Νίκος Δ. Γεραλής
Κλιμακώνεται με ιδιαίτερη ένταση, το τελευταίο διάστημα το «τσεκούρωμα» των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα.
Κυβερνητικοί παράγοντες και ΜΜΕ, ξαφνικά «νοιάζονται» για το «δυσανάλογα μεγάλο» αριθμό δημόσιων υπαλλήλων και το ύψος δαπανών, για το ότι «η χώρα δεν αντέχει το διογκωμένο δημόσιο τομέα», που στο κάτω - κάτω οι ίδιες οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δημιούργησαν.
Είναι φανερό ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο προετοιμασίας της κοινής γνώμης, ιδιαίτερα των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, προκειμένου να μην υπάρξει σθεναρή κοινή αντίσταση στην επίθεση που δεχόμαστε τόσο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Κατά την προσφιλή τους τακτική «στοχοποιούν» συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες προκειμένου να
παραμένουν διασπασμένες και ξεκομμένες από το μαζικό κίνημα.
Τι έχουν άραγε να κερδίσουν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα από την επίθεση στο Δημόσιο; Είναι, τυχαίο ότι η επίθεση στους δημόσιους υπάλληλους συνοδεύεται εδώ και βδομάδες με ρεπορτάζ για «επιδόματα - μαϊμού» και «εκστρατείες διαφάνειας» υπουργείων και υπηρεσιών;
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, δήλωσε πρόσφατα: «Δεν είναι δυνατόν σε μια χώρα με τόσο μεγάλη ανεργία, σε μια χώρα όπου ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα μπορεί να βρεθεί στο δρόμο την επόμενη μέρα με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς αποζημιώσεις, να υπάρχουν δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι να λένε δε θα εισπράττω δημόσια τέλη, αυτό είναι απαράδεκτο». Χωρίς βέβαια να κρύβει τις προθέσεις του για αντιπαράθεση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα με τους δημόσιους υπάλληλους.
Πέρα του ότι η κυβέρνηση νομοθέτησε την απελευθέρωση των απολύσεων, απέλυσε δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους από τα προγράμματα stage κ.ά., τι θέλουν να πουν στους εργαζόμενους; Ότι αν προχωρήσει το πετσόκομμα του δημόσιου τομέα ο εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα δε θα κινδυνεύει να βρεθεί στο δρόμο με συνοπτικές διαδικασίες; Ότι οι εργαζόμενοι θα επανακτήσουν τα χαμένα δικαιώματά τους;
Δεν έχουν κανένα αίσθημα «δικαίου» για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Αυτό άλλωστε φαίνεται με τραγικό τρόπο από τη σαρωτική αντεργατική πολιτική που εφαρμόζουν (κατάργηση 8ωρου, κατάργηση υπερωριών, μερική απασχόληση, μισθοί 480 €).
Για δεκαετίες οι κυβερνήσεις ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Ν.Δ. χρησιμοποιούσαν το δημόσιο τομέα για να ασκούν πολιτική ενσωμάτωσης των εργαζομένων, για ρουσφετολογικούς σκοπούς, για να ενισχύσουν τον αντιλαϊκό χαρακτήρα του κράτους και για να στρέφουν τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ενάντια στους δημόσιους.
Ταυτόχρονα με τη «διόγκωση» τομέων του Δημοσίου, ήταν χιλιάδες τα κενά στα δημόσια νοσοκομεία, στην Εκπαίδευση, στην Πρόνοια. Σε τομείς δηλαδή του Δημοσίου που είναι πρώτης ανάγκης αλλά παρέμεναν εσκεμμένα υποβαθμισμένοι και υποστελεχωμένοι, με προφανή στόχο να απαξιωθούν ώστε πολύ εύκολα και χωρίς αντιδράσεις να ιδιωτικοποιηθούν.
Συμπερασματικά λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι το κράτος ήταν πάντοτε αντιλαϊκό. Απλά κάτω από τις πιέσεις του εργατικού κινήματος, για δεκαετίες αναγκαζόταν να κάνει κάποιες παραχωρήσεις, τις οποίες βέβαια όπως αποδεικνύεται αξιοποίησε για να χειραγωγήσει συνολικά τους εργαζόμενους.
Η αλήθεια για τους δημόσιους υπάλληλους είναι ότι οι μισθοί έχουν «παγώσει» από το 2008. Φυσικά, το κόστος ζωής όχι μόνο δεν «πάγωσε» αλλά αυξήθηκε (αύξηση ΦΠΑ, ανατιμήσεις κ. ά.).
Μετά το «πάγωμα» των μισθών, τη μείωση των επιδομάτων κατά 20%, την αντικατάσταση 13ου και 14ου μισθού με «βοηθήματα», το τσεκούρωμα του μισθού από τις «έκτακτες εισφορές» και τη δραματική μείωση του προσωπικού στο Δημόσιο (πάνω από 100.000 με προγράμματα stage και συμβασιούχοι, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί χωρίς να γίνουν προσλήψεις 50.000 δημόσιοι υπάλληλοι), έρχεται η πολιτική της «εργασιακής εφεδρείας» και των απολύσεων, που θα συρρικνώσει το Δημόσιο στους 150.000 δημόσιους υπάλληλους μέχρι το 2013.
Είναι βέβαιο ότι η ζωή όλων των εργαζόμενων και ιδιαίτερα των νέων θα γίνει πιο δύσκολη και θα βιώσουν ακόμη μεγαλύτερη υποβάθμιση. Ήδη το «χαράτσωμα» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ δημόσιου & ιδιωτικού τομέα.
Είναι το ίδιο το κράτος που ξεκίνησε τις ελαστικές μορφές απασχόλησης στο Δημόσιο, ανοίγοντας το δρόμο και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι το ίδιο το κράτος που επιβάλλει μισθούς πείνας σε όλους τους εργαζόμενους. Είναι το ίδιο το κράτος που μετατρέπει τα νοσοκομεία και τα σχολεία σε επιχειρήσεις. Είναι το ίδιο το κράτος που πήρε στρατηγικούς τομείς της οικονομίας για να τους «εξυγιάνει» και στη συνέχεια τους έδωσε στους επιχειρηματίες (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ. ά.).
Θα συνεχίσουμε λοιπόν, να «βλέπουμε μόνο το τυρί και όχι τη φάκα»; Θα συνεχίσουμε να συμμετέχουμε παθητικά στα σχέδιά τους για αφανισμό όλων των εργαζόμενων;
Ο μόνος δρόμος που έχουμε είναι το ενιαίο μέτωπο
των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα,
η κοινή συμμαχία για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής,
για ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία.
Νίκος Δ. Γεραλής
Δημοτικός Υπάλληλος
Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του
Σωματείου Εργατοϋπαλλήλων
Δήμων Β. Εύβοιας
Ροβιές 19 Σεπτέμβρη 2011.