από τη Βόρεια Εύβοια-136
Έφυγε η ευγενική αγωνίστρια Μαρία Μπέικου
Η Μαρία Φέρλα γεννήθηκε το 1925, στην Ιστιαία της Εύβοιας,
από γονείς της μεσαίας τάξης. Διατηρούσαν παντοπωλείο. Η Κατοχή την
βρίσκει μαθήτρια Γυμνασίου. Η πρώτη της
αντιστασιακή πράξη ήταν να στεφανώσει, μαζί με τους συμμαθητές της, το ηρώο
στην πλατεία του χωριού, στις 25 Μαρτίου του 1942. Σύντομα οργανώνεται στην
«Αλληλεγγύη» ενώ εμφανίζονται οι πρώτες ομάδες ανταρτών. Μπαίνει στην ΕΠΟΝ με
τη δημιουργία της και, παράλληλα με το σχολείο, μαζεύει υλικό
για τους αντάρτες
και μιλάει στα χωριά καλώντας τους πολίτες να στηρίξουν την Αντίσταση.
Οι γονείς της αποφασίζουν να ακολουθήσει τον αδελφό της στην
Αθήνα και να σπουδάσει ιατρική. Εκεί ο σύνδεσμός της είναι ο Λ. Κύρκος και
βρίσκει τον αδελφό της στη φυλακή. Μετά την απελευθέρωση του, επιστρέφουν στην
Ιστιαία ενώ μέσα της έχει ωριμάσει η ιδέα να μπει στον ένοπλο αγώνα.
Πλαστογραφεί την υπογραφή του πατέρα της για να γίνει
δεκτή στην 13η μεραρχία του ΕΛΑΣ Καρπενησίου. Πολιτικός επίτροπος εκεί
είναι ο Γεωργούλας Μπέικος, με τον οποίο παντρεύεται με την απελευθέρωση και έπειτα από 5 μήνες
τον συλλαμβάνουν. Εντάσσεται στον
Δημοκρατικό Στρατό και οργανώνει την φυγή της στη Σοβιετική Ένωση μέσω της Αλβανίας
το 1949.
Ο Πωλ Ελυάρ έγραψε στο Ατομικό της Βιβλιάριο Αξιωματικού:
“Στη Μαρία που πρόσφερε την ομορφιά της στους δρόμους του πολέμου.”
Στη Μόσχα επιλέγεται να γίνει η εκφωνήτρια του ελληνόφωνου
τμήματος του ραδιοφωνικού σταθμού. «Εδώ
Μόσχα» το 1952. Τον επόμενο χρόνο αρχίζει να σπουδάζει σκηνοθεσία και συνδέεται
με βαθιά φιλία με τον Αντρέι Ταρκόφσκι, όπου και συνσκηνοθετούν και μία ταινία.
Ενώ δίνει και το όνομα στον ένα του γιό.
Ξαναβρίσκεται με τον άντρα της το 1961, ο οποίος έχει
καταφέρει να μεταβεί στη Μόσχα με διαπίστευση της «Αυγής». Το 1975, με τη
Μεταπολίτευση, η Μαρία Μπέικου επιστρέφει στην Ελλάδα για να ξαναπάρει την
ιθαγένεια. Μετά από 25 χρόνια χωρίς ιθαγένεια και έξι μήνες ταλαιπωριών με το
ελληνικό σύστημα, παίρνει το ελληνικό διαβατήριο και γυρνάει στη Μόσχα για να
μάθει ότι ο άντρας της έχει πεθάνει. «Ήταν ασύλληπτο. Δεν μου το είπαν μέχρι
που έφτασα σπίτι. Να μεταφέρω την τέφρα του στα χέρια μου, σαν την Ηλέκτρα. Δεν
ήθελα να ζήσω… μετά το θάνατο του Γεωργούλα δεν με ενδιαφέρει τίποτα, δεν
ασχολούμαι καθόλου με το κόμμα, έκοψα κάθε σχέση».
Εργάστηκε στις διαπραγματεύσεις για τις μετακλήσεις μεγάλων
σοβιετικών καλλιτεχνών στην Ελλάδα. Εργάστηκε επίσης στη Μεγάλη Σοβιετική
Εγκυκλοπαίδεια, στην εφημερίδα «Έθνος» κ.α.
Πέρυσι κυκλοφόρησε το βιβλίο της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη, όπου κατέγραψε τη
βιογραφία της, με τίτλο "Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ... (εκδ. Καστανιώτης).
Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 86 ετών στις 25 Μαρτίου. 69
ακριβώς χρόνια από την πρώτη της αντιστασιακή πράξη.