Καταιγίδες

Του Π  Β 

Καιρό είχε η γη της Βόρειας Εύβοιας να νιώσει το νερό. Θύμα μεγάλο η ελαιοπαραγωγή που έπεσε στο ελάχιστο, εξαιτίας του ακατάλληλου καιρού την ακατάλληλη στιγμή, δηλαδή τη στιγμή της ανθοφορίας.

Από την άλλη η καθυστέρηση των κρύων ανάβει αργότερα τις σόμπες , όταν έχουμε γιορτή ή επισκέψεις  ψιλοανάβουν και τα καλοριφέρ, για να δείξουμε ευρωστία .Γλυτώνουν έτσι μια σειρά από τα πεύκα ΜΑΣ το σφάξιμο, από  τους αποθρασυμένους λαθροϋλοτόμους.

Το βράδυ οι λιγοστές έξοδοι οδηγούν σε απόγνωση τα μαγαζάκια που ο κόσμος ψιλομπεκρόπινε και χοντροκουβέντιαζε. Ιδιαίτερα ανήσυχοι και επίδοξοι υποψήφιοι που ψάχνουν να βρουν κάπου κόσμο και αναγκάζονται να πιάνουν τις γωνίες για χαιρετίσματα.

Διέξοδος στα αδιέξοδα ο καναπές μπρος τη τιβι,  με τη συνεχή πλύση εγκεφάλου από αδιέξοδες συζητήσεις ανθρώπων, που δεν κουβεντιάζουν αλλά επιβάλλουν τις απόψεις τους. Μαθαίνει

κανείς να κλείνει  σε όλες τις πτώσεις το απολύω, το περικόπτω, το εξαπατώ και το ψευδολογώ.

Ένας χείμαρρος δημιουργείται από καταιγιστικές ερωτοαπαντήσεις, που τελικά ξεπλένουν το μυαλό από τη διάθεση, αποκοιμίζουν και κουράζουν, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τόσοι πολλοί απολυμένοι, τόσοι πολλοί αυτόχειρες , τόσοι πολλοί άφραγκοι και ακόμα οι ίδιες απειλές: Θα φύγουμε από το ευρώ, δεν θα πάρουμε τη δόση ή τελικά θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα μας αναγκάσει να μεταναστεύσουμε.

Ήδη έχω δεκάδες γνωστούς και φίλους που έχουν φύγει από τη χώρα ή που ετοιμάζονται να φύγουν, χωρίς να προφτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανέβει στην εξουσία. Πιθανότατα αν πάρει ο Τσίπρας τις επόμενες εκλογές τότε η έρημος Ελλάδα θα είναι ήδη γεγονός, προτού προφτάσει να κάνει ότι του καταμαρτυρούν. Ας πούμε δηλαδή ότι με το ΣΥΡΙΖΑ θα ξαναγεμίσει η χώρα…

Η ανάθεση της πολιτικής στην ελληνοφρενοβλάβεια αποπροσανατολίζει εσκεμμένα από τα προβλήματα. Ότι και να πει ο Άδωνις δουλειές δεν φυτρώνουν, ότι και να υπερασπιστεί ο Σίμος πετρέλαιο δεν βάζει κανείς. Ο κόσμος στους δρόμους είναι η λύση αλλά ο κόσμος που πιστεύει σε αυτή τη λύση είναι λίγος και ασύντακτος. Το γκάλοπ των εκλογών είναι η παγίδα όσων απαντούν και όσων έχουν ακόμα τηλέφωνο.

Παρηγοριά το μήνυμα από τη πρόκριση της Εθνικής. Ότι υπάρχουν ακόμα πράγματα που μπορούν να μας κάνουν να χαμογελάσουμε  όλοι οι έχοντες την Ελληνική ιδιότητα. Αλλά πάλι αυτό το ότι χαμογελώ μαζί με τον Προβόπουλο, τον Σαμαρά και τον Πάγκαλο για το γκολ του Μήτρογλου, μου δημιουργεί νέους μηχανισμούς άμυνας.

Βάζω πάλι στο εμπιθρή (σύγχρονο πικάπ για τους παλιότερους) να ακούσω τον Σαββόπουλο:

Στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει
στα καφενεία μπιλιάρδο, καλαμπούρι και χαρτί
Στέκει στο περίπτερο διαβάζει
φυλλάδες με μιάμιση δραχμή
Όχι, όχι αυτό δεν είναι τραγούδι
Είναι η τρύπια στέγη μιας παράγκας…

…Ο μάγκας δεν μαζεύει τη γόπα γιατί έκοψε το κάπνισμα και ο χαφιές δεν έχει από ποιόν να πληρωθεί και ποιόν να καρφώσει.

Η καταιγίδα είναι γεγονός. Είναι η βραδινή μου σιωπηρή απόλαυση. Μόνο που η βροχή δυστυχώς δεν πρόφτασε να καρπίσει τις ελιές για φέτος. Υπάρχει και το «ευτυχώς» όμως: Δεν γίναμε και σαν τις Φιλιππίνες!

Δημοσιεύθηκε στις 23-11-2013 στο Παλμό της Βόρειας Εύβοιας