκυρίες ήταν διαφορετικές) αλλά ανάλογης σε επίπεδα περιορισμού της ελευθερίας των επιλογών και υπακοής - συμμόρφωσης προς μια αμείλικτη κεντρική αρχή εξουσίας. Η αποτυχία και αδυναμία του πολιτικού συστήματος της χώρας να αυτορυθμίσει θεμελιώδη και βασικά ζητήματα δημοσιονομικής φύσεως όλα αυτά τα χρόνια και η κοινωνική αγρανάπαυση λόγω της προσήλωσης και εμμονής των πολιτών στο εφήμερο και τη λογική του «δος ημίν σήμερον», συνηγόρησε καθοριστικά στο να βιώσουμε ad hoc μια ιδιαίτερη, διαφορετική και ιδιάζουσα οικονομική και θεσμική πραγματικότητα σαν τη σημερινή. Το παράδοξο είναι βέβαια, όπως αναφέραμε και στην αρχή του άρθρου, πως όλοι γνώριζαν σε Ελλάδα και Ευρώπη και έκαναν πως δεν ήξεραν ή αν προτιμάτε όλοι ήξεραν αλλά έκαναν πως δεν γνώριζαν. Όποια διατύπωση και να επιλεγεί, γίνεται αντιληπτή αμέσως η φαυλότητα του συστήματος. Η συνειδητή αυτή σιωπή σαφώς είναι πολύ χειρότερη από την άγνοια, την οποία εν τέλει μπορεί να δικαιολογήσει κάποιος προσχηματιζόμενος την απουσία επιθυμίας και ενδιαφέροντος να μάθει ή και την έλλειψη πληροφόρησης. Στην προκειμένη περίπτωση τίποτα από τα δύο φυσικά δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος των αιτιάσεων των ιθυνόντων για αυτή τη συνειδητή “omerta’’ όλων αυτών των χρόνων που για οικονομικής και πολιτικής φύσεως λόγους, αποτελούσε ένα είδος συμβολαίου μεταξύ της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας και της Ε.Ε.
Η δήλωση αυτή του κ. Γιούνκερ μας βάζει σε υποψίες τόσο για το μερίδιο ευθύνης της Ευρώπης απέναντι στη σημερινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδος, όσο και για τη συγκάλυψη που παρείχε στις ελληνικές κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών, παρόλο βέβαια που την αποποιείται προτάσσοντας το επιχείρημα του εξαπατώμενου. Η συνειδητή και από κοινού αποσιώπηση των οξύτατων δημοσιονομικών προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, η ήπια και μη επιτακτική αντιμετώπισή τους τα προηγούμενα χρόνια από την ελληνική πολιτική ηγεσία και η δημιουργία μιας ψευδούς εικόνας ευημερίας στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας συνιστούν ένα σύγχρονο έγκλημα σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας αποδεικνύοντας περίτρανα πως ο Ευρωπαίος βασιλιάς είναι γυμνός και ας προσπαθούν να μας πείσουν με τους αριθμούς και της αναλογιστικές τους μελέτες για το αντίθετο.
Αποστολόπουλος Νίκος
Υποψήφιος διδάκτορας Παν/μίου Αιγαίου
MSc ‘’Εκπαίδευση με χρήση νέων Τεχνολογιών’’ Παν/μίου Αιγαίου
Εκπαιδευτικός Α’/βάθμιας εκπαίδευσης