Π Β
Η απόσταση που χωρίζει την υπηρέτρια Αναστασία από τον
πιλότο Μουάτχ Αλ Καζαεσμπέχ είναι πια τεράστια. Η πρώτη είναι δαρμένη κάπου στη
Βόρεια Εύβοια και ο δεύτερος είναι καμένος κάπου σε κάποια έρημο.
Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι απετέλεσαν ειδήσεις
που μας συντάραξαν μέσα από την
ειδησεογραφία, από ολόκληρο τον κόσμο μέχρι τη
μικρή τοπική μας κοινωνία.
Σίγουρα υπηρέτριες Αναστασίες δέρνονται κάθε μέρα παντού στο
κόσμο χωρίς να γίνονται είδηση. Πάλι είναι βέβαιο ότι πολλοί πιλότοι
των πολεμικών αεροποριών έχουν καεί με τα αεροσκάφη τους σε πόλεμο και
ειρήνη, χωρίς να έχουν ανάλογη προβολή.
Ψάχνοντας τον κοινό παρονομαστή, για να κάνω τον συνδυασμό,
βρίσκω την ίδια λέξη: βαρβαρότητα.
Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Και οι δυο περιπτώσεις θέλουν αυτή
τη παραπάνω ανάλυση, που δεν τολμάμε να κάνουμε, για να αναπαύσουμε περισσότερο
τη συνείδησή μας. Ας πούμε ότι ο πιλότος λίγο πριν έριχνε βόμβες που έκαιγαν
χωριά φαντάρους αλλά και αθώους. Ας κάνουμε και το δικηγόρο του διαβόλου, ότι και η Αναστασία ήταν η χειρότερη υπηρέτρια
του κόσμου.
Έφτασε λοιπόν η στιγμή να αντιπαρατεθούν και οι δυό τους με
τη δικαιοσύνη των ανθρώπων. Όχι φυσικά τη δικαιοσύνη του Σόλωνα, ούτε με τον
ανθρωπισμό των φιλοσόφων ή του Χριστού.
Η αυτοδικία και η δικαιοσύνη του όχλου, είτε των τριών
συντοπιτών μας , είτε των τζιχαντιστών, αγνοεί επιδεικτικά τον άνθρωπο σαν
άνθρωπο και τον υποβιβάζει έρμαιο στις ζωώδης πρωτόγονες συμπεριφορές. Αν και
εδώ, δεν ξέρω κάποιο ζώο που να βασανίζει το ομοειδές του. Μπορεί η επιβίωση
της αγέλης να κάνουν τα αρσενικά λιοντάρια να παλεύουν μέχρι θανάτου, αλλά δεν
γνωρίζω καμιά αγέλη λιονταριών να βγάζει τον νταλκά της, βασανίζοντας άλλα
λιοντάρια.
Η ανατριχίλα στη σκέψη μου είναι, ότι και στις δυο περιπτώσεις,
υπάρχουν άνθρωποι που επιχαίρουν. Υπάρχουν εκατομμύρια χρήστες του γιουτιούμπ
που αναζητούν με ηδονοβλεπτική μανία, το βίντεο της πυράς του ιορδανού πιλότου.
Για αυτούς δεν υπάρχει ποινή , ούτε καν ψόγος. Υπάρχουν επίσης διπλανοί μας,
που στο άκουσμα της είδησης για την Αναστασία, μου ανταπαντούν: «Έ;! δεν ξέρεις
και τι τους έκανε!».
Ο εξανθρωπισμός των ανθρώπων είναι μια πορεία πολύ δύσκολη.
Από τους ιεραπόστολους μέχρι τους αθώους συζητητές στα καφενεία, η μάχη για τον
ηθικό , ευγενικό άνθρωπο είναι συνεχής , παγκόσμια και άνιση. Οι ιδεολογικές
αντιδράσεις του φασισμού, δεν χρειάζονται σώνει και καλά ενημερωμένους ή
ορκισμένους φασίστες για να πραγματοποιηθούν. Χρειάζονται πάνω από όλα μια «ανεκτική»
κοινωνία για να αποδεχτεί το αυγό του φιδιού. Χρειάζονται ανθρώπους χωρίς
παιδεία, ή ακόμα καλύτερα διαπαιδαγωγημένους διεστραμμένα , να θεωρούν τον ξένο
εχθρό, τον αλλόθρησκο εγκληματία.
Πιστεύω καλύτερα στην ειλικρινή μετάνοια, από την
ενδεδειγμένη τιμωρία. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος-ζώον έχει αντίπαλο τον ευγενικό ,
μορφωμένο άνθρωπο. Πιστεύω ακόμα, ότι οι κυβερνήσεις αλλάζουν πολύ πιο εύκολα,
από ότι αλλάζουμε εμείς. Κι ας λέει ο Νταλάρας ότι θέλει…