Καθώς πιθανότατα την Κυριακή θα κληθούμε με την ψήφο μας να επικυρώσουμε ή όχι τη νέα δανειακή σύμβαση της χώρας, θα ήθελα να κοινοποιήσω κάποιες σκέψεις μου σχετικά με τις τελευταίες εξελίξεις και τη μελλοντική ψηφοφορία.
Δεν μπορώ παρά να μην εκφράσω τη θλίψη μου και την απογοήτευσή μου τουλάχιστον από την εικόνα που εξέπεμψε η τελευταία διαπραγμάτευση, κατά την οποία φτάσαμε στο παρά ένα για να μην έχουμε τελικά συμφωνία για 300 περίπου εκατομμύρια ευρώ, την στιγμή που διακυβεύονται δεκάδες δισεκατομμύρια. Είδαμε ακόμα πώς ίσως εννοούσε ο κύριος Σαμαράς αυτό που ονόμαζε επαναδιαπραγμάτευση, ενώ προκαλούν πια ίλιγγο οι συνεχείς αλλαγές στάσης και η ανευθυνότητα του κύριου Καρατζαφέρη.
Φάνηκε το πολιτικό σύστημα να σέρνεται πίσω από αποφάσεις υπαλλήλων της Τρόικα. Πολύωρες συσκέψεις και τελικά έξι ώρες συζήτηση για τις επικουρικές συντάξεις, όταν δεν έγινε κάτι ανάλογο για τα εργασιακά, την αγορά εργασίας και τη μείωση του κατώτατου μισθού, θέματα για τα οποία δεν υπάρχει δυνατότητα να τοποθετηθώ στην Ολομέλεια, αφού έρχεται σαν κατεπείγον. Δεν μπορώ παρά να μην εκφράσω τη θλίψη μου και την απογοήτευσή μου τουλάχιστον από την εικόνα που εξέπεμψε η τελευταία διαπραγμάτευση, κατά την οποία φτάσαμε στο παρά ένα για να μην έχουμε τελικά συμφωνία για 300 περίπου εκατομμύρια ευρώ, την στιγμή που διακυβεύονται δεκάδες δισεκατομμύρια. Είδαμε ακόμα πώς ίσως εννοούσε ο κύριος Σαμαράς αυτό που ονόμαζε επαναδιαπραγμάτευση, ενώ προκαλούν πια ίλιγγο οι συνεχείς αλλαγές στάσης και η ανευθυνότητα του κύριου Καρατζαφέρη.
Η χρεοκοπία της χώρας είναι επιλογή που δεν μπορούμε να επιτρέψουμε. Ζούμε ιστορικές στιγμές και ο κίνδυνος εξόδου της χώρας από το ευρώ είναι υπαρκτός ακόμα και για όσους ανεύθυνα ή σκόπιμα διακήρυσσαν το αντίθετο. Ποιοι θα επιβιώσουν στη χρεοκοπία; Μήπως οι επιβάτες της πρώτης θέσης, όπως και σε κάθε ναυάγιο; Όσοι τώρα μιλούν για εθνική υπερηφάνεια και έξοδο από το ευρώ είναι βέβαιο ότι θα είναι οι πρώτοι που θα ζητούν αίμα, όταν δουν το μισθό τους να μην καταβάλλεται ή όταν θα πρέπει να προμηθευτούν τα καύσιμα με δελτίο. Είναι απαραίτητο να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους, ειδικά η ηγεσία, το έλλειμμα της οποίας βιώνουμε αυτές τις μέρες.
Από την άλλη, δεν διασφαλίζεται ότι αυτές θα είναι οι τελικές ρυθμίσεις. Πώς διασφαλίζεται η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους στο 120% του ΑΕΠ το 2020 αλλά και πόσο αξιόπιστες είναι οι πολιτικές δυνάμεις για την εφαρμογή τους; Το σχέδιο από μόνο του δεν εγγυάται τίποτα. Μας δίνει όμως το περιθώριο, αν δουλέψουμε όλοι μαζί να γιατρέψουμε τις πληγές της βαριά άρρωστης ελληνικής οικονομίας. Χωρίς αυτό έχουμε ξαφνικό θάνατο. Αυτή είναι η κατάσταση.
Αλλά μια χώρα δεν μπορεί να ζει με αβεβαιότητα για τόσο μεγάλο διάστημα. Πρέπει να δοθεί στον κόσμο η ελπίδα. Να προχωρήσομε σε μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν. Να φροντίσουμε για τη μείωση των τιμών και τη διατήρηση του κοινωνικού ιστού.
Φταίμε και εμείς που προχωρήσαμε σε οριζόντιες περικοπές χωρίς να μπορέσουμε να μειώσουμε πραγματικά το σπάταλο κράτος. Φταίμε που σε ένα κράτος με ένα εκατομμύριο ανέργους έχουμε ακόμα κλειστά επαγγέλματα. Δυστυχώς ακόμα και αυτή την ύστατη ώρα τα κόμματα ανταγωνίζονται για μικροκομματικά οφέλη. Βλέπουν το παγόβουνο να πλησιάζει και συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Χρειαζόμαστε μια πρόταση που θα αποτελέσει την ανατροπή στην στρεβλή λειτουργία του κομματικού συστήματος, το τέλος των πελατειακών δεσμεύσεων που έρχονται από τον παρελθόν, και θα απελευθερώσει τις υγιείς δυνάμεις του τόπου. Που θα πει τα πράγματα με το όνομά τους, ώστε το «ναι» στην δανειακή σύμβαση να συνοδεύεται με τη βούληση για λύση που θα σχεδιάσει η χώρα. Εμείς οι Έλληνες πρέπει να ορίσουμε ξανά το κοινό καλό. Ήρθε η ώρα της αλήθειας για όλους μας.