Διασώζει ο Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Κ. Φωριέλ, στο βιβλίο του «τα δημοτικά τραγούδια της νεωτέρας Ελλάδος», κάτι το εξαιρετικό. Αξίζει να διαβαστεί. (Από το περιοδικό «Γνώσεις», εκδ. 1953). «Το 1817 ένας φίλος μου ταξίδευε στη Μακεδονία με την συνοδεία ενός καλόγερου. Όταν έφτασαν σ’ ένα χωριό, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησε, σταμάτησαν για ανάπαυση σ’ ένα αρτοπωλείο, το οποίο ήταν συγχρόνως και το πανδοχείο της περιοχής. Ένα νέο παιδί, ένας Ηπειρώτης, τράβηξε την προσοχή τους. Το παράστημά του ήταν περήφανο, με όψη αγέρωχης ομορφιάς, του οποίου τα μπράτσα, οι γυμνές κνήμες, το στήθος, έδιναν τον τύπο της κομψότητας και του σφρίγους. Παρατήρησε με προσοχή τους δύο ταξιδιώτες και στρεφόμενος στον λαϊκό, τον ρώτησε: Ξέρεις να διαβάζεις; Εκείνος συγκατάνευσε και ο νεαρός Ηπειρώτης τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει σε γειτονικό αγρό. Κάθισαν σ’ έναν σωρό από πέτρες. Το παιδί τότε έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε κάτι, που ήταν δεμένο μ’ έναν σπάγκο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, ο Θούριος του Ρήγα. Το δίνει στον ξένο και τον παρακαλεί να του το διαβάσει. Ο ταξιδιώτης το πήρε και άρχισε να το απαγγέλει με στόμφο. Ύστερα από λίγα λεπτά σήκωσε τα μάτια του και έμεινε έκπληκτος». (Συνεχίζω στην καθαρεύουσα). «Ο ακροατής του δεν ήτο πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Το πρόσωπόν του εφαίνετο φλογισμένον και όλα τα χαρακτηριστικά του απέδιδον έξαρσιν. Τα μισοανοικτά του χείλη εδονούντο. Χείμαρρος δακρύων έπιπτεν από τα μάτια του, ενώ το σκιώδες στήθος του εταράσσετο και συνεσπάτο». «Για πρώτη φορά ακούς να σου διαβάζουν το βιβλιαράκι αυτό; ρωτά ο ταξιδιώτης. Όχι, του απαντά σκουπίζοντας τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης του. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Παρακαλώ τους διαβάτες και μου το διαβάζουν συχνά… Και πάντοτε κλαις; Ναι, πάντοτε…» Τι να πεις γι’ αυτό το ανεκλάλητο μεγαλείο; Το Γένος με δάκρυα στα μάτια, κάνοντας το σταυρό του, αξιώθηκε την ελευθερία του.
«Ήταν μια εκκλησιά εις τον δρόμον και το καθισιό μου ήταν όπου έκλαιγα την Ελλάς: Παναγία μου, βοήθησε και τούτην την φοράν τους Έλληνες διά να εμψυχωθούν. Και επήρα ένα δρόμο κατά την Πιάνα. Εις τον δρόμον απάντησα τον ξάδελφόν μου Αντώνιον, του Αναστάση Κολοκοτρώνη, με εφτά ανιψίδια μου, εγινήκαμε εννιά, και το άλογό μου δέκα∙ εγώ ήμουν και χωρίς ντουφέκι». Εννιά και ένα άλογο, άοπλοι, με την ευχή της Παναγίας, εκάμαμε την Επανάσταση, γράφει ο Κολοκοτρώνης. Και πάλι δάκρυα για την… Ελλάς. Τι εκπληκτικό! Από την οιμωγή της Άλωσης, «σώπασε Κυρά- Δέσποινα», μέχρι την αγιασμένη Επανάσταση, το Γένος «πολυδακρύζει», έτσι όπως του δίδασκαν οι Γεροντάδες του. «Ο βουλόμενος αναστήναι…οφείλει δάκρυσι και στεναγμοίς…νύκτωρ και μεθ’ ημέραν ζητείν την του Θεού βοήθειαν και θείαν αντίληψιν». («Φιλοκαλία», τομ. Α΄). Αυτά τα δάκρυα μας έσωσαν. Υπάρχουν κι άλλα, πικροδάκρυα για τις σημερινές προκοπές μας. Είναι του Σολωμού. Θρήνος και παραίνεση μαζί. Γράφει το 1842 σε γράμμα του στον Τερτσέτη, τη μέρα του Ευαγγελισμού, λόγια που εξεικονίζουν και τη σημερινή Ελλάδα: «Είναι είκοσι ένα χρόνια που σαν σήμερα η Ελλάδα έσπασε τις αλυσίδες. Η μέρα αυτή του Ευαγγελισμού είναι μέρα για χαρά και για δάκρυα. Χαρά για τα μελλούμενα, δάκρυα για την σκλαβιά την περασμένη. Και για το σήμερα τι να πω; Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει ρίζες τόσο βαθιές που σε κάνει να σαστίζεις. Μόνο όταν τα αίτια της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να ‘χουμε μια ηθική αναγέννηση. Τότε το μέλλον μας θα είναι μεγάλο, όταν όλα στηριχτούν στην ηθική, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για όφελος του λαού, που έχει ανάγκη από παιδεία και από μόρφωση εθνική. Τότε θα έχουμε – ή μάλλον θα έχουν τα παιδιά μας – μια ηθική αναγέννηση και το μέλλον της πατρίδας μας θα είναι μεγάλο».
Για να μην θεωρηθεί "ύποπτης κομματικής εντολής" η παράθεση σας επισυνάπτω το παρακατω εκπληκτικό έργο
Καντάτα Ελευθερίας. Ρήγας – Σολωμός – Μακρυγιάννης
Βουλή των Ελλήνων, Αθήνα 1999, Χρήστος Λεοντής.
Σελίδες: 71
"Το λεύκωμα αυτό εκδόθηκε στο πλαίσιο της επετείου της συμπλήρωσης 200 χρόνων από τη θανάτωση του εθνομάρτυρα Ρήγα Βελεστινλή και τη γέννηση του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού, που γιόρτασε η Βουλή των Ελλήνων το 1998. Περιλαμβάνει τα κείμενα του Ρήγα, του Σολωμού και του Μακρυγιάννη που μελοποίησε ο συνθέτης Χρήστος Λεοντής, καθώς και τις παρτιτούρες της μουσικής του. Πλαισιώνεται από ιστορικά και φιλολογικά σημειώματα, τα οποία καθιστούν ευχερέστερη την πρόσβαση στο έργο τους. Η έκδοση συνοδεύεται από ψηφιακό δίσκο (cd), στον οποίο ηχογραφείται το μουσικό έργο του Χρήστου Λεοντή".
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
1. ΠΡΟΛΟΓΟΣ [ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ ΧΟΡΩΔΙΑ]
2. ΚΑΙ ΕΣΥΝΕΒΗΚΕ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΑΣΛΗ ΧΟΡΩΔΙΑ]
3. ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ ΕΠΗΡΑ [ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ ΧΟΡΩΔΙΑ]
4. ΤΟΤΕΣ ΕΤΑΡΑΧΤΗΚΑΝΕ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΑΣΛΗ]
5. ΤΟ ΧΑΡΑΜΑ ΕΠΗΡΑ [ΧΟΡΩΔΙΑ]
6. Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ [ΝΕΝΑ ΒΕΝΕΤΣΙΑΝΟΥ ΟΥΡΑΝΙΑ ΜΠΑΣΛΗ ΧΟΡΩΔΙΑ]
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
7. Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΑΚΡΟΠΟΛΗΣ [ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
8. Ο ΗΛΙΟΣ ΕΒΑΣΙΛΕΨΕ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
9. ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ]
ΡΗΓΑΣ
10. ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
11. Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ]
12. ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΟΞΑ [ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΟ]
13. ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ]
14. ΔΕΥΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ [ΔΩΡΟΣ ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
15. ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ]
16. ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΚΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
17. ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ]
18. ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ [ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΙΚΚΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑ]
ΡΗΓΑΣ ΣΟΛΩΜΟΣ
ΓΙΑ ΧΡΗΣΗ ΧΟΡΩΔΙΑΣ
19. Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ [ΣΟΛΩΜΟΣ]
20. ΘΟΥΡΙΟΣ [ΡΗΓΑΣ]
21 ΔΕΥΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ [ΡΗΓΑΣ]
22. ΟΛΑ ΤΑ ΕΘΝΗ [ΡΗΓΑΣ]
Αλήθεια χωρά στα "πολιτιστικά δρώμενα" του Δήμου Ελυμνίων, των πολιτιστικών συλλόγων, των υπόλοιπων κοινωνικών φορέων κάτι τέτοιο? Η θα έχουμε την ίδια ανούσια παρουσίαση με λόγους κενούς κούφιους με κορώνες που απέχουν απο την αλήθεια σε κενές αίθουσες? Θα ήθελα πολύ να δώ τον ίδιο καυγά για την Μεγάλη μέρα του Εθνους.Μα φοβούμαι πως μάταια θα περιμένω.Βλέπεις
το λέει και ο τίτλος «Στον τόπο που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ’ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια»
Οπως έλεγε και ενας Μεγάλος Ελληνας
«Το κακό θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν έλεγε μορφωμένους. Ο λαός μας τους διαβασμένους, τους ονόμαζε πολύξερους, ενώ τους μορφωμένους, γνωστικούς. Κοσμάς ο Αιτωλός
Φιλικά Γιάννης Μπρίσκος