Είχα ένα παλιόφιλο…. ..τον λέγανε Θανάση.
Όμορφη φατσούλα, με αστραφτερό έξυπνο βλέμμα και πολύ δραστήριος .
Από τη πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο μικρό σχολείο ο Θανάσης έκανε το θαύμα του. Έσπρωξε έναν συμμαθητή μας με αποτέλεσμα να σπάσουν τα δόντια του. Ο δάσκαλός τον φώναξε και του είπε ¨ Θανασάκη έλα αύριο με τον κηδεμόνα σου ¨ .
Δεν κατάλαβε ο μικρός και χρειάστηκε η συνδρομή των μεγαλύτερων μαθητών, για του εξηγήσουν τη λέξη κηδεμόνας.
Έκτοτε έμελε να ακούει αυτή τη φράση συνεχώς ,καθ’ ότι σκανδαλιάρης και ζημιάρης είχε μια ροπή προς τη τιμωρία. Καθώς μεγαλώναμε, μεγαλώνανε και τα έργα του Θανάση. Ο δύσμοιρος πατέρας του δεν προλάβαινε να πηγαινοέρχεται στο σχολείο. Η κατάσταση συνεχίστηκε και στο επόμενο σχολείο με …αναβαθμισμένες επιδόσεις. ΄ Άλλοτε ενοχλούσε συμμαθητές του, άλλοτε έμπαινε κρυφά στο σινεμά, πότε-πότε έκλεβε κορόμηλα και άλλοτε κυκλοφορούσε στους δρόμους μετά την 7η απογευματινή. Αστείες παραβάσεις για την εποχή μας δηλαδή...
Καθώς μεγάλωνε και ήθελε να ορίζει και να εξουσιάζει τον εαυτό του, τον ενοχλούσε που άκουγε τη φράση ¨έλα αύριο με το κηδεμόνα σου ¨ . Από την άλλη όμως τον βόλευε και το άσυλο, λόγω ακαταλόγιστου της ηλικίας της του.
Στα δεκαεφτάμιση ερωτεύτηκε . Δεν το πολυσκέφθηκε και πήρε δρόμο για το σπίτι της αγαπημένης του. Στην πόρτα όμως τον πρόλαβε ο μέλλοντας …πεθερός και του είπε ¨έλα αύριο με το κηδεμόνα σου¨ είσαι μικρός …και τα γνωστά ..Πάλι τα ίδια ! Τι προσβολή και αυτή! Κανείς δεν τον υπολόγιζε ακόμη!
Περάσανε τα χρόνια. Μεγαλώσαμε, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Σπουδές , αποκατάσταση, οικογένεια ,υποχρεώσεις, αλλά και ιδέες ,πολιτική ,αγώνας Μάθαμε για την κηδεμονευόμενη και την ακηδεμόνευτη Δημοκρατία κ.α.
Του Θανάση του έμεινα η συνήθεια του κηδεμόνα. Φρόντισε να έχει πάντα ένα κηδεμόνα πάνω από το κεφάλι του. Το κόμμα ,ο μηχανισμός ,η πελατειακή σχέση και όλα τα γνωστά στην ¨ καθ’ ημάς ¨πατρίδα.
Πότε -πότε μάθαινα για αυτόν .Ατύχησε στο γάμο του και τώρα έχει την κηδεμονία -επιμέλεια των παιδιών του. Στα 57 βρέθηκε απολυμένος. Άνεργος τώρα προσπαθεί για την επιβίωση με ηθικό πεσμένο και με τα όνειρα συντρίμμια. Η ανεργία, η ανατροπή των εργασιακών και συνταξιοδοτικών κεκτημένων, το αβέβαιο μέλλον των παιδιών, τον έχουν φέρει στα όρια της κατάθλιψης.
Τη περασμένη βδομάδα δέχτηκα ένα απρόσμενο ,αλλά ευχάριστο τηλεφώνημα.
-Παλιέ μου Κολλητέ σωθήκαμε! Αποκτήσαμε κηδεμόνα. Όχι έναν αλλά τρεις. Σωθήκαμε σου λέω!
-Ναι Θανάση ;
-Δεν είδες; Αναλαμβάνουν αυτοί τώρα .Και τους εξοπλισμούς μας. Πόσο δυσβάσταχτοι είναι οικονομικά οι εξοπλισμοί!.
-Κάτι άκουσα ,μπορεί να είναι και έτσι ,ο χρόνος θα δείξει…..
-Μα τι λες τώρα το άκουσα με τα αυτιά μου .Το είπε μάλιστα και ο Αυτιάς !!
-Θανάση καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ;
-Όχι .
-Ούτε και εγώ.
-Ναι αλλά, τα χρόνια που είχε τη κηδεμονία ο πατέρας μου, εγώ περνούσα καλά. Εγώ έσπαγα ..πλάκα και εκείνος πλήρωνε για όλα . Μη κοιτάς που δεν μπορώ να κάνω τα ίδια εγώ στα παιδιά μου, λόγω ανεργίας …
-Δηλαδή ρε Θανάση ,βλέπεις οι κηδεμόνες μας να πληρώνουν εκτός των παλαιών χρεών και τις νέες μας ανάγκες.;
Σαν να το σκέφτηκε λίγο. Σιωπή στη γραμμή, λες να μη …;
-.Και τα νέα όπλα που μας δίνουνε οι Γερμανοί ποιος θα τα πληρώσει ;
-Έλα ντε, ποιος ;
-Δηλαδή ,θες να πεις ότι τώρα αποχτήσαμε αξιοπιστία ; Εμείς θα τα πληρώσουμε; Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα!
-Ούτε εγώ Θανάση μου.
Είπαμε και άλλα πολλά ,θυμηθήκαμε την ενηλικίωσή μα ς. Τους αγώνες για Δημοκρατία και σοσιαλισμό . Θυμηθήκαμε το τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό που περνούσε από την Ινδία του Γκάντι, ο οποίος οδήγησε στο δεύτερο δρόμο του Καντάφη και που κατέληξε …στο μονόδρομο του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε.
Ο φίλος μου, από τον καιρό που απόχτησαν κηδεμόνες οι κηδεμόνες του μπερδεύτηκε τελείως.
Μιλήσαμε για την ανάγκη να επικοινωνήσουμε πάλι. Συμφωνήσαμε ότι το έχουμε ανάγκη.
-Κολλητέ θα ξαναπάρω, νοιώθω ήδη καλύτερα. Να συναντηθούμε αύριο;
-Ναι Θανάση αύριο, αλλά ……έλα χωρίς το κηδεμόνα σου .Να συναντηθούμε με όλους τους Θανάσηδες του κόσμου …αν χρειαστεί και στο πεζοδρόμιο.
Το είπα ,δεν άντεξα ,ένοιωσα και εγώ καλύτερα. Στο μεταξύ ασυναίσθητα μου ήρθε στα χείλη το λαϊκό άσμα : Πούσαι…αιαιαι…Θανά..αααααση ……ήθελα να σ’ αντάμωνα η …… κηδεμονία να σπάσει.
Υ.Σ:
Τι γράφει κανείς όταν το θερμόμετρο ανέβη στους 38 ο.
Δ. Α
Όμορφη φατσούλα, με αστραφτερό έξυπνο βλέμμα και πολύ δραστήριος .
Από τη πρώτη μέρα που πατήσαμε το πόδι μας στο μικρό σχολείο ο Θανάσης έκανε το θαύμα του. Έσπρωξε έναν συμμαθητή μας με αποτέλεσμα να σπάσουν τα δόντια του. Ο δάσκαλός τον φώναξε και του είπε ¨ Θανασάκη έλα αύριο με τον κηδεμόνα σου ¨ .
Δεν κατάλαβε ο μικρός και χρειάστηκε η συνδρομή των μεγαλύτερων μαθητών, για του εξηγήσουν τη λέξη κηδεμόνας.
Έκτοτε έμελε να ακούει αυτή τη φράση συνεχώς ,καθ’ ότι σκανδαλιάρης και ζημιάρης είχε μια ροπή προς τη τιμωρία. Καθώς μεγαλώναμε, μεγαλώνανε και τα έργα του Θανάση. Ο δύσμοιρος πατέρας του δεν προλάβαινε να πηγαινοέρχεται στο σχολείο. Η κατάσταση συνεχίστηκε και στο επόμενο σχολείο με …αναβαθμισμένες επιδόσεις. ΄ Άλλοτε ενοχλούσε συμμαθητές του, άλλοτε έμπαινε κρυφά στο σινεμά, πότε-πότε έκλεβε κορόμηλα και άλλοτε κυκλοφορούσε στους δρόμους μετά την 7η απογευματινή. Αστείες παραβάσεις για την εποχή μας δηλαδή...
Καθώς μεγάλωνε και ήθελε να ορίζει και να εξουσιάζει τον εαυτό του, τον ενοχλούσε που άκουγε τη φράση ¨έλα αύριο με το κηδεμόνα σου ¨ . Από την άλλη όμως τον βόλευε και το άσυλο, λόγω ακαταλόγιστου της ηλικίας της του.
Στα δεκαεφτάμιση ερωτεύτηκε . Δεν το πολυσκέφθηκε και πήρε δρόμο για το σπίτι της αγαπημένης του. Στην πόρτα όμως τον πρόλαβε ο μέλλοντας …πεθερός και του είπε ¨έλα αύριο με το κηδεμόνα σου¨ είσαι μικρός …και τα γνωστά ..Πάλι τα ίδια ! Τι προσβολή και αυτή! Κανείς δεν τον υπολόγιζε ακόμη!
Περάσανε τα χρόνια. Μεγαλώσαμε, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Σπουδές , αποκατάσταση, οικογένεια ,υποχρεώσεις, αλλά και ιδέες ,πολιτική ,αγώνας Μάθαμε για την κηδεμονευόμενη και την ακηδεμόνευτη Δημοκρατία κ.α.
Του Θανάση του έμεινα η συνήθεια του κηδεμόνα. Φρόντισε να έχει πάντα ένα κηδεμόνα πάνω από το κεφάλι του. Το κόμμα ,ο μηχανισμός ,η πελατειακή σχέση και όλα τα γνωστά στην ¨ καθ’ ημάς ¨πατρίδα.
Πότε -πότε μάθαινα για αυτόν .Ατύχησε στο γάμο του και τώρα έχει την κηδεμονία -επιμέλεια των παιδιών του. Στα 57 βρέθηκε απολυμένος. Άνεργος τώρα προσπαθεί για την επιβίωση με ηθικό πεσμένο και με τα όνειρα συντρίμμια. Η ανεργία, η ανατροπή των εργασιακών και συνταξιοδοτικών κεκτημένων, το αβέβαιο μέλλον των παιδιών, τον έχουν φέρει στα όρια της κατάθλιψης.
Τη περασμένη βδομάδα δέχτηκα ένα απρόσμενο ,αλλά ευχάριστο τηλεφώνημα.
-Παλιέ μου Κολλητέ σωθήκαμε! Αποκτήσαμε κηδεμόνα. Όχι έναν αλλά τρεις. Σωθήκαμε σου λέω!
-Ναι Θανάση ;
-Δεν είδες; Αναλαμβάνουν αυτοί τώρα .Και τους εξοπλισμούς μας. Πόσο δυσβάσταχτοι είναι οικονομικά οι εξοπλισμοί!.
-Κάτι άκουσα ,μπορεί να είναι και έτσι ,ο χρόνος θα δείξει…..
-Μα τι λες τώρα το άκουσα με τα αυτιά μου .Το είπε μάλιστα και ο Αυτιάς !!
-Θανάση καταλαβαίνεις τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν γύρω μας ;
-Όχι .
-Ούτε και εγώ.
-Ναι αλλά, τα χρόνια που είχε τη κηδεμονία ο πατέρας μου, εγώ περνούσα καλά. Εγώ έσπαγα ..πλάκα και εκείνος πλήρωνε για όλα . Μη κοιτάς που δεν μπορώ να κάνω τα ίδια εγώ στα παιδιά μου, λόγω ανεργίας …
-Δηλαδή ρε Θανάση ,βλέπεις οι κηδεμόνες μας να πληρώνουν εκτός των παλαιών χρεών και τις νέες μας ανάγκες.;
Σαν να το σκέφτηκε λίγο. Σιωπή στη γραμμή, λες να μη …;
-.Και τα νέα όπλα που μας δίνουνε οι Γερμανοί ποιος θα τα πληρώσει ;
-Έλα ντε, ποιος ;
-Δηλαδή ,θες να πεις ότι τώρα αποχτήσαμε αξιοπιστία ; Εμείς θα τα πληρώσουμε; Δεν καταλαβαίνω πια τίποτα!
-Ούτε εγώ Θανάση μου.
Είπαμε και άλλα πολλά ,θυμηθήκαμε την ενηλικίωσή μα ς. Τους αγώνες για Δημοκρατία και σοσιαλισμό . Θυμηθήκαμε το τρίτο δρόμο προς το σοσιαλισμό που περνούσε από την Ινδία του Γκάντι, ο οποίος οδήγησε στο δεύτερο δρόμο του Καντάφη και που κατέληξε …στο μονόδρομο του Δ.Ν.Τ και της Ε.Ε.
Ο φίλος μου, από τον καιρό που απόχτησαν κηδεμόνες οι κηδεμόνες του μπερδεύτηκε τελείως.
Μιλήσαμε για την ανάγκη να επικοινωνήσουμε πάλι. Συμφωνήσαμε ότι το έχουμε ανάγκη.
-Κολλητέ θα ξαναπάρω, νοιώθω ήδη καλύτερα. Να συναντηθούμε αύριο;
-Ναι Θανάση αύριο, αλλά ……έλα χωρίς το κηδεμόνα σου .Να συναντηθούμε με όλους τους Θανάσηδες του κόσμου …αν χρειαστεί και στο πεζοδρόμιο.
Το είπα ,δεν άντεξα ,ένοιωσα και εγώ καλύτερα. Στο μεταξύ ασυναίσθητα μου ήρθε στα χείλη το λαϊκό άσμα : Πούσαι…αιαιαι…Θανά..αααααση ……ήθελα να σ’ αντάμωνα η …… κηδεμονία να σπάσει.
Υ.Σ:
Τι γράφει κανείς όταν το θερμόμετρο ανέβη στους 38 ο.
Δ. Α