(με
αφορμή το συμβάν σε χωριό της Εύβοιας)
Άντρας
ένιωσε απατημένος και αποφάσισε παρέα με ομοϊδεάτες του να υπερασπιστούν την
«τιμή» του και να λύσουν τις διαφορές της σχέσης του με αυτό που νομίζουν πως
ξέρουν καλύτερα: βία και διαπόμπευση. Το περιστατικό που έλαβε χώρα σε χωριό
της Εύβοιας και βγήκε στη δημοσιότητα,
αποτελεί ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό γεγονός που προστίθεται στα ολοένα
αυξανόμενα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας και σεξισμού. Σε αυτό προστίθεται
ένας υποβόσκων φασισμός-καθώς οι θύτες φέρεται να σχετίζονται με την
ακροδεξιά-, αλλά και η σιωπή μιας μικρής κοινότητας, όπου διαπράττεται μπροστά
στα μάτια της ένα έγκλημα και προτιμά να απέχει ή να σιωπά-πιθανώς λόγω φόβου ή
τουλάχιστον αδιαφορίας.
Η
μοιχεία έχει πάψει να αποτελεί –νομικά αλλά και συνειδησιακά- θέμα
κατηγορητηρίου εδώ και 30 χρόνια. Οι εποχές της ταπείνωσης των ανθρώπων που
ξέφευγαν από τους όρκους της μονογαμίας έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και δεν θα
έπρεπε παρά να αποτελούν ιστορικές αναφορές σε μια κοινωνική πραγματικότητα του
παρελθόντος, η οποία καμία σχέση δεν έχει με τις αντιλήψεις και τις αξίες που
ακολουθούμε τη σύγχρονη εποχή.
Όμως
η πατριαρχία καλά κρατεί. Και φυσικά βρίσκεται ιδιαίτερα ενισχυμένη στους
κόλπους της ακροδεξιάς ιδεολογίας, όπου η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως υποκείμενο
μόνο στο ρόλο της αναπαραγωγής και «οφείλει» σύμφωνα με τους νοσταλγούς των
ναζί, να βρίσκεται στο σπίτι για να μεγαλώνει τους γόνους της φυλής. Το
δεχόμαστε; Ε, όχι!
Η
διαπόμπευση και η χρήση ψυχικής και σωματικής βίας αποτελούν εγκλήματα και το
σύστημα δικαιοσύνης οφείλει να επαγρυπνεί ώστε να προστατεύσει τα θύματα και να
τα δικαιώνει. Οι γυναίκες δεν είναι ιδιοκτησία κανενός- είτε πρόκειται για τις
συζύγους/συντρόφους είτε για συγγενείς είτε για υπαλλήλους/συνεργάτιδες. Ο κάθε
άνθρωπος είναι κύριος/ια του εαυτού του/της και κανείς δεν έχει δικαίωμα να
ορίζει τις επιλογές των συντρόφων του.
Όμως
η κοινωνική πραγματικότητα απαριθμεί πολλαπλές σκληρές ιστορίες γυναικών που
πέφτουν θύματα της πατριαρχικής ιδιοκτησιακής αντίληψης των αντρών-συντρόφων
τους. Ορισμένες από αυτές βγαίνουν στην επιφάνεια, αλλά και πάλι δεν είναι
δεδομένη η δικαίωση του θύματος. Πολλές φορές σιωπά λόγω ντροπής-λες και φταίει
για την άσκηση βίας πάνω της ή λόγω φόβου. Η κοινωνία μας οφείλει να
προστατεύει τα θύματα, να ενοχοποιεί τους θύτες και να τους απομονώνει, αλλά
και να αντιδρά στα όσα συμβαίνουν στο
διπλανό σπίτι.
Είναι
σημαντικό οι γυναίκες να είναι χειραφετημένες, ώστε να μπορούν να σταθούν στα
πόδια τους και να μην εξαρτάται η επιβίωσή τους από κάποιον που δε θα μπορούν
να αποδεσμευτούν. Στην Ελλάδα των μνημονίων και της λιτότητας, όπου το ποσοστό
ανεργίας των γυναικών είναι σε υψηλότατα επίπεδα και ειδικά των νέων φτάνει στο
65%, η οπισθοδρόμηση βγαίνει στη
επιφάνεια.
Αγωνιζόμαστε
για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση, χωρίς διακρίσεις λόγω φύλου, χωρίς σεξιστική
βία, με θεσμούς, υποδομές και κοινωνικά αντανακλαστικά που θα καταδικάζουν κάθε
είδους «αντριλίκι» και θα στρέφουν την ντροπή στο δράστη. Δε θα δείξουμε καμία
ανοχή στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως της αυτονομίας του
σώματος, της ελευθερίας επιλογών και της ζωής χωρίς φόβο και καταπίεση. Αυτό
έπρεπε να είχαν κάνει και οι συμπολίτες μας στο περιστατικό που περιγράφηκε,
πόσο μάλλον το σύστημα δικαιοσύνης.
Τμήμα
Φεμινιστικής Πολιτικής/Φύλου ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ