90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή

Ανακοίνωση για τα 90 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή, σε συνέχεια και του μουσικού αφιερώματος του συλλόγου το καλοκαίρι με θέμα τις αλησμόνητες πατρίδες.

«Για τους Έλληνες, η Σμύρνη και η Μ. Ασία γενικότερα, υπήρξε τόπος ευλογημένος, γη στην οποία έζησαν χρόνια όμορφα, χώματα εύφορα που τα έκαναν να καρπίσουν και να τους προσφέρουν πλούτο, χώματα που όμως έμελε να ποτίσουν με το αίμα τους.

Από τη στιγμή που η Αντάντ και το ξένο κεφάλαιο «τακτοποίησαν» τις
δουλειές τους στην Ανατολή και αποφάσισαν να σταματήσουν το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η μικρασιατική υπόθεση άρχισε να μοιάζει με πεθαμένο παιδί στην κοιλιά της Ελλάδας.

Πετρέλαια, μεταλλεία, σίδηρος, χρώμιο, μεγάλα συμφέροντα έστειλαν τους Έλληνες στη Μ. Ασία για να τους διώξουν με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, όταν πια η παρουσία τους δεν ήταν χρήσιμη.

Ακολούθησε προσφυγιά, πόνος, βάσανα, αγώνας για επιβίωση, απόρριψη, περιθωριοποίηση από τους Ελλαδίτες που χαρακτήριζαν τους Έλληνες τουρκόσπορους, εισβολείς που θα τους έκλεβαν τη γη, τα μεροκάματα.

Σχεδόν έναν αιώνα μετά, κάτι θυμίζουν όλα αυτά...

Τα ίδια συμφέροντα των ισχυρών, δημιουργούν και στις μέρες μας πρόσφυγες, ανθρώπους που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για λόγους οικονομικούς, εξαιτίας πολιτικών ή θρησκευτικών διώξεων, υπερασπιζόμενοι σε πολλές περιπτώσεις τη σωματική τους ακεραιότητα, ακόμα και την ίδια τους τη ζωή.

Ελπίζουν σε μια καλύτερη τύχη και αντιμετωπίζουν ξενοφοβία, αντιπροσφυγικούς νόμους, κακομεταχείριση, απειλές, ακόμη και σωματική βία.

Ο Ξένιος Δίας δε μένει πια εδώ.

Ξεχνάμε ότι οι ίδιοι, εκτός από πρόσφυγες, έχουμε υπάρξει (και ξαναγινόμαστε) οικονομικοί μετανάστες, προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή για τις επόμενες γενιές, άσχετα εν τέλει, αν τα ίδια συμφέροντα τα οποία προαναφέρθηκαν, αλλά και οι δικές μας επιλογές, θα δημιουργήσουν νέα γενιά μεταναστών.

Προερχόμαστε από μετανάστες και τα παιδιά μας είναι εν δυνάμει μετανάστες.

Σίγουρα δεν θα θέλαμε να κατηγορηθούν ως κλέφτες του μεροκάματου του Ευρωπαίου, του Αμερικανού ή του Αυστραλού, να λοιδορηθούν, να απειλούνται, να εκβιάζονται, να γίνουν οι νέοι «γκάστερμπάιντερς».

Οι ξένοι εργάτες είναι ταξικά μας αδέρφια τα οποία χωρίς χαρτιά, χωρίς άσυλο, χωρίς συμπαράσταση και ζεστασιά, καταλήγουν να νοιώθουν χωρίς οντότητα, σαν φαντάσματα.

Σήμερα στο δικό μας τόπο ο Ισμαήλ και η Αϊσέ, αύριο σ’ ένα ξένο τόπο ο Γιάννης και η Μαρία.

Κι αυτό γιατί κάποιοι βρικόλακες από το παρελθόν κατάφεραν και με τη δική μας ευθύνη είναι η αλήθεια, να παραμερίσουν την ταφόπλακα και να βγουν στο φώς.

Το χέρι που απειλεί σήμερα και στρέφεται ενάντια στον μετανάστη, τον πρόσφυγα που απλά τυχαίνει να έχει διαφορετική απόχρωση επιδερμίδας, αύριο θα οπλιστεί κατά των δικών μας παιδιών κάπου αλλού!

Πριν βγει από το στόμα μας η φράση «μας κλέβουν το μεροκάματο», θα ήταν προτιμότερο να σκεφτούμε γιατί δεν έχουμε μεροκάματο, να αγωνιστούμε για το δικαίωμα όλων μας στην εργασία, ώστε να μην υπάρχουν πάλι νέες Μικρασιατικές καταστροφές με αθώα θύματα, πρόσφυγες κυνηγημένους.»

Το Δ.Σ. του Συλλόγου