του Γιώργου Μακράκη
Τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας ορισμένες κοινωνικές ομάδες εργαζομένων στο δημόσιο τομέα επωφελήθηκαν κάποιων άλλων, με αποτέλεσμα να διαμορφωθούν μεγάλες ανισότητες μεταξύ των εργαζομένων.
Δημιουργήθηκε, λοιπόν, το φαινόμενο να υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι που αμείβονταν με υπέρογκους μισθούς (πρόκειται για τα λεγόμενα «ρετιρέ» του δημοσίου) και κάποιοι άλλοι που αναλογικά με τα προσόντα τους και τις σπουδές τους αμείβονταν με αρκετά χαμηλούς μισθούς.
Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν και οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι παρά τις οικονομικές δυσκολίες, κατάφερναν μέχρι τώρα να ζουν με αξιοπρέπεια και να εξασφαλίζουν τα απαραίτητα γιʼ αυτούς και τις οικογένειές τους.
Ευθύνη για τις συγκεκριμένες ανισότητες έχουν τα κόμματα εξουσίας που για πολλές δεκαετίες εφάρμοζαν το πελατειακό σύστημα και υπέκυπταν σε οργανωμένες συντεχνίες και οικονομικά συμφέροντα.
Συνυπεύθυνοι αυτής της κατάστασης είναι και οι ηγεσίες των Συνδικάτων που υπηρετούσαν επί χρόνια και οι ίδιοι το διεφθαρμένο σύστημα.
Δυστυχώς όμως, ακόμη και σήμερα, όπου βρισκόμαστε σε μια περίοδο οικονομικής ύφεσης και κοινωνικο-πολιτικής κρίσης, η Ελληνική Πολιτεία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, όπως οφείλει.
Μέσα στον καταιγισμό των οικονομικών και φορολογικών μέτρων, που εξουθενώνουν οικονομικά και ψυχικά όλους τους Έλληνες πολίτες, θα περιμέναμε πως στο νέο μισθολόγιο δεν θα υπήρχαν διακρίσεις και το κράτος θα διένειμε ακριβοδίκαια τους μισθούς ανάμεσα στις ειδικότητες των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ωστόσο, όσοι είχαν τέτοιες προσδοκίες διαψεύστηκαν.
Η Κοινωνική Δικαιοσύνη οδηγείται, γιʼ άλλη μια φορά, στα τάρταρα, καθώς η πολιτική ηγεσία εξαίρεσε από το νέο μισθολόγιο ορισμένες ειδικότητες το δημοσίου τομέα, ενώ άλλες τις οδήγησε στα όρια της απόγνωσης και της οικονομικής εξαθλίωσης.
Το ζητούμενο και η επιθυμία, φυσικά, δεν είναι να χάσει τους μισθούς της καμία κοινωνική ομάδα, αλλά γιατί να υπάρχουν οι διακρίσεις και ο παραγκωνισμός άλλων κλαδικών ομάδων;;;
Στο νέο μισθολόγιο της ντροπής οι εκπαιδευτικοί είναι, για ακόμη μια φορά, ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Ο ευαίσθητος και πολυσήμαντος τομέας της Εκπαίδευσης, θα έχει πλέον εκπαιδευτικούς που θα αμείβονται με 600 και 700 ευρώ.
Στους πίνακες, που θα δούμε παρακάτω, θα διαπιστώσουμε πως ο Εκπαιδευτικός δεν μπορεί κυριολεκτικά να επιβιώσει.
Αξιοσημείωτο είναι πως στα έξοδα δεν έχουμε υπολογίσει την εισφορά του 2012, ασφάλιστρα και σέρβις αυτοκινήτων και τυχόν άλλα έξοδα που προκύπτουν ή είχαν προϋπολογιστεί με διαφορετικά δεδομένα, όπως για παράδειγμα δάνειο για την αγορά αυτοκινήτου που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί για τη μεταφορά τους στις σχολικές μονάδες. Επιπλέον, οι μισθοί αναμένεται να κατρακυλήσουν ακόμη πιο χαμηλά, καθώς από τον Φεβρουάριο θα αφαιρούν από το μισθό την ειδική εισφορά του 2012 και τον Μάρτιο και Απρίλιο θα παρακρατήσουν τα αναδρομικά για τους μήνες Νοέμβριο και Δεκέμβριο, αφού το Νέο Μισθολόγιο ισχύει από 01-11-2011.
Επομένως, ο Εκπαιδευτικός είναι ένας εργαζόμενος που δεν έχει δικαίωμα να αρρωστήσει, να εκταμιεύσει, να ονειρευτεί, να σχεδιάσει και να δημιουργήσει το προσωπικό του μέλλον. Με λίγα λόγια, δεν έχει δικαίωμα να ζήσει! Αντίθετα, καλείται καθημερινά να παλεύει για να επιβιώσει!
Αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας είναι πέρα από κάθε λογική. Ενώ οι μισθοί μειώνονται συνεχώς, παράλληλα αυξάνονται οι φόροι, θεσμοθετούνται καινούριοι, επιβάλλονται χαράτσια και οι τιμές των καταναλωτικών αγαθών αυξάνονται. Δεν υπάρχουν αντισταθμιστικά μέτρα, συνεπώς οι φορολογούμενοι Έλληνες πολίτες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις νέες συνθήκες διαβίωσης.
Πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας:
Η πολιτική ηγεσία άφησε απροστάτευτη τους Εκπαιδευτικούς, δεν διεκδίκησε ποτέ τίποτα γιʼ αυτούς και συνάμα με διάφορες μεταρρυθμίσεις-απορυθμίσεις υπονόμευσε τη Δημόσια Εκπαίδευση.
Η Υπουργός Παιδείας οφείλει να παραιτηθεί διότι:
Είχε διαμηνύσει πως στο Νέο Μισθολόγιο οι Εκπαιδευτικοί δεν θα έχουν μειώσεις μισθών και αν αυτό γίνει η ίδια θα παραιτηθεί. Γιατί δεν το πράττει;;;
Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος:
Στις αρχές Σεπτεμβρίου ο πρόεδρος της ΔΟΕ δήλωσε πως: «ενδεχόμενη μείωση των αποδοχών των εκπαιδευτικών αποτελεί αιτία πολέμου και κόκκινη γραμμή».
Από τις αρχές Σεπτεμβρίου ο μισθός του Εκπαιδευτικού έχει υποστεί πολλαπλές μειώσεις με αποκορύφωμα το νέο μισθολόγιο.
Τελικά η ΔΟΕ θα βάλει αυτή την κόκκινη γραμμή;;;
Θα προτείνει ένα πλαίσιο κινητοποιήσεων με συγκεκριμένα ρεαλιστικά αιτήματα;;;
Θα κατορθώσει να ξεσηκώσει τον εκπαιδευτικό κόσμο, όπως έκανε το 2006 με σαφώς καλύτερες συνθήκες διαβίωσης;;;
Η ευθύνη είναι ξεκάθαρα συλλογική! Αφορά όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που μετέχουν στη ΔΟΕ. Φυσικά, ευθύνη θα έχουν και οι τοπικοί σύλλογοι και ο κάθε ένας ατομικά, αν ανάψει η σπίθα και ʽμείς μείνουμε απαθείς και αδρανείς.
Ο Εκπαιδευτικός δεν ζητάει τίποτα παραπάνω από Αξιοπρέπεια, Κοινωνική Δικαιοσύνη και αναγνώριση από την Πολιτεία για το έργο που επιτελεί.
Πρέπει όλοι να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, που επιβάλλουν οι συνθήκες, να υπερβούμε παλαιού τύπου αγκυλώσεις και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα και αυτά που αναλογούν στη Δημόσια Εκπαίδευση και στον Εκπαιδευτικό.
απο το ιστολόγιο του Γιάννη Μαυροζούμη