Του Νίκου Γεραλή*
Μπροστά
στη νέα επίθεση που θα δεχθούμε και ενόψει της κλιμάκωσης της αντίδρασής μας,
τελευταία έχει επανέλθει το ερώτημα κατά πόσο είναι αποτελεσματικές και
αναγκαίες οι απεργιακές (και όχι μόνο) κινητοποιήσεις, αν αξίζει τον κόπο
κανείς να χάνει το μεροκάματο, αν παίρνουν χαμπάρι οι κυβερνώντες, κ.ά.
Πάνω σ’ αυτό
το σκεπτικό, σχεδιάστηκαν και καλλιεργήθηκαν διάφορα ιδεολογήματα του τύπου
«κάτσε στο σπιτάκι σου, κοίτα τη δουλίτσα σου» ή «τόσες απεργίες δεν εμπόδισαν
το πέρασμα των μέτρων» ή «τι θες τώρα, εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα»
κ.ά.
Παράλληλα
προωθούνται σκόπιμα και οπορτουνιστικές απόψεις για διαφορετικές ή εναλλακτικές
μορφές πάλης γιατί οι απεργίες είναι ξεπερασμένες ή κινητοποιήσεις εργαζομένων
με «χτυπημένη κάρτα εργασίας».
Έτσι
φτάσαμε στο σημείο, από την πλευρά της «τρικομματικής κυβέρνησης» και των
πατρώνων της, να μπαίνει ανοιχτά πλέον το ζήτημα κατάργησης και ποινικοποίησης
της απεργίας.
Φτάσαμε στο σημείο κάθε κλάδος που κινητοποιείται για να
διεκδικήσει και να παλέψει να είναι αντιμέτωπος με το πιο σκληρό και βίαιο
πρόσωπο του αυταρχικού κράτους, τις δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ) και τις
επιστρατεύσεις...
Αν σύμφωνα
με τις απόψεις αυτές οι απεργίες είναι αναποτελεσματικές και ξεπερασμένες,
γιατί σε κάθε κινητοποίηση χτυπάνε τους εργαζόμενους με λύσσα;
Γιατί τα
«παπαγαλάκια» των αστικών ΜΜΕ κάθε φορά που εργαζόμενοι κατεβαίνουν στο δρόμο,
τους παρουσιάζουν σαν κοινούς εγκληματίες,
τραμπούκους ή υπαίτιους για τα δεινά των υπολοίπων;
Γιατί οι
μηχανισμοί του «ευαίσθητου κράτους» σκηνοθετούν προβοκάτσιες σε βάρος των
εργαζομένων, όπως έγινε πρόσφατα στο Υπουργείο Εργασίας με τους συνδικαλιστές
του ΠΑ. ΜΕ.;
Όλα αυτά τα κάνουν γιατί φοβούνται
κάθε απεργία, κάθε εργατική κινητοποίηση.
Γιατί
τρέμουν στο ενδεχόμενο, μέσα απ’ αυτούς τους αγώνες το εργατικό κίνημα να
αντιδράσει μαζικά, με ταξική συσπείρωση και πολιτικά στοχευμένη κατεύθυνση. Τρομάζουν
γιατί ξέρουν καλά πως αν συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι τη δύναμή τους, τους
πήρε και τους σήκωσε.
Έτσι
λοιπόν κάθε εργαζόμενος οφείλει να αναρωτηθεί: πρέπει να αντισταθούμε σε αυτή
τη λαίλαπα του κεφαλαίου και στο μέλλον που ετοιμάζουν σε μας και τα παιδιά μας,
υπάρχει περίπτωση να σταματήσει η καταπίεση και η εξαθλίωσή μας αν δεν παλέψουμε;
Η
απάντηση είναι «καθαρή και ξάστερη» και πηγάζει από την εμπειρία δεκαετιών. Στη
μακρόχρονη πορεία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, γνωρίζει κανείς έστω και
μια κατάκτηση που να μην ήταν αποτέλεσμα μακρών και επίπονων αγώνων ή
κινητοποιήσεων;
Ξεχνιούνται
οι χιλιάδες γνωστοί ή άγνωστοι ήρωες που θυσίασαν ακόμη και τη ζωή τους;
Χαρίστηκε ποτέ έστω και το παραμικρό; Όχι βέβαια.
Το βασικό
όπλο που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για να αποκρούσουν, ιδιαίτερα στις σημερινές
συνθήκες, τη βάρβαρη πολιτική που τους ισοπεδώνει και τους στερεί τα
στοιχειώδη, είναι η απεργία, που κατακτήθηκε μέσα από σκληρούς και αιματηρούς
αγώνες στα πεδία των ταξικών μαχών.
Άρα το πρώτο
που πρέπει να προβληματίσει όλους μας σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την αναγκαιότητα των αγώνων, δεν είναι η
μορφή τους αλλά το περιεχόμενό τους.
Άλλο
ένα σημαντικό στοιχείο για προβληματισμό των εργαζομένων, είναι η συμπεριφορά
των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως αυτός
εκφράζεται μέχρι σήμερα κυρίως από τις δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ & ΔΑΚΕ στους
κόλπους της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.
Βασικός τους
στόχος όλα αυτά τα χρόνια ήταν, και παραμένει ακόμη, η χειραγώγηση του εργατικού
και γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Προκηρύσσουν ακόμη κα σήμερα απεργίες ή
άλλες κινητοποιήσεις, με ρηχό περιεχόμενο και χωρίς ποτέ να δίνουν έμφαση στην
οργάνωσή τους. Αγώνες χωρίς τα στοιχεία της αμφισβήτησης και του
ριζοσπαστισμού. Προτείνουν την αλλαγή της αστικής πολιτικής ή τη διαπραγμάτευση
των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, ώστε να γίνουν πιο φιλολαϊκά. Με δυο
λόγια «τουφεκιές στον αέρα».
Όλοι αυτοί που
υπηρέτησαν ή υπηρετούν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, έχουν
αποκλειστικά την ευθύνη για την αρνητική εξέλιξη των αγώνων, την όποια αναποτελεσματικότητα
και την απαξίωσή τους. Είναι αναξιόπιστοι και αφερέγγυοι. Αποδείχτηκαν ανίκανοι
για την ηγεσία και καθοδήγηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Παίξανε το
παιχνίδι των κομμάτων που εκπροσωπούσαν, παραμένουν στελέχη αυτών των κομμάτων
ή άλλων που «γεννήθηκαν από την ίδια μήτρα» την τελευταία διετία και τελευταία
εμφανίζονται και σαν αντιμνημονιακοί. Πρέπει λοιπόν οι εργαζόμενοι να
απαλλαγούν οριστικά από δαύτους, να τους βάλουν στο περιθώριο, συμμετέχοντας
ενεργά στα συνδικάτα ώστε να αλλάξουν τους συσχετισμούς και να αναδείξουν νέους ηγέτες με όραμα.
Η αστική τάξη και τα επιτελεία της, δεν θα κάνουν πίσω ούτε θα
σταματήσουν μόνοι τους το καταστροφικό τους έργο.
Έχοντας
στην υπηρεσία τους την πλειοψηφία των ΜΜΕ, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν μεγάλη μερίδα
εργαζομένων ότι τα μέτρα είναι αναγκαία, ότι πρέπει να μείνουμε στο ευρώ πάση
θυσία, ότι αν φύγουμε από την Ε.Ε. θα πεινάσουμε, ότι θα έρθει ανάπτυξη κλπ.
Αυτό
είχε σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων να ξεκόψει από τη μάχη. Έτσι
δόθηκαν αγώνες όπου η συμμετοχή δεν ήταν αντίστοιχη της επίθεσης και πέρασαν
μέτρα που δεν έπρεπε.
Τώρα
όμως, όλοι καταλαβαίνουμε μέσα από την καθημερινότητα ότι η κατάσταση αυτή έχει
χειροτερέψει δραματικά τη ζωή μας και καμιά βελτίωση δεν υπήρξε παρά τα μνημόνια.
Γνωρίζουμε όλοι ότι επιδίωξη
της κυβέρνησης είναι να μας πάνε όλους στα 400 ευρώ το μήνα!
Με αντίστοιχη κατάργηση στα εργασιακά
δικαιώματα που συνδέονται όχι μόνο με το μισθό, αλλά με την ίδια τη ζωή μας
(κατάργηση επιδομάτων, παροχών υγείας και ασφάλισης, ωράρια, άδειες κ.ά.).
Δεν υπάρχει δικαιολογία σήμερα για αδιαφορία στον αγώνα, για απουσία
από κάθε απεργία, από κάθε κινητοποίηση.
Με
δεδομένο ότι χωρίς αγώνα και θυσίες οι μέρες που έρχονται θα είναι όλο και πιο
μαύρες, αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το αύριο.
Απαιτείται
συντονισμένη και συλλογική δράση στα πλαίσια μιας ευρύτερης λαϊκής συμμαχίας. Η
δημιουργία κινήματος ταξικού, που θα εμπνέει και θα καθοδηγεί τους εργαζόμενους
και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ώστε να οργανώσουν τους αγώνες τους και μέσα από μια
αγωνιστική πορεία να γίνει το άλμα προς τη λαϊκή εξουσία, όπου πια θα
οργανώσουν όλη την κοινωνία, με βάση τις δικές του ανάγκες.
Βασικός
στόχος μας πρέπει να είναι η μαζικότητα στους αγώνες, η συλλογικότητα στη δράση
και καθημερινή πάλη με τις συνέπειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής σε όλα τα
επίπεδα (χαράτσια, υγεία, παιδεία, φόροι, ανεργία, αυταρχισμός).
Να
δημιουργήσουμε έτσι ένα πλατύ κοινωνικό συμμαχικό κίνημα από τα κάτω που θα
καθοδηγεί και θα εμπνέει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Εμείς είμαστε η δύναμη, κανένας να μη
φοβηθεί. Με
τον αγώνα μας μπορούμε να ανατρέψουμε τη βάρβαρη κατάσταση που ζούμε. Η
τρομοκρατία και η καταστολή από την κυβέρνηση, δείχνει την ανησυχία τους
μπροστά στην οργανωμένη ταξική πάλη των εργαζόμενων. Δείχνει την αδυναμία τους
να σταματήσουν το καινούργιο που, αργά ή γρήγορα, θα έρθει.
Μπορούμε
με μπροστάρη το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ να ελπίζουμε σε αγώνες που θα μπορούν
όχι μόνο μνημόνια να ανατρέψουν, αλλά να δημιουργήσουν όρους ελπίδας και
προοπτικής για όλο το λαό.
Σε
αυτές τις συνθήκες λοιπόν, η πανεργατική απεργία στις 20 Φλεβάρη αποκτά
τεράστια σημασία και πρέπει να αποτελέσει τη μαζική και μαχητική απάντηση της
εργατικής τάξης. Για να υπογραφεί νέα Εθνική Συλλογική Σύμβαση και κλαδικές
συμβάσεις. Για να μη μείνει κανένας εργαζόμενος απροστάτευτος. Για να μην
απολυθεί κανένας εργαζόμενος. Για να μπει φραγμός στους ασήκωτους φόρους και
στα χαράτσια. Όλοι μαζί να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στον αγώνα, στην απεργία,
που προσπαθεί να απαγορεύσει η κυβέρνηση.
Ο αγώνας των
εργατών, η συμμαχία τους με τα φτωχά λαϊκά στρώματα μπορεί σήμερα να εμποδίσει
τους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και τον αυταρχισμό της κυβέρνησης.
Οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί
που δε δόθηκαν ποτέ.
Ροβιές 15 φλεβάρη 2013
* Ο Νίκος Γεραλής είναι
Πρόεδρος Σωματείου
Εργατ/λων
Δήμων Β. Εύβοιας