του Λεωνίδα Τζάνη
Οι λίγες ώρες ύπνου πριν να ξεκινήσω για τον βουνό ήταν ιδιαίτερα ανήσυχες. Πολύ άγχος και στο μυαλό μου συνέχεια στριφογύριζε η διαδρομή. Τις τρεις ώρες ύπνου “ανεβοκατέβηκα” το βουνό πάνω από 10 φορές, με τις μισές μάλιστα να χάνω και τον δρόμο μου!! Σπάνια έχω αγχωθεί τόσο πολύ για μία ανάβαση. Μάλιστα για την ανάβαση στο Ξηρό Όρος που έχω κάνει άλλες δύο φορές, με την τελευταία μαζί με την οικογένεια μου. Δεν ξέρω αλλά το άγχος είχε να κάνει πιο πολύ με την ώρα της έναρξης στις 03:30, συνάμα με το γεγονός ότι λιγοστό φεγγάρι απέμενε στον ουρανό για να μου αντανακλά λίγο από το φως του ήλιου. Η ανησυχία μεγάλωνε καθώς νόμιζα ότι τα μεγάλα έλατα θα μου έκρυβαν εκείνο το ελάχιστο φώς.
Μισή ώρα μου πήρε για να φτάσω με το αυτοκίνητο από τον Νέο Πύργο στους Καταρράκτες του Δρυμώνα και μόλις πάτησα το πόδι μου δίπλα στο κιόσκι, ο δροσερός αέρας που μου χάιδεψε το πρόσωπο εξαφάνισε κάθε ίχνος άγχους. Οι κόρες των ματιών διαστάλθηκαν και αμέσως προσαρμόστηκαν στο σκοτάδι. Αυτά τα δέντρα που λίγες ώρες πριν είχαν γίνει εφιάλτης μου ήταν εδώ μπροστά μου και ήδη άρχισαν να με σαγηνεύουν με το λίκνισμα. Οι αμφιβολίες μου εξανεμίσθηκαν, το άγχος έγινε πόθος, αμέσως μπήκα ανάμεσά τους και αφέθηκα να με οδηγήσουν στη κορφή τους.
Η ευκολία, ακόμα και με τέτοιες συνθήκες, εύρεσης των σημάτων της διαδρομής, μου έδωσε την χαρά μέσα από το λιγοστό φως να απολαύσω αυτόν τον περίεργο χορό των σκιών γύρο μου. Πολλούς από σας, μην εξαιρώντας τον εαυτό μου, τις περισσότερες φορές μας φοβίζουν αυτά τα παιχνίδια του σκοταδιού με το ελάχιστο φως, αλλά καθώς ανέβαινα κατάλαβα κάτι. Η διάθεση, η ψυχολογία σου, πλάθουν αυτές τις σκιές γύρο σου άλλοτε σαν μάγισσες, τέρατα και λογιών κινδύνους αλλά εδώ γύρω μου μόνο Νύμφες λικνιζόταν ανάμεσα στους κορμούς των δέντρων. Πλήθος Ορειάδων που μου τραγουδούσαν το θρόισμα των κλαδιών, μοσχοβολούσαν έλατο, μου έκαναν παρέα. Με συντρόφευσαν μέχρι που μετά από ένα διάστημα σχετικά απότομης ανάβασης έφτασα στο “λημέρι” τους.
Οι κορυφές του Ξηρού Όρους σχηματίζουν ένα ημικύκλιο που μέσα τους περικλείουν ένα μικρό οροπέδιο, ένα δάσος από έλατα σαν μια “χούφτα” με τόσο ομορφιά που ξεπερνάει τα όρια που μπορεί να περιορίσει η λέξη. Έχω βρεθεί εκεί μέσα με χιόνι μέχρι τα γόνατα αλλά και όταν ήταν στολισμένο με του Μαγιού τα χρώματα. Μα σήμερα βρέθηκα μες την νύχτα και στάθηκα καθώς από ένα άνοιγμα των σκιών και των δέντρων θέλησα να αποθανατίσω το λιγοστό φεγγάρι αντάμα με τ αστερία. Για τις ανάγκες της φωτογραφίας ξάπλωσα στο έδαφος και ξάφνου ένοιωσα μια ζεστασιά τόσο οικία λες και έγινα ένα με το έδαφος, με αγκάλιασαν το χώμα, οι ρίζες όλων αυτών των ελάτων γύρω μου, ενώθηκα με το δάσος, μοιράστηκα την ανάσα του μα κυρίως αυτή την ζεστασιά που ακόμα συγκλονίζει το κορμί μου. Παράτησα την φωτογραφία και αφέθηκα να απολαμβάνω μαζί με τα έλατα, το φεγγάρι και τα αστέρια από πάνω μας. Σχεδόν πήγα να ξεχάσω και τον σκοπό που μ έφερε εδώ, μα τελικά σηκώθηκα για να ανέβω λίγο πιο πάνω αφήνοντας πια το δάσος μου πίσω .