Του Π Β
Φυσικά και πάντα φταίνε όλοι οι άλλοι για αυτό που περνάμε.
Φυσικά και οι αιτίες της κρίσης γίνονται αφορμές ακόμα και
για να τσακωθούμε για ψύλλου πήδημα ή και να σκοτώσουμε.
Η πνευματική μας υγεία , η όρεξή μας να ασχοληθούμε, η
αντίστασή μας κάθε μέρα στο να επιβιώσουμε με τις εξελίξεις έγιναν καθημερινή
ρουτίνα. Βαριεστιμάρα και υποταγή.Αν δεις τις
λεπτομέρειες ανησυχείς
περισσότερο για τη διάβρωση και την κατάντια.
Οι κάδοι ανακύκλωσης αδειάζουν συχνά πυκνά με τα σκουπίδια
μαζί. Όλος ο κόπος της οικογένειας να ξεχωρίζει τα καλά από τα κακά, η
διδασκαλία στη γιαγιάς και στα παιδιά να ξεχωρίζουν τα πλαστικά, τα γυαλιά, και
τα μέταλλα για να σώσουμε τον κόσμο,
φαίνεται να πάει στράφι.
Από την άλλη το τουριστικό μας μέρος δέχεται την επίθεση των
κάφρων που αφήνουν οπουδήποτε τα σκουπίδια τους, να περιμένουν μάταια το τοπικό
απορριμματοφόρο που πια είναι αντιοικονομικό και δεν έρχεται ποτέ. Οι ντόπιοι
κάφροι πάλι λυμαίνονται τις γράνες, σαν ανοιχτές χωματερές, περικυκλώνοντας τα
χωριά με κάθε λογής σκουπίδια.
Το μεγάλο θέμα της θέρμανσης βάζει σε κίνδυνο ότι χρυσάφι
μας απέμεινε, τα Δάση μας. Με το πετρέλαιο στα ύψη είναι δύσκολο να πεις στον
φτωχό μη κόβεις πεύκα να ζεστάνεις τα παιδιά σου. Τόσα χρόνια τα τζάκια στα
χωριά κάπνιζαν και τα δάση φυσιολογικά γεννούσαν άλλα δέντρα προφταίνοντας τα
λιγοστά τσεκούρια.
Σήμερα όμως τα τζάκια έγιναν πιο αδηφάγα, πιο πολλά και οι
οικονομικές ανάγκες τεράστιες. Η κοινή περιουσία μας , γίνεται όχι μόνο
αντικείμενο πρώτης ανάγκης για να ζεσταθούμε εμείς, αλλά και τρόπος να βγάλουν
το μεροκάματο οι υλοτόμοι και περιουσίες οι ξυλέμποροι. Το αλυσοπρίονο είναι
συνηθισμένος θόρυβος στο δάσος και τα φορτωμένα αγροτικά παίζουν κρυφτό με τις
αδύναμες υπηρεσίες.
Οι ηλεκτροβόροι βιολογικοί καθαρισμοί στέλνουν τα λύματα
ανεπεξέργαστα στη θάλασσα και σιγά σιγά οι μη στεγανοί βόθροι γεμίζουν τα
πηγάδια λύματα, χωρίς να υπάρχει κανένας φόβος ελέγχου και ποινών.
Ο κόσμος που καταρρέει γύρω μας ψάχνει για υγεία, παιδεία,
τρόπους να πληρώσει τα χρέη του ή να βρει το αυριανό του φαΐ. Το να βλέπει λίγο
μακρύτερα , δηλαδή τη δοκιμασία του φυσικού περιβάλλοντος που τόσα χρόνια μας ταΐζει
και μας φιλοξενεί στη Βόρεια Εύβοια, γίνεται σκέψη πολυτελείας.
Όμως η μοναδική ελπίδα, ο μόνος προστάτης του ντόπιου
μέλλοντος, δυστυχώς ή ευτυχώς , είμαστε εμείς. Οι τελευταίοι στρατιώτες που
πρέπει να υπερασπιστούμε την ομορφιά της περιοχής μας με όπλα τη παιδεία, την
υπερηφάνεια και το λόγο μας.
Γιατί χωρίς τόπο, δεν υπάρχει ούτε κρίση. Χωρίς χώμα, νερό,
δέντρα και θάλασσα υπάρχει μόνο ο
θάνατος.