Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΡΑΤΖΟΥΔΗ
Άλογα, άλογα
τρέχουν αφρισμένα.
Άλογα τρέχουν
μες στο μυαλό μου.
Εγώ κτίζω και
αυτά ποδοπατούν,
αυτά κτίζουν και
οι θάλασσες
τα σκορπάν όλα .
Κύματα
αφρισμένα, άσπρα, μολυβί,
μπλε σκούρα.
μανίες του
Ποσειδώνα και του ΑιΝικόλα.
Περπατώ μέσα
στην βροχή,
με την άσπρη την
καμπαρτίνα μου.
Ναι εκείνη.
Εκείνη που την
μοιραζόμασταν
στις
πορείες του Νοέμβρη,
τότε που πλήθος
φοιτητές
θέλαμε να πούμε
κάτι
και όλο τον
μπάτσο βρίζαμε .
Τώρα άλογα,
άλογα τρέχουν
στο μυαλό μου
και ποδοπατούν
την σκέψη μου.
Πόσο κρύο κάνει.
Και όσες φορές
βάζω το χέρι στην
μεσότσεπη για
σπίρτα,
ενώ το ξέρω ότι
δεν είναι εκεί,
πάντα πιάνω την
φωτογραφία σου.
Θάλασσες
,θάλασσες όλα τα σκορπάν,
μες τα νησιωτικά
σοκάκια,
Τώρα άλογα
,άλογα τρέχουν
και τα πέταλα
πετάνε φωτιές ,
καθώς χτυπάν
στην
σιδερόπετρα
και καίνε το
μυαλό μου.
Εκείνη η
φωτογραφία σου στην μεσόστεπη
της άσπρης
καμπαρτίνας μας, θα είναι πάντα εκεί.
Να μου θυμίζει
την νιότη μου.
Γιάννης
Καρατζούδης
από τα ερωτικά