ΝΙΚΟΛΑΟΣ.Σ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Το θέατρο του παραλόγου στο Ελλαδιστάν συνεχίζεται, με μια τραγωδία που όμοια της δεν θα μπορούσε ποτέ να σκαρφιστεί και να δημιουργήσει ένα φυσιολογικό ανθρώπινο μυαλό, παρά μόνο ένα εξευρωπαϊσμένο τέρας νοημοσύνης σαν αυτό που το σκέφτηκε. Ζούμε σε συνθήκες παράνοιας τόσο που αρκετές φορές τσιμπιόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε αν όλο αυτό που βιώνουμε σήμερα μπροστά στα μάτια μας, είναι ένα κακό όνειρο, ένας περίεργος εφιάλτης ή είναι πραγματικότητα. Οι ρόλοι του έργου έχουν δοθεί από τους Ευρωπαίους σκηνοθέτες της παράστασης, με γνώμονα υποτίθεται την τέρψη και ικανοποίηση του κοινού, το οποίο όμως προσπαθεί λυσσαλέα κρεμάμενο από τα χείλη των ηθοποιών να καταλάβει κάτι από το
δυσνόητο και κακογραμμένο κείμενο. Την κατάσταση δυσκολεύουν ιδιαίτερα και οι δύο πρωταγωνιστές του έργου με τα παιχνίδια των λέξεων που σκαρφίζονται και χρησιμοποιούν εκτός κειμένου. Ο ένας π.χ με τη λέξη δημοψήφισμα, φέρνοντας σε αμηχανία και απόγνωση τους θεατές, τους εμπνευστές της παράστασης και εξοργίζοντας στην κυριολεξία όλους όσους είδαν και άκουσαν για τη παράσταση. Ο άλλος πρωταγωνιστής, που εξαρχής διαφωνούσε με το κείμενο και με την προοπτική του, συνεχίζει να διαφωνεί, συμφωνώντας για αυτό αλλά και για τη ροή του έργου συμμετέχοντας ενεργά στη παράσταση με μπρίο και ταπεραμέντο χρησιμοποιώντας λέξεις όπως π.χ δεν υπογράφω, ενώ βάσει κειμένου είναι σίγουρο ότι θα υπογράψει και με αυτό τελικά το αλλοπρόσαλλο παίξιμο του, συνδράμει με τη σειρά του καταλυτικά στην πλήρη αποχαύνωση των δύσμοιρων θεατών .Υπάρχουν έξω από την αίθουσα του θεάτρου και οι έξαλλοι επικριτές του έργου, αυτοί που αντιδρούσαν και αντιδρούν για το ευρωπαϊκό κείμενο και επιμένουν με σθένος στη δημιουργία ενός δικού μας αυτούσιου έργου, χωρίς όμως να έχουν ιδέα για το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενο, ποιο το νόημα του και ποιος θα είναι αυτός που θα το γράψει, είναι αυτοί που τελικά αντιδρούν για την αντίδραση, δηλαδή άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Σε αυτόν το κυκεώνα σκέψεων και προβληματισμών σε αυτή τη θυελλώδη κρίση που έχει περιβάλλει τη ζωή μας, τα μαύρα σύννεφα έχουν ριζώσει για τα καλά στον ουρανό μας περιορίζοντας αισθητά τον ορίζοντα και εμείς νωθροί ψάχνουμε εναγωνίως μία ηλιαχτίδα φωτός , αναζητώντας ελπίδα σε ένα μέλλον αβέβαιο . Τραγέλαφος η καθημερινότητα μας , η πίκρα και η απόγνωση έχουν κυριεύσει τη ζωή μας ζώντες σε ένα σκληρό και άνισο πόλεμο ματαιοδοξίας. Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία μα η ουσία είναι ότι αυτή βλήθηκε πρώτη στη μάχη και γίνεται αγώνας για να μην υποκύψει στα τραύματα της. Μια απορία δημιουργείται, η οποία εκπορεύεται από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα, ποιος ο λόγος της εξ αποστάσεως διοίκησης της χώρας από τους εταίρους μας; Ποιος ο λόγος των εκλογών και της εναπόθεσης ενός αχυράνθρωπου εντολοδόχου και εκτελεστή των αποφάσεων τους; Και όμως κάποιοι περιμένουν ως μάνα εξ ουρανού τις επικείμενες εκλογές για τους δικούς τους προφανώς λόγους. Οι υπόλοιποι όμως αγωνιούν για τους ίδιους, για τα παιδιά τους, για την επιβίωση τους. Η ανεργία έφτασε σε ύψη ρεκόρ, οι δουλειές με το σταγονόμετρο, οι μισθοί και οι συντάξεις συνεχίζουν την κατιούσα, οι τιμές των προϊόντων παραδόξως την ανιούσα, η αγορά νέκρωσε, η ανάπτυξη αόρατη ,η δίκαιη κατανομή των βαρών, λόγια εύηχα για να χαδέψουν τα αυτιά μας και οι περιβόητες επενδύσεις αέρας κοπανιστός. Ένα όμως είναι σίγουρο και οφθαλμοφανές για αυτό και είναι απαραίτητη πλέον η ησυχία…… σουτττττττττ!!!! Μην ξυπνήσει.. Η χώρα κοιμάται, Καληνύχτα Ελλάδα..
ΝΙΚΟΛΑΟΣ.Σ.ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΙΔΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ε.Α.Υ.Ν.ΕΥΒΟΙΑΣ
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ Π.Ο.ΑΣ.Υ