Πάμε πλατεία;

Γιάννης Γεωργόπουλος

Η πλατεία ήταν γεμάτη απ' το νόημα πού' χει κάτι ευτυχώς όχι από τις
ιδέες του κυρίου Σαββόπουλου, αλλά από του πάλαι ποτέ Διονύση.
 Η πλατεία ήταν ΓΕΜΑΤΗ! Από την "μη βία" του Γκάντι, από την
πολυδιασπορά, διάχυση και όσμωση ιδεών (θα δούμε που, τι και αν θα
βγάλει), από τον κομματικό απογαλακτισμό, από την αυτοοργάνωση και

αυτοδιαχείριση, από την πρωτογενή ανάγκη συντροφικότητας που έχει μέσα
του ο κάθε άνθρωπος εκ γενετής, από την έγερση και την εξέγερση κατά
της ύπνωσης της "ευμάρειας".
Για τις τελευταίες αυτές λέξεις παραθέτω ένα απόσπασμα από το βιβλίο "Η κοινωνία του θεάματος" του Γκυ Ντεμπόρ:
<<Η πρώτη φάση της κυριαρχίας της οικονομίας πάνω στην κοινωνική ζωή
είχε προκαλέσει, μέσα στον ορισμό κάθε ανθρώπινου επιτεύγματος, ένα
ολοφάνερο υποβιβασμό του ε ί ν α ι σε έ χ ε ι. Η σύγχρονη φάση της
ολοκληρωτικής κατοχής της κοινωνικής ζωής από τα συσσωρευμένα
αποτελέσματα της οικονομίας οδηγεί σε μια γενικευμένη μετάβαση του έ
χ ε ι στο φ α ί ν ε τ α ι, από το οποίο κάθε πραγματικό "έχει"
πρέπει να αντλεί το τωρινό του γόητρο και την τελική του λειτουργία.
Συγχρόνως, κάθε ατομική πραγματικότητα έγινε κοινωνική, εξαρτημένη
άμεσα από την κοινωνική δύναμη, σφυρηλατημένη από αυτήν. Και ακριβώς
επειδή δ ε ν ε ί ν α ι της επιτρέπεται να φαίνεται>>.