Οι ίδιοι άνθρωποι που έως χτες μιλούσαν για την αναγκαιότητα του
Καλλικράτη ή για το μάταιο της αντίθετης άποψης. Οι ίδιοι ακριβώς
άνθρωποι, ξάφνου βγαίνουν στα κεραμίδια και μιλούν για το όνομα του
Δήμου.
Δηλαδή τι; Για να καταλάβω. Εξαντλήσαμε τη κουβέντα για το
περιεχόμενο
και τη μορφή των Δήμων και τώρα έχουμε τη πολυτέλεια να
κουβεντιάζουμε πως θα πούμε το παιδί; Το ότι το παιδί είναι
αποτέλεσμα τερατογένεσης και αντιμετωπίζει βασικά προβλήματα επιβίωσης
δεν είναι θέμα;
Επειδή το πολιτικό προσωπικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στάθηκε
απέναντι στις αναγκαστικές συνενώσεις όχι με αυτοδιοικητικούς όρους
αλλά με το βλέμμα στραμμένο στο δικό του πολιτικό μέλλον, έφερε αυτόν
το παραλογισμό.
Κι έτσι ο Δήμος ονομάστηκε στην αρχή Λίμνης έπειτα Μαντουδίου-
Λίμνης και αργότερα Μαντουδίου- Λίμνης Αγίας Άννας -Κηρίνθου- Ροβιών
-Κούλουρου- Σπαθαρίου -Σκεπαστής- Μετοχίου- Προκοπίου- Κερασιάς -
Αμελάντων- Κουρκουλών και πάει λέγοντας, ανάλογα αν διαθέτουμε την
απαραίτητη πολιτική πίεση.
Ότι θα φτιάξουμε έναν Δήμο που θα του πασάρουν αρμοδιότητες και την
φορολογική δυνατότητα να μας αλλάξει τα φώτα, μάλλον διαφεύγει της
προσοχής μας.
Ότι όλο αυτό γίνεται σε μια εποχή που το κράτος βρίσκεται υπό τη
κατοχή του ΔΝΤ και οι λιγοστοί πόροι που έρχονταν από τη κεντρική
εξουσία θα σταματήσουν, δε πέρασε από τη σκέψη μας.
Το ότι βρισκόμαστε υπό τη σκέπη ενός Δήμου χωρίς να μας ρωτήσουν,
μάλλον είναι μονόδρομος.
Όλα αυτά βέβαια είναι ζητήματα προφανώς ήσσονος σημασίας και δεν
αξίζουν ούτε στο ελάχιστο μια κουβέντα. Σημασία έχει το ό-νο-μα...
Ότι εν μέσω υπο-ανάπτυξης καλούμαστε να ενώσουμε τις φτώχειες μας.
Και αυτό μας το παρουσιάζουν ως φυγή στο μέλλον.
Ότι μας τσιγαρίζουν τον εγκέφαλο (μέχρι σημείου καψίματος) ότι θα
γίνουμε ισχυροί και μάγκες και δεν το θεωρούμε κοροϊδία μπροστά στα
μούτρα μας, ίσως είναι ένα ζήτημα που δεν μας αφορά.
Τρεις φτωχοί και μίζεροι δεν κάνουν έναν πλούσιο και ισχυρό. Το πολύ
- πολύ να κάνουν μια προϋπόθεση για πτωχοκομείο.
Κάτι βρωμάει εδώ γύρω και μάλλον είναι το πτώμα μιας από καιρό
πεθαμένης και άταφης κοινωνίας.
Για τα ουσιαστικά ρε πατριώτες ποιος θα ενδιαφερθεί;
Αντώνης Σκούρας
Καλλικράτη ή για το μάταιο της αντίθετης άποψης. Οι ίδιοι ακριβώς
άνθρωποι, ξάφνου βγαίνουν στα κεραμίδια και μιλούν για το όνομα του
Δήμου.
Δηλαδή τι; Για να καταλάβω. Εξαντλήσαμε τη κουβέντα για το
περιεχόμενο
και τη μορφή των Δήμων και τώρα έχουμε τη πολυτέλεια να
κουβεντιάζουμε πως θα πούμε το παιδί; Το ότι το παιδί είναι
αποτέλεσμα τερατογένεσης και αντιμετωπίζει βασικά προβλήματα επιβίωσης
δεν είναι θέμα;
Επειδή το πολιτικό προσωπικό της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στάθηκε
απέναντι στις αναγκαστικές συνενώσεις όχι με αυτοδιοικητικούς όρους
αλλά με το βλέμμα στραμμένο στο δικό του πολιτικό μέλλον, έφερε αυτόν
το παραλογισμό.
Κι έτσι ο Δήμος ονομάστηκε στην αρχή Λίμνης έπειτα Μαντουδίου-
Λίμνης και αργότερα Μαντουδίου- Λίμνης Αγίας Άννας -Κηρίνθου- Ροβιών
-Κούλουρου- Σπαθαρίου -Σκεπαστής- Μετοχίου- Προκοπίου- Κερασιάς -
Αμελάντων- Κουρκουλών και πάει λέγοντας, ανάλογα αν διαθέτουμε την
απαραίτητη πολιτική πίεση.
Ότι θα φτιάξουμε έναν Δήμο που θα του πασάρουν αρμοδιότητες και την
φορολογική δυνατότητα να μας αλλάξει τα φώτα, μάλλον διαφεύγει της
προσοχής μας.
Ότι όλο αυτό γίνεται σε μια εποχή που το κράτος βρίσκεται υπό τη
κατοχή του ΔΝΤ και οι λιγοστοί πόροι που έρχονταν από τη κεντρική
εξουσία θα σταματήσουν, δε πέρασε από τη σκέψη μας.
Το ότι βρισκόμαστε υπό τη σκέπη ενός Δήμου χωρίς να μας ρωτήσουν,
μάλλον είναι μονόδρομος.
Όλα αυτά βέβαια είναι ζητήματα προφανώς ήσσονος σημασίας και δεν
αξίζουν ούτε στο ελάχιστο μια κουβέντα. Σημασία έχει το ό-νο-μα...
Ότι εν μέσω υπο-ανάπτυξης καλούμαστε να ενώσουμε τις φτώχειες μας.
Και αυτό μας το παρουσιάζουν ως φυγή στο μέλλον.
Ότι μας τσιγαρίζουν τον εγκέφαλο (μέχρι σημείου καψίματος) ότι θα
γίνουμε ισχυροί και μάγκες και δεν το θεωρούμε κοροϊδία μπροστά στα
μούτρα μας, ίσως είναι ένα ζήτημα που δεν μας αφορά.
Τρεις φτωχοί και μίζεροι δεν κάνουν έναν πλούσιο και ισχυρό. Το πολύ
- πολύ να κάνουν μια προϋπόθεση για πτωχοκομείο.
Κάτι βρωμάει εδώ γύρω και μάλλον είναι το πτώμα μιας από καιρό
πεθαμένης και άταφης κοινωνίας.
Για τα ουσιαστικά ρε πατριώτες ποιος θα ενδιαφερθεί;
Αντώνης Σκούρας