Τόσα χρόνια κοιτάζοντας απέναντι δεν έβλεπα τίποτα. Η γραμμή
του ορίζοντα ήταν βουνό και γκρίζα θάλασσα στενά δεμένη με την έννοια της Λίμνης
σαν λίμνη , που μπερδεύει ακόμα και σήμερα αγεωγράφητους τουρίστες, που απορούν
με το αλμυρό νερό της.
Σήμερα 12 αγωνιστές έκαναν αυτή τη λίμνη να φαίνεται πισίνα.
Μέσα σε 5-6 ώρες το απέραντο απέναντι, μοιάζει πια τόσο κοντινό που κάθε
επόμενη χρονιά ο νέος αγώνας θα το φέρνει ακόμα κοντύτερα. Το περνάει κάποιος
πια κολυμπώντας!
Μαζί τους καμιά εκατοστή συντοπίτες και άγνωστοι
συνοδοιπόροι , συνεργαστήκαμε άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο με ένα στόχο που
λίγους μήνες πριν έμοιαζε ανέκδοτο:
Ο 1ος διάπλους
του Βόρειου Ευβοϊκού.
100 άνθρωποι, 30 σκάφη, πολλά αυτοκίνητα και μηχανάκια,
αμέτρητα τηλέφωνα, χιλιάδες ημέιλ, το Ίντερνετ και ο καιρός, συνεργάστηκαν για
να έχει απόλυτη επιτυχία αυτός ο στόχος. Ο Διάπλους έγινε , ο Πάνος Μαντουβάνης
πήρε την παρθενιά του, ο ιδρώτας των κολυμβητών αύξησε τη θάλασσα.
Και το αποτέλεσμα;
Η ικανοποίηση ότι όταν θέλεις κάτι, το σύμπαν υποτάσσεται σε
αυτό και συνεισφέρει βοηθώντας τους ανθρώπους. Φτάνει να είσαι πειστικός ,
ώριμος για τον κόσμο γύρω σου και ο κόσμος αντί ένας ένας, να γίνει μια γροθιά.
Άλλος κολυμπάει, άλλος οδηγεί τη βάρκα ,άλλος γράφει , άλλος τρέχει.
Όλοι όμως τρώμε το παντεσπάνι της ίδιας ικανοποίησης.Όλοι
μαζί κάτι μπορούμε.
Αυτό το δίδαγμα δεν το απολαμβάνει κανείς εγκάθετος ή
διορισμένος. Πρέπει να συμμετάσχεις απλός, ανώνυμος, ανιδιοτελής. Σαν τον 3ο
και 4ο νικητή που αντί να τερματίσουν αγκαλιάστηκαν με τη χαρά της προσπάθειάς τους. Σαν τους συνομήλικους μου
κολυμβητές που κάναν τους νέους μας στις καφετέριες να αισθάνονται υπερήλικες
και ανάπηροι , αν όχι να ζηλεύουν.
Ευχαριστώ λοιπόν όλους όσους αποδέχτηκαν τη συμμετοχή μου σε
αυτή τη μεγάλη ανώνυμη ομάδα. Συγχαίρω τους πρωταγωνιστές κολυμβητές, συγχαίρω το
μηχανισμό των οργανωτών με την εμπειρία του «Ποσειδώνα» και του «Ναυτικού Ομίλου Λίμνης» που ξεπέρασαν
μόνο εμπόδια, κάνοντας το κακοτράχαλο , ομαλή άσφαλτο ή καλύτερα γαλήνια
θάλασσα.
Ευχαριστώ και τη τύχη μου που μου έδωσε φίλους σαν το Γιάννη
, που με βάζουν μέσα στις περιπέτειές τους.
Του χρόνου και για το κάθε τι, περιμένουμε μαζί κι όλους αυτούς
που το χάρηκαν βαρώντας παλαμάκια.
ΠΒ